Επειδή τις περισσότερες φορές, "το μήλο δεν πέφτει τελικά κάτω απ'τη μηλιά", αλλά προσγειώνεται, ώριμο και γινομένο λίγο παρακάτω, κάνοντας παρέα στα ήδη πεσμένα φρούτα των διπλανών οπωροφόρων, ας μην βιαζόμαστε να κατατάξουμε την κόρη του Serge και της Jane στις εξαιρέσεις.
Η τρίτη της προσπάθεια πάντως στην μουσική, μου άρεσε πολύ, και νομίζω πως ο Beck, δικαιούται ένα σεβαστό μερίδιο σ'αυτό.
Η Charlotte, τραγουδάει πολύ όμορφα όταν θέλει, χωρίς να διαθέτει στην πραγματικότητα φωνή.
Τα τραγούδια είναι απλά,και σε συνδιασμό με την λιτή και αεράτη παραγωγή, αφήνουν το περιθώριο στην "αντίχριστη", να έχει τον απόλυτο έλεγχο, σύμφωνα πάντα με τις δυνατότητές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου