Format: cd x 1 , vinyl x 1
Cause : on purpose ....[but of course]
To παρακάτω κείμενο, επιμελήθηκε ο πλέον ειδικός,[πιστέψτε με,δεν υπάρχει πιο κατάλληλος...] "τολμών", Master-Gone4Sure.[gone4sure.wordpress.com]
Όταν ανακάλυψαν το πτώμα του θρυλικού rock δημοσιογράφου Lester Bangs στη Nέα Υόρκη, η βελόνα του πλατό του γύριζε, ποιος ξέρει για πόσες ώρες στα τελευταία "άδεια" αυλάκια της δεύτερης πλευράς του "Dare".
O Lester Bangs ξεκίνησε το 1969 με μια αρνητική κριτική στο "Kick Out The Jams" των MC5 για το Rolling Stone και τελείωσε το 1982 με το "Dare" των Human League .
O Lester Bangs θεωρείται δίκαια ένας μυθώδης τύπος, που "τόλμησε" να μην ζήσει όσα το "Dare" του καταδείκνυε με τη φρεσκάδα του.
Αν υπάρχει ένα album που μου γνώρισε τον κόσμο στη μορφή που θα τον ζούσα αργότερα ,αυτό είναι το "Dare" . Kάτι σαν παράθυρο στη εφηβεία και έξοδος στην πραγματική ζωή, περιλάμβανε με έναν δαιμονικό τρόπο, όλα εκείνα που έμελλε να ζήσω αργότερα.
Τριπαρισμένα ταξίδια στον κόσμο με θετικές ενέσεις pop κουλτούρας (η πρώτη λακωνική μπότα του "The Things That Dreams Are Made of"), καλέσματα για έξοδο από το καβούκι μου ("Open Your Heart"), σειρήνες που με "κατέβαζαν" στο δρόμο για να γίνω -ένα με κάθε τρόπο- με το πλήθος("Sound Of The Crowd"), στιλιζαρισμένες γκοθιές που συνόδευαν τις δραματικές μελαγχολίες μου("Darkness"), χορευτικά αριστουργήματα με στίχους που έδιναν τον απόλυτα δικό μου ορισμό του "ρομαντικού" ("Do Or Die"), αινιγματική αβανγκαρντίλα που μου θύμιζε τα μέρη όπου δεν ανήκω ("Ι Αm The Law"), μπερδεμένους έρωτες με μπανιστήρια ("Love Action") και success stories στις οποίες μπλέκονται τα φύλα με τους φίλους και τα φιλιά("Don't You Want Me")...
Tο "Dare" βρεθηκε εκεί να με κοιτάζει από γεωμετρικά παράθυρα που έμοιαζαν εξώφυλλα μοντέρνων επαναστατικών περιοδικών και να μου δείχνει το δρόμο.
Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ο τρόπος που έχει φωτογραφηθεί μέσα στο αυστηρό πλαίσιο ο Phil Oakey δεν είναι τυχαίος . Δεύτερο σοκ μετά το αρχικό της ακρόασης .
Η λογική πίσω από το στήσιμο της φωτογραφίας είναι να "μπερδευτεί" το μάτι και να αντιμετωπίσει το ρίμελ στα μάτια του εικονιζόμενου ως φυσικό, είτε πρόκειται για το πρόσωπο του Oakey, είτε για το πρόσωπο της Susanne Sulley, είτε για τη φάτσα της Joanne Catherall. Αντικαταστήστε με οποιοδήποτε από τα πρόσωπα του gatefold αναπτύγματος, αυτό του Oakey και δεν θ'αλλάξει τίποτα από την αρχική αίσθηση . Τhat's the point .
To "Dare" συνεχίζει να με συγκλονίζει με την πρωτόλεια, σκελετική τεχνολογία του και με τα τραγούδια με τα δύο ρεφρέν,να με βγάζει από τη φάση ωριμότητάς μου(ευτυχώς) κάθε φορά που το ακούω, να με κάνει να ανακαλώ τις γκέτες της φίλης μου της Έλλης, που είχε φτάσει από το Λονδίνο ντυμένη μέσα τους και να έρχεται στο σχολείο σαν να φοράει μάλλινες ζαρτιέρες πάνω από το τζιν της.
Το "Dare" με έκανε να ορίσω τι σημαίνει glamour, αρμονία, ταχυπαλμία, αδρεναλίνη και στιλ.
Είχα ανάγκη να ορίσω το στιλ . Συνειδητοποίησα αυτή την ανάγκη ακούγοντας το "Dare" και ταυτόχρονα την κάλυψα.
Αυτό μου συνέβει ελάχιστες φορές αργότερα. Ευτυχώς .
Σήμερα, ακόμα, όταν θέλω να κάνω λόγια τα "άδηλα μέσα μου" απλά φοράω τα ακουστικά και τραγουδάω μαζί με τον Oakey "Those cocky little fires you started in the night..." Μετά ως δια μαγείας όλα γίνονται σαν τις γκέτες της Έλλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου