Best Of 2010 No 1 : Mike Patton - Mondo Cane

Αν υπάρχει κάτι, με το οποίο πραγματικά έπαθα την πλάκα της ζωής μου, για φέτος, αυτό είναι το "Mondo Cane"και μόνο !
Παρ'ότι, ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερος θαυμαστής,του Patton ή των Faith No More, ο τύπος είναι ΘΕΟΣ !(κάτι ήξερε μια ψυχή που επέμενε πριν χρόνια...)
Όταν ο καντινιέρης της πλατείας Μαβίλλη, ξαφνικά αποφασίζει να εγκαταλείψει το "βρώμικο", και ν'ασχοληθεί με την μοριακή γαστρονομία, οι περισσότεροι θα σπεύσουν να του εξασφαλίσουν ένα ευάερο δωματιάκι στο Δρομοκαϊτειο, φροντίζοντας παράλληλα, να'ναι εφαρμοστός ο ζουρλομανδύας που θα τον τυλίξουν.
Έλα όμως, που καμιά φορά, η τρέλα όχι μόνο δικαιώνεται, αλλά θριαμβέβει πανυγηρικά, και τότε πάνε όλες οι λογικές του κόσμου περίπατο....
Μία τέτοια περίπτωση, είναι και το "Mondo Cane".
Ο Patton, σε μία του συνέντευξη, είπε πως "αυτός ο δίσκος, είναι κατάλληλος για οποιονδήποτε έχει καρδιά μέσα στο στήθος του", και νομίζω πως καταλληλότερο briefing, αναφορικά με το τί πραγματικά συμβαίνει εδώ, δεν υπάρχει.
Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν και το φετινό countdown, και τους "έπιασε" έστω ένα τραγούδι.
Τελειώσαμε κι αυτή τη φορά.
Συγκινούμαι πραγματικά, όσο σκληρόπετσο γομάρι κι αν έχω χαρακτηριστεί.
Όσοι μπείτε στον κόπο ν'ακούσετε την διασκευή-αριστούργημα, που παίζει πιο κάτω,σας προτρέπω ανεπιφύλακτα να τσεκάρετε και το original, του Luigi Tenco, o οποίος στα 29 του, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, μόλις έμαθε πως το τραγούδι με το οποίο συμμετείχε στο φεστιβαλ του Σαν Ρέμο το 1967 παρέα με την Dalida("Ciao Amore Ciao), δεν είχε περάσει στον τελικό.(άλλος ψυχάκιας.....)
Τελικά, έχω θέμα με το "μετρικό σύστημα".
"Αυτό που μετράει",από Depeche Mode μέχρι Luigi Tenco.