Το λατρεύω αυτό το τραγούδι.(θα μπορούσε άνετα να το είχε πει κι ο Peter Gabriel)
Πόσο μάλλον, όταν βρίσκεται σε live δίσκο μιας μεγάλης μου αδυναμίας.
Tεράστια μορφή ο Gary Wright,και εντελώς αδικημένος αν αναλογιστούμε αυτό που εισέπραξε, σε σχέση μ'αυτά που πρόσφερε στην μουσική.
Αυτό είναι που λέμε, η κλασσική κατάρα που ακολουθεί τους καλλιτέχνες που κάνουν πράγματα πολύ πιο μπροστά απ'αυτά που η εποχή τους είναι ικανή ν'αντέξει και να κατανοήσει.
Τουλάχιστον, τυγχάνει καθολικής αναγνώρισης και σεβασμού απ'όλους τους συναδέλφους του.
Κάτι είναι κι αυτό.
Κάπως έτσι πέρασε το Σ.Κ .
Και το ευχαριστήθηκα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου