Ο φετινός χειμώνας, θα είναι ο χειμώνας των επαναλαμβανόμενων ακροάσεων.
Δεν έχω ακούσει ακόμα κάτι που να μ'εχει ενθουσιάσει.
Ακόμα και το καινούργιο των Scissor Sisters, δεν είχε αυτό το κάτι παραπάνω που περίμενα να έχει.
Εντάξει, το "ArchAndroid" της Janelle Monae, μπορεί να είναι ένα απ'τα πιο αληθινά σοφιστικέ, concept albums που ακούσαμε τελευταία, αλλά αυτό δεν χρυσώνει με τίποτα το χάπι μιας μο
υσικά μετριότατης, όπως όλα δείχνουν χρονιάς.
υσικά μετριότατης, όπως όλα δείχνουν χρονιάς.Από την άλλη, μένω μερικές φορές με το στόμα ανοιχτό, ακούγοντας για παράδειγμα την αιρετική άποψη των Mountain Man, ή νιώθωντας την ειλικρινέστατη ενέργεια των Gaslight Anthem, όσο κι αν αυτό στην πραγματικότητα έχει πάψει να μ'αφορά εδώ και πολλά χρόνια.
Στους U2 δεν πήγα, και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το πολύ καλό show που έδωσαν.
Το καλοκαίρι που πέρασε, άκουσα πολύ, μα πάρα πολύ μουσική.
Όσοι δεν έχετε ακόμα γευτεί το "The Glare", την συνεργασία δηλαδή M.Nyman και D.Mcalmont , χάνετε ....
Ωστόσο, το τραγούδι που μου πήρε αυτή τη φορά τα μυαλά, είναι του 1983, από ένα new wave group απ'τον Kαναδά και παίζει πιο κάτω με τις ευχές μου, για έναν όσο γίνεται πιο αναίμακτο χειμώνα.(γιατί τα πράγματα δεν δείχνουν και τόσο καλά...)
Καλά RESET, σε όλους μας.
Θα τα χρειαστούμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου