Happy New Fear

Tο τελευταίο post της χρονιάς.

Εκεί έξω, δηλαδή και μέσα, γίνεται χαμός!

Το απόλυτο χάος!

Ειλικρινά δεν ξέρω τί ακριβώς έχουν στο μυαλό τους, όσοι εύχονται "καλή χρονιά" κτλ.

Τί σκέφτονται?

Αν σκέφτονται κάτι...

Όσοι πάντως το εννοούν, μάλλον τους περισσεύουν η φαντασία κι η γεναιότητα, αφού στο βάθος όλοι γνωρίζουμε πως το 2011,αποκλείεται να είναι μία "καλή χρονιά".

Δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν ξέρεις ή δεν βλέπεις.

Είναι τόσο προφανές.

Το διακρίνεις στα βλέμματα όλων, το νιώθεις στην αύρα του διπλανού σου.

Το κυρίαρχο συναίσθημα παντού, είναι ο φόβος.

Από την άλλη, ρεαλιστικές ευχές ΔΕΝ υπάρχουν,γιατί εαν ήταν ρεαλιστικές, πολύ απλά δεν θα ήταν ευχές.

Τελοσπάντων, εύχομαι μία όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη χρονιά, με τις μικρότερες απώλειες ψυχικής ισορροπίας(πολύ βασικό αυτό), καλό κουράγιο σε όλους μας και προπάντων πολύ χιούμορ, που είναι βασικό αντίδοτο σε decadance συνθήκες, όπως αυτές που βιώνουμε.

Ένα ευχάριστο της κρίσης, το ότι δεν στολίστηκε(ευτυχώς) αυτό το κακόγουστο-δέντρο-έκτρωμα, που συνήθιζαν να στήνουν στο Σύνταγμα.

Άλλο ένα ευχάριστο, είναι ότι τα δώρα μικραίνουν σε μέγεθος.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συρικνώνεται κι η αξία τους.

Πόσο μπορεί για παράδειγμα να συρικνωθεί το "Μονόγραμμα" του Ελύτη?

Πέντε-έξη λέξεις, σωστά χρησιμοποιημένες, ικανές να σκοτώσουν.

Το 2011, ακόμα κι αυτοί που ζορίζονται να σκεφτούν(όπως ο γράφων), θ'αναγκαστούν να το κάνουν.

Back to basics?

Δεν ξέρω, αλλά αν είναι αυτό το θέμα, so be it....

Επιστροφή στο μασίφ.

Σήμερα άνοιξα ένα μικρό φάκελο, και διάβασα ένα πολύ όμορφο ραβασάκι, απ'αυτά που μάλλον δεν θα γράψω ποτέ μου.

Σ'ένα χρόνο από τώρα, έχω υποσχεθεί ν'ανοίξω έναν ακόμα μεγαλύτερο φάκελο, αλλά προς θεού, όχι νωρίτερα από 31/12/2011.

"Μ'ακούς" ?

Ο θείος Γ. τελειώνει τώρα και τη φετινή μουσική ανασκόπηση.

My beautiful,dark,twisted fantasy.

Kόλλημα κι αυτός με τον Kanye West.

Καλή χρονιά σε όλους.(ουπς....μου ξέφυγε)

Best Of 2010 No 1 : Mike Patton - Mondo Cane

Αν υπάρχει κάτι, με το οποίο πραγματικά έπαθα την πλάκα της ζωής μου, για φέτος, αυτό είναι το "Mondo Cane"και μόνο !
Παρ'ότι, ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερος θαυμαστής,του Patton ή των Faith No More, ο τύπος είναι ΘΕΟΣ !(κάτι ήξερε μια ψυχή που επέμενε πριν χρόνια...)
Όταν ο καντινιέρης της πλατείας Μαβίλλη, ξαφνικά αποφασίζει να εγκαταλείψει το "βρώμικο", και ν'ασχοληθεί με την μοριακή γαστρονομία, οι περισσότεροι θα σπεύσουν να του εξασφαλίσουν ένα ευάερο δωματιάκι στο Δρομοκαϊτειο, φροντίζοντας παράλληλα, να'ναι εφαρμοστός ο ζουρλομανδύας που θα τον τυλίξουν.
Έλα όμως, που καμιά φορά, η τρέλα όχι μόνο δικαιώνεται, αλλά θριαμβέβει πανυγηρικά, και τότε πάνε όλες οι λογικές του κόσμου περίπατο....
Μία τέτοια περίπτωση, είναι και το "Mondo Cane".
Ο Patton, σε μία του συνέντευξη, είπε πως "αυτός ο δίσκος, είναι κατάλληλος για οποιονδήποτε έχει καρδιά μέσα στο στήθος του", και νομίζω πως καταλληλότερο briefing, αναφορικά με το τί πραγματικά συμβαίνει εδώ, δεν υπάρχει.
Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν και το φετινό countdown, και τους "έπιασε" έστω ένα τραγούδι.
Τελειώσαμε κι αυτή τη φορά.
Συγκινούμαι πραγματικά, όσο σκληρόπετσο γομάρι κι αν έχω χαρακτηριστεί.
Όσοι μπείτε στον κόπο ν'ακούσετε την διασκευή-αριστούργημα, που παίζει πιο κάτω,σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να τσεκάρετε και το original, του Luigi Tenco, o οποίος στα 29 του, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, μόλις έμαθε πως το τραγούδι με το οποίο συμμετείχε στο φεστιβαλ του Σαν Ρέμο το 1967 παρέα με την Dalida("Ciao Amore Ciao), δεν είχε περάσει στον τελικό.(άλλος ψυχάκιας.....)
Τελικά, έχω θέμα με το "μετρικό σύστημα".
"Αυτό που μετράει",από Depeche Mode μέχρι Luigi Tenco.

Βest Of 2010 No 2 : Badly Drawn Boy - It's What I'm Thinking:Photographing Snowflakes

Δηλώνω και επίσημα πλέον, fan του Damon Gough, και θέλω να ευχριστήσω δημόσια τον dearest-friend-provokator,που μου έφερε τον δίσκο απ'το Λονδίνο μόλις κυκλοφόρησε.
Γι'αυτό είναι οι φίλοι.
Αν η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου, είναι να φωτογραφίζει κανείς νιφάδες χιονιού,τότε ένα απ'τα πιο επίπονα πράγματα στην ζωή, είναι η κατανόηση και αποδοχή των εσωτερικών μας αλλαγών.
Ο άνθρωπος αλλάζει ρεεεεεε...
Τρομάζω στην ιδέα πως έχω αρχίσει και συνηγορώ υπέρ της πραότητας,υπερασπιζόμενος ανθρώπους που πατάνε στις μύτες, για να μην ακουστούν,και κλείνουν με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τις πόρτες πίσω τους, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτοί, όταν φεύγουν, νωρίς το πρωί.
Μεγάλη υπόθεση η ευγένια, ακόμα κι όταν συντηρείται σε θερμοκρασίες εκτός ψυγείου.
Δεν αλλοιώνεται ποτέ.
Όσον αφορά έννοιες όπως,ασφάλεια και σιγουριά, η καλύτερη δουλειά που έχετε να κάνετε για να μην σας φάει το σκοτάδι, είναι να προσποιείστε ότι υπάρχουν.....
Οne more to go...

Best Of 2010 No 3 : John Grant - Queen Of Denmark

Ο τύπος, που τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν "παναρισμένος" ως φιλέτο από στήθος κοτόπουλο, σε κόκα και αλκοόλ, τελικά δεν έγινε σνίτσελ !
Τελευταία στιγμή, κατάφερε να την σκαπουλάρει απ'το καυτό λάδι του τηγανιού,(αν και ποτέ δεν είσαι εντελώς σίγουρος σε τέτοια θέματα...)και να φτιάξει τον πιο συνεσταλμένο δίσκο της χρονιάς.
Με το Queen Of Denmark, δεν κόβεις απλά φλέβες, αλλά ό,τι αγγείο γενικά παίζει....Από καρωτίδες, μέχρι τριχοειδή....
Κόβεσαι...γενικά.
Πέρα απ'την πλάκα, ο John Grant, μ'αρέσει γιατί με κάνει να θέλω ν'ακούω τα τραγούδια του πρωί και clean.
Στεγνή ευαισθησία και νηφαλιότητα, μετά από ελεγχόμενο hangover.
Ηρεμιστικό, καθόλου καταπραϋντικό, και στο βάθος πολύ λογικό.

Best Of 2010 No 4 : Janelle Monae - Archandroid

To καλύτερο concept album της χρονιάς, το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς, και μία απ'τις πιο φιλόδοξες κι εντυπωσιακές προσπάθειες της τελευταίας δεκαετίας, όσον αφορά δίσκους που είναι δομημένοι ως διαδοχικές θεματικές συνέχειες, χωρίς να υπάρχει "pause" ανάμεσα στα tracks.
H Cindi Mayweather, σ'ένα freedom mission, για τους κάτοικους της Metropolis, με άφθονα afro beats, απογειωτική soul,καταπληκτικά φωνητικά και ορχηστρικές οάσεις, σ'αφήνουν κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό, αφού ποτέ δεν ξέρεις τί θ'ακολουθήσει....μετά.
Ταλεντάρα,φωνάρα, η "άλλη ντίβα" όπως την χαρακτήρισε η Vogue, και το "Archandroid" είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις πιο ψηλά, απ'ό,τι(σχεδόν...γιατί υπάρχει και το Νο 1)πήρε το αυτάκι μου, για φέτος.
Aν ήταν άντρας, θα ήταν μάλλον ο Bowie στις χίλιες και μία νύχτες,κι αν ήταν gourmet πιάτο , θα ήταν κάτι που μάλλον θα σ'έφερνε σε αμηχανία, και θα'παιρνε αρκετή ώρα μέχρι ν'αποφασίσεις να το αγγίξεις, όπως συνήθως συμβαίνει κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι, με κάτι πολύ καλύτερο απ'αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι.
Σχεδόν τέλειο !

Best Of 2010 No 5 : Martina Topley Bird - Some Place Simple

To γεγονός ότι μόλις 4, απ'τα συνολικά 15 tracks του "Some Place Simple" είναι καινούργια τραγούδια, δεν ήθελα να μ'εμποδίσει απ'το να συμπεριλάβω το τρίτο της lp so far,στα καλύτερα της χρονιάς.
Εξάλλου η τύπισσα, είναι ένα twist από μόνη της, κάτι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ακρόαση κομματιών που προυπήρχαν στα προηγούμενα album της, και εδώ τα ξανακούμε με κάποιες μικροαλλαγές, που τελικά, μόνο ασήμαντες δεν είναι.
Η προστατευόμενη του Damon Albarn, είναι περιπτωσάρα, είτε την ακούς ακαπέλα, είτε συνοδευόμενη από μια ξερή μπότα, και οι Massive Attack, κι ο Tricky θα πρέπει να νιώθουν τουλάχιστον κωλόφαρδοι, που μια τέτοια φωνή, υποστηρίζει εδώ και αρκετά χρόνια,τόσο καλά, μερικές απ'τις βαριές κι ασήκωτες εμμονές τους.(θα'σκαγα αν δεν το έλεγα....)

Best Of 2010 No 6: John Legend & The Roots - Wake Up !

O μόνος που θα μπορούσε να υποστηρίξει τόσο καλά, ένα ολόκληρο album, βασισμένο αποκλειστικά σε διασκευές όχι και τόσο γνωστών στο ευρύ κοινό, soul κομματιών, εν έτη 2010, είναι ο John Legend.
Κι επειδή ο Μάρτης δεν λείπει ποτέ απ'την Σαρακοστή, οι Roots, σιγοντάρουν όλη αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια, απότισης φόρου τιμής, σε "αφυπνιστικά" soul τραγούδια, που με το χέρι στην καρδιά, μοιάζουν στις μέρες μας πιο επίκαιρα από ποτέ !
Harold Melvin & The Blue Notes, Baby Huey,Bill Withers, Marvin Gaye, κι ένα σωρό άλλοι, τεράστιοι μαύροι καλλιτέχνες, ξαναζούν εδώ, μέσα απ'τις εξαιρετικά επιτυχημένες version του Legend και των φίλων του.
Διαχρονικοί, protest soul ύμνοι, που νομίζεις ότι γράφτηκαν για τα λούκια που καθημερινά περνάς, κι ας μην είσαι μαύρος, ή χωρίς κατ'ανάγκη η χώρα σου να βρίσκεται μπλεγμένη σε κάποιον ηλίθιο πόλεμο.
Εκεί φαίνεται και η αξία του "Compared to What", του "Wake Up Everybody" και του "Hard Times".
Τα κάνεις κτήμα σου, κι ας γράφτηκαν στην πραγματικότητα για άλλους λόγους.
Δίσκος-φροντιστήριο το "Wake Up", κι αν θέλετε να κάνετε μια αυστηρή επιλογή αγοράς μεταξύ 5-6 cd, έτσι για να'χετε στην δισκοθήκη σας το άρωμα της χρονιάς του 2010, νομίζω πως ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι μέσα στα must.

Best Of 2010 No 7: GORILLAZ - Plastic Beach

Σε μια παραλία, πολλά μπορούν να συμβούν.

Όταν όμως μπλέκεις με τύπους σαν τον D.Albarn και τον J.Hewlett, δεν μπορείς να καταλάβεις πού ακριβώς τελειώνει το animation, και πού αρχίζει η πραγματικότητα.

Αν και πραγματικά, το να καταφέρεις να μπεις στο μυαλό των δύο αυτών ανθρώπων, δεν θεωρώ ότι είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, στην "πλαστική παραλία", μπαίνεις με τα μπούνια δίχως να το πολυκαταλάβεις.

Εκεί μπορεί να πετύχεις κυριολεκτικά απ'το πουθενά, τύπους σαν τον Bobby Womack,τους μισούς Clash, τους De la Soul,τον Lou Reed με τα εντελώς αντιπαθητικά γυαλιά ηλίου που συνηθίζει να φοράει, τον Mos Def, κι ένα σωρό άλλους celeb τύπους, ν' απολαμβάνουν τις ορδές των μυρμηγκιών που βολτάρουν ανενόχλητα στην δροσερή άμμο, δουλεύοντας ακούραστα κάτω από έναν ήλιο, που βρίσκεται μόνιμα στην φάση της δύσης,χωρίς να δύει τελικά ποτέ.

Best Of 2010 No 8:Charlotte Gainsbourg-IRM

Επειδή τις περισσότερες φορές, "το μήλο δεν πέφτει τελικά κάτω απ'τη μηλιά", αλλά προσγειώνεται, ώριμο και γινομένο λίγο παρακάτω, κάνοντας παρέα στα ήδη πεσμένα φρούτα των διπλανών οπωροφόρων, ας μην βιαζόμαστε να κατατάξουμε την κόρη του Serge και της Jane στις εξαιρέσεις.

Η τρίτη της προσπάθεια πάντως στην μουσική, μου άρεσε πολύ, και νομίζω πως ο Beck, δικαιούται ένα σεβαστό μερίδιο σ'αυτό.

Η Charlotte, τραγουδάει πολύ όμορφα όταν θέλει, χωρίς να διαθέτει στην πραγματικότητα φωνή.

Τα τραγούδια είναι απλά,και σε συνδιασμό με την λιτή και αεράτη παραγωγή, αφήνουν το περιθώριο στην "αντίχριστη", να έχει τον απόλυτο έλεγχο, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητές της.

Best Of 2010 No 9: Mark Ronson & The Business Intl-Record Collection

O Μark Ronson, που από μοντέλο του Tommy Hilfinger και Dj σε clubs της Ν.Υόρκης, κατέληξε να γίνει ένας απ'τους πιο απρόβλεπτους και πραγματικά δημιουργικούς καλλιτέχνες της γενιάς του.
Τολμηρός παραγωγός, ευφάνταστος, κατά βάθος underground και colourful όπως πάντα.
Ένας μουσικός σκηνοθέτης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει !
Ποιος αλήθεια θα σκεφτόταν να ξεθάψει τον προγουλάτο Boy George, ύστερα από τόσα χρόνια ?
Τραγουδάει ακόμα όμως....ο π.....!

Best Of 2010. No 10:Caribou-Swim

Η μουσική του Caribou, είναι φτιαγμένη κατά βάθος για pop-καπιταλιστές, που αρέσκονται στο να ξεδίνουν ενίοτε απ'το glam-rock των παιδικών τους χρόνων, και τις punk μετεφηβηκές τους εξάρσεις, παριστάνοντας με ελιτίστικο, άκαμπτο στυλ, τους ευγενείς ακροατές που πάντα ξέρουν να κρατούν τις αποστάσεις τους.
Και λοιπόν ?
Υπάρχει κάτι το κακό εδώ πέρα ?
Κι οι electro-πατρίκιοι, άνθρωποι δεν είναι δηλαδή ?
Το "Swim", μας δείχνει τον τρόπο για να μετατρέψει κανείς το παλιό εκκρεμές του σαλονιού, σ'ένα υπερσύγχρονο ψηφιακό ρολόι, χωρίς αυτό να χάσει το γοητευτικό τικ-τακ του.
Χρειάζεται τώρα αυτό ?
Αχ...αυτά τα περιττά θα μας φάνε στο τέλος....
Τουλάχιστον ας το ευχαριστηθούμε....

Βest Of 2010.No 11: MGMT-Congratulations

Risky,ψυχεδελικό και βαθιά σαρκαστικό εγχείρημα για ένα group, που ενώ ακόμα καλά-καλά, δεν είχε χωνέψει την μεγάλη επιτυχία του "Oracular Spectacular", αποφάσισε να "παίξει" ακόμα πιο δύσκολα.
Tελικά απ'ότι φαίνεται, ο Brian Eno, οι εφιάλτες της Lady Dada, ο Dan Treacy και το αμείληκτο ψύχος της αφιλόξενης Σιβηρίας, μόνο εχθροί δεν στάθηκαν για τους ΜGMT, που κάνουν το δύσκολο "2 στα 2", και συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Πιο κάτω παίζει ένα απ'τα πιο όμορφα τραγούδια που άκουσα μέσα στο 2010.
12 ολόκληρα λεπτά, κυλάνε αβίαστα σαν νεράκι....
Καθόλου εύκολο αυτό για ένα συγκρότημα της γενιάς των MGMT.
"Συγχαρητήτρια"....

Best Of 2010. No 12:Elton John/Leon Russell-The Union

Πολλοί "παππούδες"(αλλά και γιαγιάδες...) αποφάσισαν μέσα στο 2010, ότι η μουσική βιομηχανία τους έχει πραγματικά ανάγκη(κάτι που δεν είναι και εντελώς ψέμα, εδώ που τα λέμε...) και ότι θα πρέπει κι αυτοί, να δηλώσουν παρών, καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο,σ'ένα παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες έχουν αλλάξει.
Τί να πρωτοθυμηθώ?
Eric Clapton,Tom Jones, Phil Collins, Cyndi Lauper, Joe Cocker,Tom Petty,Bryan Ferry, Laurie Anderson, Robert Plant, Heart και πολλοί ακόμα "συνταξιούχοι" του Rock'n'Roll Hall Of Fame, έβγαλαν δίσκο φέτος.
Κάποιοι το έκαναν καλά, άλλοι λιγότερο καλά, και μερικοί θα ήταν προτιμότερο να είχαν απλώς κάτσει στο σπίτι τους.
Ο Elton John κι ο Leon Russell, έκαναν κατά την γνώμη μου μακράν τον καλύτερο δίσκο στην κατηγορία των "γερόλυκων", και όχι μόνο....
Με το "The Union", "έβαλαν κάτω" πολλά απ'τα εγγονάκια τους, δείχνοντας πως όταν αυτοί οι δύο τεράστιοι τύποι, καθίσουν αντίκρυ ο ένας απ'τον άλλον, έχοντας μπροστά τους από ένα πιάνο(ας είναι και άνευ ουράς....) κυριολεκτικά "ζωγραφίζουν" !
Ο δίσκος δεν είναι απλά...καλός.
Αξίζει επισταμένης μελέτης,από ιστορικής(Jimmie Rodgers' Dream), συναισθηματικής(Eight Hundred Dollar Shoes), αλλά και στυλιστικής άποψης(Monkey Suit)
Gimme More ! !

Best Of 2010. No 13: THE DIVINE COMEDY-Bang Goes The Knighthood

Αξίζει κανείς, να υποκλιθεί(αφού δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο....) μπροστά σε φυσιογνωμίες όπως ο N.Hannon.
Δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν.
Για την ακρίβεια, υπάρχουν ελάχιστοι.
Ο τύπος δεν πιάνεται .....πουθενά, και ομολογώ πως τα 3 lps που μεσολάβησαν μετά το "Fin de Siecle" μέχρι το φετινό "Bang Goes The Knighthood" δεν με είχαν ενθουσιάσει ιδιαίτερα.
Μάλλον με είχαν απογοητεύσει, σε σημείο να θεωρώ τους Divine Comedy, μία σχεδόν τελειωμένη υπόθεση.
Ο Βορειο-Ιρλανδός Δάντης όμως, είχε άλλη άποψη και χάρηκα πολύ γι'αυτό, άσχετα αν είναι ο μοναδικός εναπομείναντας σ'ένα συγκρότημα που μετράει ήδη, πάνω από 20 χρόνια ζωής...
Η "ουσία" της Θείας Κωμωδίας είναι ακόμα εδώ, alive & kicking...
Respect !

Best Of 2010. No 14: THE KLAXONS-Surfing The Void

Oι Klaxons, 3 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους "Myths Of The Νear Future", συνεχίζουν να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν.
Δηλαδή, εναλλακτικό rock για την στερημένη γενιά των 00's, και "δυνατά" singles που ισορροπούν ανάμεσα στην δημιουργική σχιζοφρένεια του Jamie Rainolds, και την επιτακτική ανάγκη για απογαλακτισμό απ'την κληρονομιά του Brit-pop των 90's.
To αποτέλεσμα, μόνο άσχημο δεν είναι, και οι όποιοι "πειραματισμοί" ακούγονται στο δεύτερο lp των Klaxons, είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενοι, αφού δεν γίνονται ούτε για να εντυπωσιάσουν, ούτε για να βγάλουν προς τα έξω, το προφίλ ενός συγκροτήματος που δήθεν ψάχνεται....
Το "Surfing The Void" είναι στο σύνολό του, ένας πολύ καλός δίσκος, από ένα πολύ αληθινό group.

Best Of 2010. No 15: MANIC STREET PREACHERS-Postcards From A Young Man

Οι Manics, είναι για μένα ένα απ'τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου τα τελευταία 15 χρόνια, και συγκινούμαι κάθε φορά που ακούω κάτι καινούργιο απ'αυτούς, όπως την πρώτη φορά που άκουσα το "Motorcycle Emptiness".
Δεν μου συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο.
Αισίως, το 10 lp τους, που χωρίς να πλησιάζει ούτε κατά διάννοια την απόλυτη τελειότητα του περσινού αριστουργήματος, "Journal For Plague Lovers",(που κατά την γνώμη μου αδικήθηκε κατάφορα απ'τον μουσικό τύπο...) διατηρεί την φρεσκάδα, την ζωντάνια και την φοβερή ψυχή αυτού του group εκεί ακριβώς που πρέπει.(μέχρι την επόμενη δουλειά τους)
Εντάξει, στο album που ηχογραφήθηκε στην πατρίδα τους, συμμετέχουν εκτός των άλλων, οι Ian McCulloch & John Cale, αλλά όπως έχω ξαναγράψει δεν είναι εκεί το θέμα.
Οι τύποι είναι μοναδικοί και δεν χρειάζονται "κράχτες" για να προμοτάρουν τα τραγούδια τους.
Ίσως τους αδικώ με το Νο 15, αφού μέσα στο "Postcards From A Young Man" δεν υπάρχει κακό τραγούδι....
Μέχρι κι ο κοκαλιάρης Tim Roth που ποζάρει στο εξώφυλλο, κλέβει λίγους πόντους από κομμάτια όπως το "Golden Platitudes".

Best Of 2010. No 16: MARINA & THE DIAMONDS-The Family Jewels

H ελληνικής καταγωγής Marina Diamandis, έχει μια ιδιαίτερη χροιά στη φωνή της, που ή σου σπάει τα νεύρα, ή σου αρέσει πολύ.(το ίδιο που συμβαίνει π.χ και με την Florence)
Εγώ όπως καταλαβαίνετε, αποκλείεται να ανήκω στην πρώτη κατηγορία.
Το "The Family Jewels", εκτός του ότι είναι ίσως ο πιο fun δίσκος της χρονιάς, έχει μια ενέργεια, ανάλογη μ'αυτήν ενός τεράστιου μπαλονιού γεμάτου κονφετί, που σκάει εντυπωσιακά, γεμίζοντας τον χώρο πολύχρωμα χαρτάκια που αργούν να προσγειωθούν στο έδαφος.
Και μπορεί ο κρότος να μην είναι τόσο εκκωφαντικός, αλλά τη "ζημιά" του την κάνει....
Νομίζω πως η Marina, είναι μια νέα ταλαντούχα performer, που θα μας κάνει ν'ασχοληθούμε ακόμα περισσότερο μαζί της, στο άμεσο μέλλον.

Βest Of 2010. No 17 : SHAD - Tsol

O Shad είναι Καναδός, και το TSOL είναι το τρίτο του lp.
Kαιρό είχα ν'ακούσω κάτι τόσο καλό απ'το συγκεκριμένο είδος, και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που επιτέλους μιλάμε για κάποιον εκτός του Eminem, του Kanye και του Jay-z.
To TSOL, έχει κάτι απ'την ατμόσφαιρα του παλιού, καλού Nas στο πιο εξελιγμένο, τα samples είναι καταπληκτικά βαλμένα, η παραγωγή άψογη, κι ο λυρισμός ενός πολλά υποσχόμενου MC, δημιουργούν αυτό που μερικές βεντέτες συναδελφοί του, έχουν προ πολλού ξεχάσει...
Για μένα, ο καλύτερος hip-hop δίσκος της χρονιάς !

Best Of 2010 No 18: HURTS - Happiness

O Τheo κι ο Adam, κατάφεραν να φτάξουν ένα lp που να ακούγεται παντού, να παίζεται παντού, και να γίνει με συνοπτικές διαδικασίες το ντεμπούτο album με τις πιο "γρήγορες" πωλήσεις στο Μ.Νησί.
Αρχικά, και παρατηρώντας για λίγο το εξώφυλλο, δίνουν την εντύπωση πως ξεπήδησαν μέσα από κάποια ξεχασμένη μπομπίνα των αδερφών Κοέν.
Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, αφού το Happiness, είναι ένας εντελώς "κανονικός" δίσκος, και το mood μόνο ασπρόμαυρο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Όμορφη synth-pop, για "κανονικούς"(το τονίζω και πάλι...) ανθρώπους, και τραγούδια που κυλάνε ευχάριστα χωρίς να ταλαιπωρούν ή να κουράζουν τον ακροατή.
Η οποιαδήποτε σύγκριση ή συσχετισμός τους με τους Pet Shop Boys,(γιατί το άκουσα κι αυτό)είναι κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον ατυχής.
Αυτοί εδώ είναι οι Hurts, και τους αρέσει να παρατηρούν τα ήρεμα νερά μιας λίμνης, πριν σκάσει το βότσαλο....

Βest Of 2010. No 19:THE WATSON TWINS - Talking To You, Talking To Me

Tα δυδιμάκια Chandra & Leigh Watson, παρέα με τα φιλαράκια τους απ'τους My Morning Jacket & Everest, ηχογραφούν στο L.A ό,τι πιο φιλόδοξο έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής από δύο κορίτσια που λατρεύουν την folk, και πίνουν νερό στ'όνομα της Carole King.
Aυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάνουν μουσική μόνο για ορκισμένους οπαδούς της ακουστικής κιθάρας και των τεμπέλικων νοθρών μελωδιών, που πολλές φορές επιβάλλει το συγκεκριμένο είδος.
Το αντίθετο.
Κάνουν αυτό που δεν πρόλαβε ή δεν ήθελε να ολοκληρώσει ποτέ της,η Sheryl Crow, κι ακόμα παραπάνω.
Αδιάψευστος μάρτυράς μου το καταπληκτικό "Harpeth River", που δυστυχώς δεν υπάρχει στο youtube, ΄΄οπως και τα περισσότερα κομμάτια του "Talking To You, Talking To Me".(γιατί άραγε???)

Best Of 2010. No 20: FIELD MUSIC - Measure

Tα αδέρφια Peter & David Brewis, επιστρέφουν δυναμικά μ'ένα χορταστικό διπλό lp, που δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως η εξέλιξη του Brit-power pop στα 00's, αλλά Rock είναι σίγουρα, καθώς οι κιθάρες πρωταγωνιστούν σχεδόν παντού.
Οι επιρροές τους, από Beatles & Led Zeppelin, μέχρι Miles Davis & Brian Eno(κι ένα σωρό άλλες, απ'όσο τουλάχιστον ακούγεται μέσα στον γενικό χαμό του Measure...)είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες, κι αυτό δεν με χάλασε καθόλου, αφού έγινε με σεβασμό και στυλ.
Κάποιες φορές πάντως, κι ενώ δεν ξέρεις τί ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής, περιμένεις υπομονετικά να δεις που διάολο θα καταλήξει το πράγμα, και τις περισσότερες φορές οι Field Music δεν σ'απογοητεύουν.
Ένα "σφιχτό", καλοδουλεμένο album είναι το Measure.
Μια πολύ καλή προσπάθεια, που αναγνώρισε σχεδόν σύσσωμος ο Βρετανικός μουσικός τύπος, και που ελπίζουμε να έχει ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Ένα μικρό αντιπροσωπευτικό δείγμα, πιο κάτω....

Tα Χειρότερα Της Χρονιάς ....(2 ημέρες πριν έρθουν τα καλύτερα)

Μήπως δεν ακούω καλά ?

Μήπως έχω χάσει επεισόδια ?

Τί στο καλό ακριβώς συμβαίνει, και στ'αυτιά μου ηχούν σαν ό,τι χειρότερο άκουσα μέσα στο 2010, οι Vampire Weekend και οι "έχουμε εντελώς καβαλήσει το καλάμι" - Arcade Fire, ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω.

Οι πρώτοι, κοροϊδεύουν συστηματικά τον κόσμο, και χαρίζω ευγενικά (σαν την Δέσποινα Μοιραράκη...) σε όποιον γενναίο έχει το κουράγιο να μου αποδείξει το αντίθετο, και τα 2 τους lp,(ελπίζω να μην υπάρξει και τρίτο...)προκειμένου να κάτσει με την ησυχία του, και να απολαύσει τις κενές ηχητικές μπαλαφάρες τους, που δήθεν πουλάνε προς τα έξω σαν την εξέλιξη του ήχου,των Talking Heads.

Tρίχες κατσαρές...λέω εγώ.(και κουραστικές)

Όσον αφορά τους Arcade Fire, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά !

Βαριέμαι αφόρητα και δυσανασχετώ όσο δεν πάει, μ'αυτό που κάνουν !

Τί τους βρίσκουν ρε παιδάκι μου ?

Όλο μέλι, μέλι, κι από τηγανίτα ....τίποτα !

Μηδέν από μηδέν = 0

Πάμε γι'άλλα.

τα bloopers....

Για τον Phil και την Cyndi, που μας έδειξαν πως ΔΕΝ πρέπει να γίνεται ένα comeback.(ειδικά ο πρώτος....είναι εντελώς τραγικός στις motown τσαλαβούτες του...)

Για τις φανφάρες των Hold Steady που δεν τις αντέχω με τίποτα πλέον, και για την εκνευριστική κλαψομανιέρα του Anthony, που σε λίγα χρόνια τον βλέπω παρέα με τον Ντέμη Ρούσσο στο Ηρώδειο, να τραγουδάνε αγκαζέ τον Επιτάφειο....(μακρυά από'μας θεέ μου....)

Για τους Ace Of Base, επειδή τους συμπαθώ, δεν μπορώ να πω ότι κύλησαν εντελώς στο βούρκο, απλά θα ήταν καλύτερα γι'αυτούς να συμμετέχουν στην επόμενη Eurovision, για λογαριασμό της Σουηδίας, ντυμένοι στα γυαλιστερά.....και σε χορογραφίες του "δικού μας" Φωκά Ευαγγελινού....YO-YO MAN !

και τα κατώτερα των περιστάσεων....

Κρίμα......Για τους Yeasayer,τους πολύ αγαπημένους μου Scissor Sisters που αρκέστηκαν στην χρυσή μετριότητα της σιγουράντζας, χωρίς την ψυχάρα των προηγούμενων 2 lp,για τους επίσης πολύ αγαπημένους μου Chumbawamba που έκαναν μια τρύπα στο νερό,για τους We Are Scientists που κατάφεραν να περάσουν εντελώς απαρατήρητοι,και για τον Jack που ό,τι πιάνει ΔΕΝ είναι χρυσός ! (έλεος πια !!!)

List Like An Egyptian

H χρονιά, μουσικά έχει σχεδόν τελειώσει.
Κι επειδή σε λιγότερο από 10 ημέρες θα ξεκινήσει η παραδοσιακή ανάρτηση της λίστας, με τα 20 καλύτερα albums του 2010, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα μέχρι τις Πυραμίδες, μήπως και καταφέρω τελικά να βάλω σε τάξη, ένα εντελώς χαοτικό Τop 20, μιας μουσικά, μετριότατης χρονιάς, που κατά την γνώμη μου θ'αφήσει ελάχιστα αξιόλογα πράγματα πίσω.
Η δουλειά είναι "βρώμικη", αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει, και είναι τουλάχιστον παρήγορο, πως ακόμα και σε τέτοιους "δύσκολους" από πολλές απόψεις καιρούς για όλους μας, ο master gone4sure, και καμιά ογδονταριά ακόμα bloggers, σπαζοκεφαλιάζουν, για κάτι που φαντάζει στις μέρες μας τόσο πολυτελές, αλλά ταυτόχρονα τόσο αναγκαίο για κάποιους, και τόσο ζωτικό, όπως είναι η μουσική.
Η λίστα και αυτή τη χρονιά, όπως και όλες μου οι προηγούμενες λίστες, φτιάχνονται καθαρά με γνώμονα τί άρεσε σ'εμένα,τί άκουσα πιο πολλές φορές, και τί απόλαυσα περισσότερο.
Αυτές είναι απαραίτητες διευκρινήσεις για newbies.
Eπίσης να πω, ότι φέτος μέσα στα καλύτερα 20, υπάρχουν 2 l.p με διασκευές, ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει κατά την γνώμη μου πως η pop-rock μουσική έχει σχεδόν ολοκληρώσει τον κύκλο της και απλά ανακυκλώνεται, άλλοτε όμορφα κι έξυπνα, κι άλλοτε άστοχα κι εκνευριστικά.
Για το Νο 1 δεν προβληματίστηκα ιδιαίτερα(δυστυχώς), καθώς το θεωρώ πραγματικά μία απ'τις καλύτερες δουλειές που έχουν γίνει τα τελευταία 10 χρόνια, και κυριολεκτικά το έλιωσα το cd.
Tα άλλα, τα σκέφτηκα πολύ, κι όχι μόνο κάτω απ'την πυραμίδα του Χεφρήνου.
Γενικώς.....
Είθε το πνεύμα της επιβλητικής Σφίγγας,ο αλάβαστρος,ο ατελείωτος Νείλος,και η χρυσή άμμος της ερήμου ν'αποδειχτούν καταλυτικά βοηθήματα, και να μην με ρίξουν σε καμία μουσική σαρκοφάγο.
Εξάλλου,ένα ξηρό κλίμα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Την ύπουλη υγρασία να φοβάστε....
Ο Nick Kershaw πάντως, είναι εκεί, όποτε τον χρειάζομαι και με καλμάρει σαν στοργική μητριά.
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι ! !

Βadly Drawn Boy

Tον ανακάλυψα πολύ αργά απ'ότι φαίνεται, αφού έχει ήδη στο ενεργητικό του 7 albums, για τα οποία και δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Ο Damon Cough είναι αυτό που λέμε, ένας "εναλλακτικός" Βρετανός singer/songwriter, με την κυριολεκτική σημασία του alternative, χωρίς όμως αυτό να τον εμποδίζει να φτιάχνει όμορφες μελωδίες, που θα μπορούσαν άνετα να βρουν ανταπόκριση ακόμα και σ'αυτό το λεγόμενο....πιο mainstream κοινό.
Το "I Saw You Walk Away", προέρχεται απ'την τελευταία του δουλειά με τίτλο, "It's What I'm Thinking - Photographing Snowflakes", και έχει αυτό, που ο Richard Ashcroft για παράδειγμα,δεν θα καταφέρει ν' αγγίξει ποτέ του.
Καλό Σ.Κ.

Cynthia's Blues

Ακόμα δεν έχω προλάβει ν'ακούσω την καινούργια δουλειά της τρελάρας, που στα late 70's, σχεδόν κατέστρεψε τις φωνητικές της χορδές, διασκευάζοντας τραγούδια των Zeppelin, και των Bad Company.
Aυτής της τόσο "Unusual" περσόνας, που ελάχιστοι γνωρίζουν τί πραγματικά κρύβει μέσα στο fragile κουκούλι της φαινομενικά ανισόροπης καρδιάς της.
Αιώνια "goonie", με μαλλί καμμένο απ'τα πολλά ντεκαπάζ, και ποιος ξέρει τί άλλο.....
Ένας αυθεντικός "Blue Angel" απ'το Brooklyn, που αν η Madonna διέθετε έστω το 1/100 της φωνής της, δεν θα είχε ανάγκη τους kitsch αυτοκρατορικούς θρόνους,και τα εξαιρετικά ταλαντούχα χορευτικά μπουλούκια της, σε κάθε live.....
Στο "Change Of Heart", από το δεύτερο προσωπικό της album,"True Colors"(1986), κιθάρα παίζει ο τεράστιος Nile Rodgers και φωνητικά κάνουν οι Bangles.
Πάω ν'ακούσω το Memphis Blues....
Kαλό Σ.Κ.

Ένα χρόνο μετά.

Μερικές σελίδες γυρίζουν.
Άλλες όχι.
Ένα χρόνο μετά, πάλι βρέχει.
Σκέφτομαι την Ginger Lynn, στο video clip των Metallica και κάπως ανακουφίζομαι.
Ο πόνος στην πλάτη, μ'έχει εγκαταλείψει εδώ και 2 μήνες περίπου.
Ωραίο σαξόφωνο !

Έφυγε ο Γιώργος Τζιώτζιος

Ο Γιώργος Τζιώτζιος, δεν ήταν απλώς ένας κριτικός κινηματογράφου.
Ήταν η ψυχή του "ΣΙΝΕΜΑ", ο ουσιαστικός θεμελιωτής του θεσμού "Νύχτες Πρεμιέρας",διευθυντής της εταιρίας διανομής "Προοπτική", και ο αιώνιος "απέναντι" ΣΙΝ-ένοχος της σχολής Π.Τιμογιαννάκη, κάτι για το οποίο θα τον ευγνωμονώ για πάντα !
Μια ζωή κόντρα, σε όλα !
Θεσσαλονικιός, Ολυμπιακός,(Ναι! είναι αλήθεια !) δεν ντράπηκε ποτέ του,να ομολογήσει την συμπάθειά του στον καλό αμερικάνικο κινηματογράφο,(και δεν εννοούμε μόνο, τον Πολίτη Κέιν...)όπως η πλειοψηφεία των κουλτουριάρηδων συναδέλφων του, που όποτε έβρισκαν ελεύθερο χρόνο απ'τις υποχρεώσεις τους ως γραμματείς και έφοροι της ΚΝΕ, πετάγονταν και καμιά βόλτα μέχρι το ΑΣΤΥ να δουν αν κουνιούνται οι βάρκες,προς τα που γέρνουν οι....πελαργοί,πόσο πηδάνε τα καγκουρώ, και τί χρώμα κιμονό προτιμούν οι γκέισες μετά την εμμηνόπαυση.
Γενικά ο Γιώργος, ποτέ δεν φοβήθηκε να πει αυτό που πιστεύει, ή να εκφράσει ελεύθερα το γούστο του, ακόμα κι αν αυτό ερχόταν αντιμέτωπο με πολλά....μα πάρα πολλά όσκαρ!
Μεγάλη υπόθεση για έναν κριτικό, είτε πρόκειται για σινεμά, είτε για μουσική, να λέει αυτό που πραγματικά νιώθει, και πιστέψτε με, είναι αρκετά σπάνιο....
Σχεδόν δυσεύρετο . Από πάντα, κι όχι μόνο στις μέρες μας.
Η κατευθυνόμενη κριτική είναι σιχαμένη, κι η δειλία στην κριτική είναι εντελώς pathetic !
RESPECT GEORGE !
Για τους υπόλοιπους, υπάρχει πάντα ο .....Δανίκας, o Tιμογιαννάκης και άλλοι gourmet κριτικοί που δεν θέλω ούτε να τους διαβάζω, ούτε να τους ακούω.
Δεν με αφορά, ούτε ο τρόπος που γράφουν, ούτε ο τρόπος που προσπαθούν να πουλήσουν.
Γιατί κυρίως για πωλητές πρόκειται.
Το άθλιο αυτό blog, αφιερώνει ολόψυχα, το "ALL THAT JAZZ" στον Γ.Τζιώτζιο.
Αυτός, μόνο πωλητής δεν ήταν!
Πραγματικά λυπήθηκα πολύ, όταν το έμαθα.
Βye bye your life....goodbye .

Dream Weaver

Το λατρεύω αυτό το τραγούδι.(θα μπορούσε άνετα να το είχε πει κι ο Peter Gabriel)
Πόσο μάλλον, όταν βρίσκεται σε live δίσκο μιας μεγάλης μου αδυναμίας.
Tεράστια μορφή ο Gary Wright,και εντελώς αδικημένος αν αναλογιστούμε αυτό που εισέπραξε, σε σχέση μ'αυτά που πρόσφερε στην μουσική.
Αυτό είναι που λέμε, η κλασσική κατάρα που ακολουθεί τους καλλιτέχνες που κάνουν πράγματα πολύ πιο μπροστά απ'αυτά που η εποχή τους είναι ικανή ν'αντέξει και να κατανοήσει.
Τουλάχιστον, τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης και σεβασμού απ'όλους τους συναδέλφους του.
Κάτι είναι κι αυτό.
Κάπως έτσι πέρασε το Σ.Κ .
Και το ευχαριστήθηκα .

(Δεν είναι πόλεμος)....Είναι Απλά Το Τέλος Της Αγάπης

Ο skinny Tim Roth, δεν ποζάρει, αλλά "σουτάρει", σαν ένας γνήσιος trainspotter μιας γενιάς σαν τη δική μου, που στα τριάντα φεύγα, βιώνει μία ψυχολογική τρομοκρατία, κι ένα ανελέητο brain washing στο οποίο απλά δεν αντιδρά, γιατί έχει πλέον πειστεί(κι αυτή είναι η πραγματική κατάρα) πως .....δεν γίνεται τίποτα.
Το δέκατο(10) album των Manics είναι γεγονός και πρέπει να ομολογήσω πως η συγκίνησή μου ήταν τέτοια, που εδώ και δέκα ημέρες προσπαθώ να σκεφτώ τί στο καλό είναι πρέπον να γράψω, στο άθλιο αυτό blog, προκειμένου να περιγράψω έστω κατά ένα 10% αυτό που νιώθω για τον James, και την παρέα του, που αν μη τί άλλο , ΕΙΝΑΙ ένα απ'τα πράγματα που έχει να υπερηφανεύεται η κατά τα άλλα "καμμένη" γενιά των 90's.
Για να βρει κάποιος, group που να μετρά 10 τουλάχιστον αξιοπρεπή albums στο ενεργητικό του, είναι κομματάκι δύσκολο, και όπως καταλαβαίνετε, αναφέρομαι σε "έργα και ημέρες" συγκροτημάτων των τελευταίων 30 ετών.
Κι επειδή οι U2 κι οι D.M μεγαλούργησαν κυρίως σε μια δεκαετία που δεν πρόλαβα καλά-καλά να ζήσω, νομίζω πως οι Manics είναι μία απ'τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων, που εδώ και 20 χρόνια, κάνουν μουσική, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ, χωρίς πομπώδεις κενολογίες και στομφικά περάσματα.
Απλά, ανθρώπινα κι όμορφα.
Ίσως και να μην βλέπω τα πράγματα εντελώς αντικειμενικά, και να είμαι θετικά προκατειλημμένος, γιατί τα τελευταία 15 χρόνια, ζούσα κυριολεκτικά, παράλληλα με τα τραγούδια τους.
Μπορεί και γι'αυτό να νιώθω τόσο μεγάλη φόρτιση.
Γιατί από το "Suicide Is Painless", και το "Everlasting",μέχρι το "Motorcycle Emptyness" και το περυσινό τους "All Is Vanity", με κάνουν και ανατριχιάζω ! !
Τόσο πολύ, που μέχρι στιγμής έχω μοιραστεί τα τραγούδια τους μόνο μ'έναν άνθρωπο, με τον οποίο "έτυχε" (τρόπος του λέγειν...) να τους δούμε και live, στο Terra Vibe, παρέα με άλλους 500 τρελούς, πριν 3 χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το live.
Ήταν 6 Οκτωβρίου 2007.
Δεν θα κάτσω τώρα ν'ασχοληθώ με τις συμμετοχές McCulloch και Cale στο "Postcards From A Young Man".
Πιστεύω ακράδαντα πως όταν κάποιος αναφέρεται σ'ένα τόσο ψυχωμένο και περήφανο group όπως οι Manic Street Preachers, τα credits σ'ένα lp τους, είναι απλώς credits, κι έτσι πρέπει να είναι.
Δεν είναι αυτoί οι λόγοι που πρέπει κάποιος ν'ακούσει το "Some Kind Of Nothingness" ή το "Auto Intoxication".
Ή έχεις τους λόγους σου, ή δεν τους έχεις.
Κι εδώ δεν γράφουμε για να πείσουμε κανέναν.
Ψυχοθεραπεία κάνουμε, κατά βάση.
Κι ο Richie, όταν "έφυγε", δεν έκατσε να το συζητήσει με κανέναν.....
Άφησε όμως πίσω του αρκετές ακαταλαβίστικες, αλλά πανέμορφες στιχομυθίες, όπως αυτή του "This Joke's Sport Severed"κι αυτό κατά την γνώμη του ήταν αρκετό.
Είπαμε....μ'αυτή τη γενιά δεν βγάζεις άκρη.

RESET...

Ο φετινός χειμώνας, θα είναι ο χειμώνας των επαναλαμβανόμενων ακροάσεων.

Δεν έχω ακούσει ακόμα κάτι που να μ'εχει ενθουσιάσει.

Ακόμα και το καινούργιο των Scissor Sisters, δεν είχε αυτό το κάτι παραπάνω που περίμενα να έχει.

Εντάξει, το "ArchAndroid" της Janelle Monae, μπορεί να είναι ένα απ'τα πιο αληθινά σοφιστικέ, concept albums που ακούσαμε τελευταία, αλλά αυτό δεν χρυσώνει με τίποτα το χάπι μιας μουσικά μετριότατης, όπως όλα δείχνουν χρονιάς.

Από την άλλη, μένω μερικές φορές με το στόμα ανοιχτό, ακούγοντας για παράδειγμα την αιρετική άποψη των Mountain Man, ή νιώθωντας την ειλικρινέστατη ενέργεια των Gaslight Anthem, όσο κι αν αυτό στην πραγματικότητα έχει πάψει να μ'αφορά εδώ και πολλά χρόνια.

Στους U2 δεν πήγα, και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το πολύ καλό show που έδωσαν.

Το καλοκαίρι που πέρασε, άκουσα πολύ, μα πάρα πολύ μουσική.

Όσοι δεν έχετε ακόμα γευτεί το "The Glare", την συνεργασία δηλαδή M.Nyman και D.Mcalmont , χάνετε ....

Ωστόσο, το τραγούδι που μου πήρε αυτή τη φορά τα μυαλά, είναι του 1983, από ένα new wave group απ'τον Kαναδά και παίζει πιο κάτω με τις ευχές μου, για έναν όσο γίνεται πιο αναίμακτο χειμώνα.(γιατί τα πράγματα δεν δείχνουν και τόσο καλά...)

Καλά RESET, σε όλους μας.

Θα τα χρειαστούμε....

Κατ'εξαίρεση.-

Εξαίρεση.
Όπως αφαίρεση.
Όπως διαίρεση.
Κι επειδή δεν νομίζω να έχω παίξει ποτέ ελληνική μουσική στο άθλιο αυτό blog, ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, απ'τους ορκισμένους fan του ξένου pop-rock ρεπερτορίου, για το "μικρό" αυτό λοξοδρόμημα.
Το συγκεκριμένο τραγούδι , παρ'ότι το γνώριζα, και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξα ποτέ μου λάτρης της συγκεκριμένης "γυναικείας" (......χαχαχα) μπαρμπουτο-φωνής, όταν το άκουσα ένα πρωινό στην Σαντορίνη, κυριολεκτικά πάγωσε το αίμα μου.
Ξέρεις , είναι απ'αυτές τις στιγμές που δεν τις ελέγχεις καθόλου,αλλά απλά τις υπομένεις, προσπαθώντας σαν τον ηλίθιο να μην βουρκώσεις για τα επόμενα 4 λεπτά, γιατί "και καλά" δεν υπάρχει λόγος.
Εξάλλου, σε διακοπές βρίσκεσαι.
Το καλαμάκι απ'το φραπέ σου μένει στο στόμα, (αν συγκρατηθείς και δεν το καταπιείς...)και ξαφνικά νιώθεις μια ντροπή λιγότερη, που είσαι Έλληνας.
Κάθεσαι εκεί, σαν τον απόλυτο "χαχα" και δεν ξέρεις τί στο διάολο σε βρήκε, πρωϊνιάτικα.
Για να μην σου πω, ότι ξαφνικά σε πιάνει ο αλτρουϊστικός-μεταδοτικός οίστρος και θέλεις να το μεταφράσεις στ'αγγλικά, στον πρώτο τουρίστα που έχει την ατυχία να περνάει κάτω απ'το δωμάτιό σου.
Εγώ ? Να μοιραστώ μουσική ?
Εγώ μοιράζομαι μόνο hangover....
Περίεργα πράγματα.
Μαλάκα, είναι λίγο spooky η όλη φάση, αλλά από θρίλερ και εφιάλτες φέτος....άλλο τίποτα !
Πάλι καλά , που "τα σπίτια είναι χαμηλά" και μπορώ άκοπα να βαράω την κεφάλα μου στο ταβάνι, μπας και γίνει κάνα καλό κούνημα εκεί μέσα και συνέλθω λιγάκι.
Αυτή η Κυριακή .....νισάφι πια !
Κι επειδή δεν μ'αρέσει να το παίζω παρθένα Μαρία, ομολογώ πως έχω βρεθεί στην ίδια κατάσταση άλλες δύο φορές στο παρελθόν, εξαιτίας ελληνικού άσματος. (Φαντασία για Μπουζούκι και Πιάνο & Χορός του Σάκαινα)
Εξαίρεση.
Όπως αναίρεση.
Όπως αίρεση.

Au Revoir "CHAOS" !

Δεν βρίσκω ότι είναι κακό, ούτε δείγμα ναρκισσισμού, να ευλογούμε που και που τα γένια μας, όταν φυσικά υπάρχει λόγος που να αποδεικνύει "του λόγου το αληθές".
Στην περίπτωση λοιπόν του group απ'το Sudderland, (No 6 στο Τοp 20 των καλύτερων albums του 2008, σύμφωνα με την άποψη του άθλιου αυτού blog) ισχύει περίπου αυτό.
Ποιο ?
Το ότι οι Futureheads, με το τέταρτο στην σειρά album τους, έρχονται να ισοπεδώσουν και το τελευταίο λθαράκι που είχε μείνει στην θέση του, μετά την "έκρηξη του Twist" και τα φρενήρη σκαμπανεβάσματα του πιο αγνού και καλοπροαίρετου post-punk ήχου, που ακούστηκε ποτέ στα 00's.
Οι ταχύτητες, ιλλιγιώδεις όπως πάντα, οι βελόνες των κοντέρ στα κόκκινα και όσοι γουστάρουν ακόμα να ριψοκινδυνεύουν τα "σπίτια" και τις "καριέρες" τους, ζώντας ξεδιάντροπα τις "διπλές ζωές" τους, λίγο μετά τη δύση του ηλίου, θα ευχαριστηθεί η καρδούλα τους με το "Χάος".
Για τους άλλους, υπάρχουν πάντα οι Hold Steady....
Kαλό ....γκρέμισμα !

Hμέρες Φυσικοθεραπείας....

Μάλλον έχω κάτι, που οι επιστήμονες στον ευρύτερο τομέα της υγείας,δηλ. οι πιο αγράμματοι και κατά βάθος απαίδευτοι πτυχιούχοι του κόσμου, αρέσκονται στο να το χαρακτηρίζουν ως "αυχενικό" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Το να περνάς έστω μια ώρα της ημέρας σου, μπρούμητα, στο ράντζο του κάθε επίδοξου φυσικοθεραπευτή-Προκρούστη, τρώγωντας στη σπονδυλική σου στήλη ό,τι laser και ηλεκτροφόρο καλώδιο παίζει εύκαιρο, μπορεί να μην είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο, αλλά έχει και την πλάκα του.

Ειδικά, όταν όλ'αυτά, γίνονται υπό τους ήχους τραγουδιών του Θέμη Αδαμαντίδη και της Μαντώς.

"Κρήτη Κέρκυρα και Νιο , μορφονιά με μορφονιό...." κτλ.κτλ...

Μιλάμε για σκηνικά απείρου κάλλους, στα όρια του πιο σουρεάλ, fiction σεναρίου, που αν μη τι άλλο, προκαλούν ασυγκράτητο γέλιο, μέχρι μυικού σπασμού, κάτι που όπως καταλαβαίνετε ακόμα και οι πιο άσχετοι με το μυοσκελετικό σύστημα και τις παθήσεις του, δεν ενδείκνυται στην περίπτωσή μου.

Αντίθετα, πιστεύω ακράδαντα, πως μια γενναία αποχή, από τους δήθεν ορκισμένους "εταιρικούς"μαλάκες που αναγκάζομαι να συναναστρέφομαι καθημερινά, και μια καθολική νηστεία από έννοιες όπως "budget", "target group", "στόχος", "feedback", "ΙΚΑ", "βίζιτα ή επίσκεψη", "τιμή","φαινόμενο rebound","προϊστάμενος","διευθύνων σύμβουλος" και "πωλήσεις", είναι αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο οργανισμός μου για να κάνει αυτό το γαμημένο το "recover", ως τα τέλη Αυγούστου, που θα ξαναρχίσει η "μόλυνση".(δηλ. η επαφή με όλες αυτές τις δηλητηριασμένες έννοιες...)

Τί μου φταίει ο Αδαμαντίδης ? ?

Μια χαρά ήταν ο άνθρωπος....

Εύχομαι λοιπόν προκαταβολικά, καλό καλοκαίρι σε όλους, και ειδικά σ'όλους αυτούς που διαβάζουν το blog, χωρίς να έχουν κάνει ποτέ, ούτε ένα σχόλιο.

Όσο για τους εταιρικούς ρουφιάνους-γλύφτες, έχω να δηλώσω πως ποτέ μου δεν έχω γράψει τόσο πολύ στα παπάρια μου, ανθρώπους, όσο αυτούς.

Ας είναι ευτυχισμένοι, μέσα στην βιοχλαπάτσα που κουβαλάνε και στην προσωπική τους ζωή.

Εκείνοι επέλεξαν να είναι γλοιώδεις, μέχρι αηδίας.

Δεκάρα δεν δίνω, κι αν δεν πληρωνόμουν για να τους ανέχομαι, δεν θα είχα μαζί τους ούτε "καλημέρα".

Ούτε καν, μια αθώα ανταλλαγή βλεμμάτων.

Καλό καλοκαίρι λοιπόν,και καλές "διακοπές" ή καλές "συνέχειες"....

Εσείς ξέρετε καλύτερα....

Όλοι μας κατά βάθος, ξέρουμε.

Ο καθένας για τον εαυτό του.

"...πες μου σ'αγαπώ, για να βγω με μια βάρκα θαλασσιά, άστρο να σου βρω και σταυρό, απ'τα δώδεκα νησιά..."

Σιγά μην παίξω αυτό.....

Εξάλλου δεν βρήκα ποτέ, τίποτα το γοητευτικό, στα δωδεκάνησα....

Ξεκινάω απ'το "τέλος", ως συνήθως.

Το καλύτερο "καλοκαιρινό" τραγούδι EVER !

Aπ'την πιο μεγάλη μου αδυναμία.

Μ'όσους έχουμε πιει μερικά ποτάκια, ξέρουν....

Quello Che Conta

Kαλό μήνα, που λέμε και στη δουλειά....
Ο δίσκος του Mike Patton, "Μondo Cane", με τις διασκευές σε κλασσικά ιταλικά τραγούδια της δεκαετίας του '50 και του '6ο, είναι για μένα με διαφορά, ό,τι καλύτερο άκουσα μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 και όχι μόνο.
Με την υποστήριξη της "Filarmonica Arturo toscanini" ορχήστρας, που μετράει περίπου 65 μουσικούς, ο Mike Patton, ερμηνεύει συγκλονιστικά, μερικά από τα τραγούδια, που πριν από καμιά πενηνταριά χρονάκια, αποτελούσαν την ελίτ της ιταλικής pop.
Το track listing, είναι καταπληκτικό, όπως και η φωνή του πρώην "άπιστου", "μπανιστιρτζή", που κάνει ένα πραγματικό crossover στην καριέρα του, δείχνοντας σ'όλους τους κολλημένους, πως η καλή μουσική δεν έχει, και δεν πρέπει να έχει όρια και διαχωριστικά.
Γιατί αν κάποιος πριν 10-15 χρόνια, μας έλεγε πως ο Patton θα τραγουδούσε κοστουμαρισμένος το "Senza Fine", το "20Km Al Giorno"ή το "Il Cielo in Una Stanza" σ'έναν χώρο, σαν το δικό μας Μέγαρο Μουσικής, μάλλον θα τον χαρακτηρίζαμε τρελό !
Το "Mondo Cane" είναι ένα album που κατά την προσωπική μου άποψη, παίρνει 11, με άριστα το 10 !
Το ακούω συνέχεια και ακούραστα, κάθε μέρα, εδώ και ένα μήνα περίπου, κι η κάψα δεν λέει να φύγει με τίποτα !
Μέχρι και σε site με τις μεταφράσεις των τραγουδιών στ'άγγλικά, αναγκάστηκα να καταφύγω, γιατί εκτός από ελάχιστες λέξεις, δεν σκαμπάζω και πολλά Ιταλικά.
Το συναίσθημα όμως είναι τέτοιο, που δεν μ'αφήνει ν'αγιάσω με τίποτα !
Το τραγούδι που διάλεξα να παίξει πιο κάτω, πρωτακούστηκε στην ταινία του 1962, με τίτλο "La Cuccagna" , σε σκηνοθεσία Luciano Salce, με την μουσική να υπογράφει ο τεράστιος Ennio Morricone.
Γνήσιο, ιταλικό δράμα της εποχής, με πρωταγωνιστές την Donatella Turri και τον Luigi Tenco, που ήταν και ο πρώτος που τραγούδησε το "Quello Che Conta", που σημαίνει "Αυτό Που Μετράει".
"...la lunga vacanza si chiude per sempre, pure qualcosa di noi restera..." δηλ. "τώρα που οι μεγάλες διακοπές τελειώνουν για πάντα , κάτι από 'μας θα μείνει..."
Το soundrack του δικού μου καλοκαιριού, φέτος, θα'ναι κάπως έτσι, ή πιο σωστά θα ήθελα να'ναι κάπως έτσι.
Το αφιερώνω ολόψυχα στους hardcore fans του Patton,των Faith No More και Peeping Tom, με την διαβεβαίωση, πως θέλω δεν θέλω , "κάτι πάντα μένει....".(ευτυχώς)

Γιάννης Πετρίδης - Senza Fine....

Βιώνουμε πλέον μέρες Χούντας !
Είμαι σίγουρος γι'αυτό .
Η οργή που ένιωσα χτες, μαθαίνοντας το "κόψιμο" της μοναδικής μουσικής (και όχι μόνο ...) όασης στη γαμημένη αυτή χώρα, που κατοικείται και διοικείται παραδοσιακά, απ'τους πιο κακοπροαίρετους και συνάμα ηλίθιους,κουτοπόνηρους και βαθιά απολίτιστους ανθρώπους του πλανήτη, ήταν μια αντίδραση της στιγμής.
Κανονικά, δεν θα έπρεπε να εκνευριστώ, αφού την νεοελληνική φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης των απόγονων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, την έχω εμπεδώσει προ πολλού.
"Όλα στο ίσωμα" !
Εξάλλου, ποιοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες αυτή τη στιγμή ?
Αυτοί που γνωρίζουν την Ναταλία Γερμανού και τον Θέμη Γεωργαντά ή αυτοί που ξέρουν τον Γιάννη Πετρίδη ?
Στ'αρχίδια τους κι ο Πετρίδης κι οι μουσικές του !
Κινέζικα τους ακούγονται ούτως ή άλλως.
Αυτό που βλέπω εγώ, και μακάρι να βγω ψεύτης , είναι πως όλα αυτά είναι μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου, έτσι ώστε να μην μείνει κυριολεκτικά τίποτα όρθιο, και να φιμωθούν κι οι τελευταίες "διαφορετικές" φωνές , όπου αυτές υπάρχουν....
Ο Πετρίδης, με εξαίρεση τις Παναθηναϊκες του πεποιθήσεις, ποτέ του δεν βάφτηκε με το χρώμα κάποιου κόματος , γιατί πολύ απλά, ούτε τον ενδιέφερε, ούτε και το είχε ανάγκη .
Το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν η μουσική .
Αυτό και μόνο αυτό !
Ένα γνήσιο "Nature Boy" ! Αυτό ήταν, και θα είναι για πάντα ο Γιάννης, ό,τι κι αν κάνουν όλα αυτά τα παχύδερμα ανθρωποειδή που "αποφασίζουν και διατάζουν" .
Ο Γιάννης, ευτυχώς, είναι απ'τους ανθρώπους που κανείς δεν μπορεί να τον "τελειώσει", να τον "παύσει" ή να τον "σταματήσει" .
Είναι ..."χωρίς τέλος".
Είναι Senza Fine.

Sleeve of the week : 10CC - How Dare You! [1976]

Ένα απ'τα πιο χαριτωμένα εξώφυλλα των 70's, είναι αυτό του τέταρτου album των 10cc, "How Dare You!".

Επίσης, βρίσκω τρομερά διασκεδαστικό το "IWanna Rule The World", γιατί συνδυάζει την χιουμοριστική αγριάδα του Arthur Brown, το disco-σκέρτσο των Bee Gees και την οπερετική αφήγηση των Queen δίχως "ν'ανοίξει μύτη" !

Double Dare ! The Human League - Dare [1982]

Format: cd x 1 , vinyl x 1

Cause : on purpose ....[but of course]

To παρακάτω κείμενο, επιμελήθηκε ο πλέον ειδικός,[πιστέψτε με,δεν υπάρχει πιο κατάλληλος...] "τολμών", Master-Gone4Sure.[gone4sure.wordpress.com]

Όταν ανακάλυψαν το πτώμα του θρυλικού rock δημοσιογράφου Lester Bangs στη Nέα Υόρκη, η βελόνα του πλατό του γύριζε, ποιος ξέρει για πόσες ώρες στα τελευταία "άδεια" αυλάκια της δεύτερης πλευράς του "Dare".

O Lester Bangs ξεκίνησε το 1969 με μια αρνητική κριτική στο "Kick Out The Jams" των MC5 για το Rolling Stone και τελείωσε το 1982 με το "Dare" των Human League .

O Lester Bangs θεωρείται δίκαια ένας μυθώδης τύπος, που "τόλμησε" να μην ζήσει όσα το "Dare" του καταδείκνυε με τη φρεσκάδα του.

Αν υπάρχει ένα album που μου γνώρισε τον κόσμο στη μορφή που θα τον ζούσα αργότερα ,αυτό είναι το "Dare" . Kάτι σαν παράθυρο στη εφηβεία και έξοδος στην πραγματική ζωή, περιλάμβανε με έναν δαιμονικό τρόπο, όλα εκείνα που έμελλε να ζήσω αργότερα.

Τριπαρισμένα ταξίδια στον κόσμο με θετικές ενέσεις pop κουλτούρας (η πρώτη λακωνική μπότα του "The Things That Dreams Are Made of"), καλέσματα για έξοδο από το καβούκι μου ("Open Your Heart"), σειρήνες που με "κατέβαζαν" στο δρόμο για να γίνω -ένα με κάθε τρόπο- με το πλήθος("Sound Of The Crowd"), στιλιζαρισμένες γκοθιές που συνόδευαν τις δραματικές μελαγχολίες μου("Darkness"), χορευτικά αριστουργήματα με στίχους που έδιναν τον απόλυτα δικό μου ορισμό του "ρομαντικού" ("Do Or Die"), αινιγματική αβανγκαρντίλα που μου θύμιζε τα μέρη όπου δεν ανήκω ("Ι Αm The Law"), μπερδεμένους έρωτες με μπανιστήρια ("Love Action") και success stories στις οποίες μπλέκονται τα φύλα με τους φίλους και τα φιλιά("Don't You Want Me")...

Tο "Dare" βρεθηκε εκεί να με κοιτάζει από γεωμετρικά παράθυρα που έμοιαζαν εξώφυλλα μοντέρνων επαναστατικών περιοδικών και να μου δείχνει το δρόμο.

Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ο τρόπος που έχει φωτογραφηθεί μέσα στο αυστηρό πλαίσιο ο Phil Oakey δεν είναι τυχαίος . Δεύτερο σοκ μετά το αρχικό της ακρόασης .

Η λογική πίσω από το στήσιμο της φωτογραφίας είναι να "μπερδευτεί" το μάτι και να αντιμετωπίσει το ρίμελ στα μάτια του εικονιζόμενου ως φυσικό, είτε πρόκειται για το πρόσωπο του Oakey, είτε για το πρόσωπο της Susanne Sulley, είτε για τη φάτσα της Joanne Catherall. Αντικαταστήστε με οποιοδήποτε από τα πρόσωπα του gatefold αναπτύγματος, αυτό του Oakey και δεν θ'αλλάξει τίποτα από την αρχική αίσθηση . Τhat's the point .

To "Dare" συνεχίζει να με συγκλονίζει με την πρωτόλεια, σκελετική τεχνολογία του και με τα τραγούδια με τα δύο ρεφρέν,να με βγάζει από τη φάση ωριμότητάς μου(ευτυχώς) κάθε φορά που το ακούω, να με κάνει να ανακαλώ τις γκέτες της φίλης μου της Έλλης, που είχε φτάσει από το Λονδίνο ντυμένη μέσα τους και να έρχεται στο σχολείο σαν να φοράει μάλλινες ζαρτιέρες πάνω από το τζιν της.

Το "Dare" με έκανε να ορίσω τι σημαίνει glamour, αρμονία, ταχυπαλμία, αδρεναλίνη και στιλ.

Είχα ανάγκη να ορίσω το στιλ . Συνειδητοποίησα αυτή την ανάγκη ακούγοντας το "Dare" και ταυτόχρονα την κάλυψα.

Αυτό μου συνέβει ελάχιστες φορές αργότερα. Ευτυχώς .

Σήμερα, ακόμα, όταν θέλω να κάνω λόγια τα "άδηλα μέσα μου" απλά φοράω τα ακουστικά και τραγουδάω μαζί με τον Oakey "Those cocky little fires you started in the night..." Μετά ως δια μαγείας όλα γίνονται σαν τις γκέτες της Έλλης.