Ο skinny Tim Roth, δεν ποζάρει, αλλά "σουτάρει", σαν ένας γνήσιος trainspotter μιας γενιάς σαν τη δική μου, που στα τριάντα φεύγα, βιώνει μία ψυχολογική τρομοκρατία, κι ένα ανελέητο brain washing στο οποίο απλά δεν αντιδρά, γιατί έχει πλέον πειστεί(κι αυτή είναι η πραγματική κατάρα) πως .....δεν γίνεται τίποτα.
Το δέκατο(10) album των Manics είναι γεγονός και πρέπει να ομολογήσω πως η συγκίνησή μου ήταν τέτοια, που εδώ και δέκα ημέρες προσπαθώ να σκεφτώ τί στο καλό είναι πρέπον να γράψω, στο άθλιο αυτό blog, προκειμένου να περιγράψω έστω κατά ένα 10% αυτό που νιώθω για τον James, και την παρέα του, που αν μη τί άλλο , ΕΙΝΑΙ ένα απ'τα πράγματα που έχει να υπερηφανεύεται η κατά τα άλλα "καμμένη" γενιά των 90's.
Για να βρει κάποιος, group που να μετρά 10 τουλάχιστον αξιοπρεπή albums στο ενεργητικό του, είναι κομματάκι δύσκολο, και όπως καταλαβαίνετε, αναφέρομαι σε "έργα και ημέρες" συγκροτημάτων των τελευταίων 30 ετών.
Κι επειδή οι U2 κι οι D.M μεγαλούργησαν κυρίως σε μια δεκαετία που δεν πρόλαβα καλά-καλά να ζήσω, νομίζω πως οι Manics είναι μία απ'τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων, που εδώ και 20 χρόνια, κάνουν μουσική, ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ, χωρίς πομπώδεις κενολογίες και στομφικά περάσματα.
Απλά, ανθρώπινα κι όμορφα.
Ίσως και να μην βλέπω τα πράγματα εντελώς αντικειμενικά, και να είμαι θετικά προκατειλημμένος, γιατί τα τελευταία 15 χρόνια, ζούσα κυριολεκτικά, παράλληλα με τα τραγούδια τους.
Μπορεί και γι'αυτό να νιώθω τόσο μεγάλη φόρτιση.
Γιατί από το "Suicide Is Painless", και το "Everlasting",μέχρι το "Motorcycle Emptyness" και το περυσινό τους "All Is Vanity", με κάνουν και ανατριχιάζω ! !
Τόσο πολύ, που μέχρι στιγμής έχω μοιραστεί τα τραγούδια τους μόνο μ'έναν άνθρωπο, με τον οποίο "έτυχε" (τρόπος του λέγειν...) να τους δούμε και live, στο Terra Vibe, παρέα με άλλους 500 τρελούς, πριν 3 χρόνια.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το live.
Ήταν 6 Οκτωβρίου 2007.
Δεν θα κάτσω τώρα ν'ασχοληθώ με τις συμμετοχές McCulloch και Cale στο "Postcards From A Young Man".
Πιστεύω ακράδαντα πως όταν κάποιος αναφέρεται σ'ένα τόσο ψυχωμένο και περήφανο group όπως οι Manic Street Preachers, τα credits σ'ένα lp τους, είναι απλώς credits, κι έτσι πρέπει να είναι.
Δεν είναι αυτoί οι λόγοι που πρέπει κάποιος ν'ακούσει το "Some Kind Of Nothingness" ή το "Auto Intoxication".
Ή έχεις τους λόγους σου, ή δεν τους έχεις.
Κι εδώ δεν γράφουμε για να πείσουμε κανέναν.
Ψυχοθεραπεία κάνουμε, κατά βάση.
Κι ο Richie, όταν "έφυγε", δεν έκατσε να το συζητήσει με κανέναν.....
Άφησε όμως πίσω του αρκετές ακαταλαβίστικες, αλλά πανέμορφες στιχομυθίες, όπως αυτή του "This Joke's Sport Severed"κι αυτό κατά την γνώμη του ήταν αρκετό.
Είπαμε....μ'αυτή τη γενιά δεν βγάζεις άκρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου