Song Of The Week : I Never Talk To Strangers - Tom Waits & Bette Midler[1977]

O απόλυτος αντι-σταρ ,με χαρακτηριστική άγνοια κινδύνου , και μια θεότρελη σνομπαρία ,στα όρια της ψωνάρας , που συχνάζει σε παρακμιακά μισοφωτισμένα μπαρ , και παραγγέλνει με αριστοκρατικά ξεπεσμένο υφάκι , τα πιο φτηνά Manhattan της πόλης , ξεκινούν ένα διάλογο , με πολλά "sad repartees" , που θα μπορούσε άνετα να είχε συμπεριλάβει ο μακαρίτης Jonathan Larson , στο δικό του "Rent" , αν φυσικά δεν υπήρχε το αντίστοιχο "Light my Candle" .
Ο Tom Waits , στο γνωστό ρόλο ενός ρακένδυτου , χαρακωμένου crooner των late 70s κι η Betty Midler , με την jazzy ανακουφιστική θαλπωρή της , που φτύνει κυριολεκτικά τα σύμφωνα , όπως θα έκανε η Billie Holiday , αν δεν την είχε πάρει μαζί του ο καλός Θεούλης , φτιάχνουν ένα απ'τα καλύτερα ντουέτα όλων των εποχών !
To "Foreign Affairs" , είναι ένα κράμα αναρχικής , σχεδόν πεισματικής μοναξιάς , παλιομοδίτικης κρέμας ξυρίσματος , και της πιο απρόσμενης , μελαγχολικής ξεπέτας , που μπορεί να τύχει στον καθένα , κάποιο βράδυ , σ'ένα ξεχασμένο καταγώγι .....
Πιάνο , σαξόφωνο , βραχνάδα , κάπνα , φτηνά coctails , κορόϊδα που ερωτεύονται παντελώς άγνωστες φυσιογνωμίες , barflies και χιλιοειπωμένες ατάκες , που παίρνουν διαστάσεις ευρηματικών λογοπαιγνίων , κυρίως λόγω του τρόπου εκφοράς των .
Ενδιαφέροντα πράγματα δηλαδή .....
Πεντάστερο αριστούργημα , που συστήνεται ανεπιφύλακατα ! ! ! !

Double Dare ! Vanilla Ice - To The Extreme [1990]

Format : Vinyl x 2
Cause : ex-gf donation ....[unconditional]

Παρ'όλο που πρόκειται για μια εποχή , που δεν πέρναγα καθόλου καλά , και παρά το γεγονός πως έχω να παίξω τον συγκεκριμένο δίσκο στο πικ-απ μου , από τότε , δεν μου πάει ν'αρχίζω τώρα να σταυρώνω ή ν'αφορίζω τον Vanilla Ice , όπως έχουν κάνει στο παρελθόν ,πολλοί δισκοκριτικοί του κώλου , δίχως πραγματικό λόγο και αιτία .
Στο φινάλε , ο τύπος πήρε ένα τραγουδάκι των Queen , και το χρησιμοποίησε αξιοπρεπέστατα , και εξυπνότατα , χωρίς να προσβάλει κανέναν , ή να γελοιοποιήσει κάτι .
Μια χαρά δισκάκι ήταν το "To The Extreme" για την εποχή του , κι αν μπορώ να καταλογήσω κάτι στον μοσχαναθρεμμένο λευκό ράπερ , που ήταν και ο δεύτερος στη σειρά , μη έγχρωμος του είδους , [πρώτοι ήταν οι Beastie Boys] που έκανε επιτυχία στην Αμερική , είναι μόνο η υπερβολή , στο ουσιαστικά ανύπαρκτο gangsta υπόβαθρό του , που προσπάθησε να περάσει σαν βασικό συστατικό του macho προφίλ του .
Ένα λευκό φλωράκι του κερατά ήταν κατά βάθος .
Βουτυρόπαιδο με φράτζα , και πιστοποιητικό κοινωνικής ακινδυνότητας , με τη βούλα !
Aλλά από το 1990 μέχρι και σήμερα , μπορώ να σκεφτώ πολλές μεγαλύτερες "μουσικές φούσκες" ,ασύγκριτα πιο δήθεν και απείρως γελοιωδέστερες , απ'την περίπτωση Vanilla .
Άσε που το συγκεκριμένο άσμα , ήταν και Νο 1 σουξέ , σ'όλα τα υπό κατάληψη Γυμνάσια , "τω καιρώ εκείνο" ....[γεράσαμε Γιώργοοοοο ! ! ! ! ]
Αμαρτία εξομολογουμένη , ουκ έστιν αμαρτία ....
Έτσι δε λένε οι φίλοι μας , που παλαιότερα αποτελούσαν gourmet λιχουδιά , για τα λιοντάρια ?

Song of the week : Peter Murphy - Cuts You Up [1990]

O Peter Murphy , δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία .

Είναι απ'τις ελάχιστες περιπτώσεις , που η λέξη "μορφή" , περιγράφει ακριβώς , και δίχως ίχνος υπερβολής , όλα αυτά που συστήνουν την προσωπικότητα του καλλιτέχνη , που ανάγκασε κάποιους ανθρώπους, άσχετους με την αρχιτεκτονική , και τα διάφορα στυλ της , να μάθουν τί είναι επιτέλους αυτό το ρημάδι , το Bauhaus , και ποιος διάολο είναι αυτός ο Ούγγρος ηθοποιός , που παριστάνει τον Δράκουλα .

Ο τύπος , έχει βγει να τραγουδήσει στη σκηνή , σταυρωμένος ανάποδα .....[τί να λέμε τώρα...]

H πλάκα είναι , πως το "Cuts You Up" , που προέρχεται απ'το τρίτο προσωπικό του l.p , με τίτλο "Deep" , αποκαθήλωσε απ'την κορυφή των modern rock tracks στην Αμερική , το "So Alive" , των Love & Rockets , ενός συγκροτήματος δηλαδή , που αποτελούνταν από πρώην μέλη των Bauhaus .

Έτσι για την ιστορία , να συμπληρώσουμε , πως μετά την διάλυση των Bauhaus το 1983 , o Peter Murphy , παρέα με τον Μick Karn , τον μπασίστα των Japan , έφιαξαν τους Dali's Car , και πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόλις ένα l.p , με τίτλο "The Waking Hour" , το οποίο δεν έτυχε και της πιο θερμής υποδοχής , απ'το μουσικόφιλο κοινό της εποχής .

Καλό Σ.Κ .

Double Dare ! Genesis - Foxtrot [1972]

Format : cd x 2
Cause : by mistake ....

H αποθέωση του prog .
Σημείο σταθμός , για την μετέπειτα εξέλιξη του group , κι ακόμα θυμάμαι την γλαφυρότατη περιγραφή του Gabriel , σε μία του συνέντευξη , για το πώς κατάφερε τελικά να φτιάξει , το περίφημο κοστούμι της "αλεπούς" , που συνήθιζε να φοράει , λίγo πριν βγει πάνω στη σκηνή .
Του άρεσαν οι μεταμφιέσεις , του Gabriel .
Φαίνεται εξάλλου και στον τρόπο που τραγουδάει , όχι μόνο στο "Foxtrot" , αλλά και στο "Nursery Crime " , και στο "Selling England By The Pound".
Αυτός ο τύπος , είτε σαν τραγουδιστής των Genesis , είτε στην αξιοθαύμαστη solo του καριέρα , δεν υπήρξε ποτέ του , διεκπεραιωτικός .
Ήταν , αυτό που τραγουδούσε , και το κάθε του τραγούδι , ήταν αυτός .
Δεν μπορούσε αλλιώς .
Έβγαζε κυριολεκτικά "τα κάστανα απ'τη φωτιά" , κάθε φορά που κάτι πήγαινε στραβά στα live , αυτοσχεδίαζε , χρησιμοποιώντας κάθε πτυχή του πολύπλευρου ταλέντου του , προκειμένου να "σωθεί η παράσταση" , και έκανε πολλές φορές αυτό που στο μπάσκετ αποκαλούμε , "βρωμική δουλειά".
Ίδιας περίπου φιλοσοφίας με τον Peter Hammill , αλλά ασύγκριτα πιο ταλαντούχος .
Από τα '70s και μετά , δεν μου'ρχονται πολλοί στο μυαλό , ανάλογης καλλιτεχνικής αξίας , και τόσο αληθινοί , με τον εαυτό τους , όσο και με το κοινό τους .

Sound of the week : Koop - Koop Island Blues [2007]

Σουηδική ,ηλεκτρονική jazz , ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων ....
Παρασκευιάτικα .....
Κανονικά δεν θα έπρεπε .
Ξεκίνησαν τα gin-tonic .
Aκόμα δεν έχω αξιωθεί ν'αγοράσω απ'το super-market , αυτά τα γαμάτα βραζιλιάνικα lime , και την βγάζω με μερικές σταγόνες συμβατικού λεμονιού.
Από μαύρη ζάχαρη , πάντως , είμαι τίγκα !
Έμαθα επιτέλους να φτιάχνω γεμιστά .
Κι όχι συμβατικά .
Κομπλέ .)
Με κουκουνάρι , σταφίδα , κιννάμωμον , κτλ.
Οι πιπεριές , είναι το πιο δυνατό μου χαρτί .
Κάνουν κρατς-κρουτς , γι'αυτό μ'αρέσουν .
Όσο περνάει ο καιρός , ανησυχώ όλο και για λιγότερα πράγματα ....
Κακό αυτό .
Με σώζει το γεγονός , ότι δεν είμαι μελαχρινός .
Θα'χα πάθει κατάθλιψη .
Καλό Σ.Κ .

Double Dare ! Brian Eno - Music For Films [1978]

Format : cd x 2 [ 1 digitaly remastered]
Cause : Can't remember ....


Aτμοσφαιρική , electro , αναπαράσταση εικόνων , που ο Eno , θέλησε να ονομάσει , "μουσική για ταινίες" .
Πιστεύω πως μόνο ο ίδιος , ξέρει να μας πει [και γι'αυτό δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά...] τί περίπου είχε στο μυαλό του , δημιουργώντας το "Music For Films" .
Tο σίγουρο είναι , πως ο καθένας μας , μπορεί να το χρησιμοποιήσει , κατά το δοκούν , επενδύοντας τις δικές του οπτικές , και όχι μόνο ,προσωπικές προσλαμβάνουσες , της καθημερινότητάς μας .
Εκεί ακριβώς , έγκειται κι όλη η καλλιτεχνική αξία του πράγματος ....
Περνώντας με το αυτοκίνητο , Κυριακή βράδυ από το κέντρο , σκεφτόμουν πως κάποιοι απ'αυτούς τους μετανάστες , που έβλεπα να περιφέρονται , τις περισσότερες φορές ανά ομάδες , στην οδό Μαινάνδρου και τους γύρω δρόμους , ίσως στα επόμενα χρόνια , συμβάλλουν , με τον δικό τους τρόπο , στο να ξεφύγει η ελληνική μουσική , απ'αυτή την τρομερή μιζέρια , των τελευταίων 20 χρόνων .....
Δεν μπορεί , όλοι τους να θέλουν να πουλάνε πρέζα , και να ζουν μια ζωή , ως μέλη κάποιας συμμορίας .....
Είμαι σχεδόν σίγουρος , πως στο άμεσο μέλλον , αυτή η βίαιη , και απότομη πρόσμιξη ηθών και διαφορετικών χρωμάτων , που τα τελευταία χρόνια βιώνει το κέντρο , θα έχει και τα θετικά της .
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο εξωτερικό , και θέλω να πιστεύω πως στο μερίδιο που μας αναλογεί , θα εισπράξουμε κι εμείς , κάποια καλλιτεχνικά "φιλιά ζωής" , που θα αποτελέσουν μια αφορμή , για κάτι το φρέσκο .
Μια αληθινή , interracial εναλλακτικότητα , φαντάζει πιο αναγκαία από ποτέ , στην παρούσα φάση ....

Song Of the Week : Pat Benatar - Painted Desert [1984]

Eίμαι μεγάλος fan της Pat Benatar .
Δεν θα ξεχάσω ποτέ , την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι της .
Ήταν στην ταινία "An Officer and a Gentleman " , στην σκηνή που η πανέμορφη Debra Winger , τελειώνει την κοπιαστική βάρδια του εργοστασίου , μπαίνει στο gabrio ,παρέα με το ξανθό -τσουλί -φιλενάδα-συνάδελφό της , βάζει μπρoς τη μηχανή , την ίδια στιγμή που απ'το κασετόφωνο του αυτοκινήτου , ξεκινάει να παίζει στη διαπασόν το "Treat Me Right " !
Το "Painted Desert", προέρχεται απ'το πέμπτο studio l.p της , με τίτλο "ΤROPICO", απ'όπου ξεπήδησε ως μεγαλύτερη επιτυχία το "We Belong" , και είναι ένα τραγούδι , που θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει πει η Donna Summer , η Stevie Nicks , η Linda Ronstadt ή οποιαδήποτε άλλη , μεγάλη σταρ της εποχής .
Είναι μια κλασσική pop/rock μπαλάντα [την σιχαίνομαι αυτή τη λέξη ....αλλά τελοσπάντων], που εύκολα γίνεται soul ή ακόμα και country .
Ο Neil Geraldo , έκανε πραγματικά σπουδαία δουλειά τότε .
Υπήρξε κυριολεκτικά το έτερον ήμισυ της Pat .
Φοβερό στήριγμα , στη δουλειά , και στη ζωή .
Kάτι ανάλογο , μ'αυτό που ήταν ο Stuart Mattheman , για την Sade .
Καλό Σ.Κ ...

Double Dare ! Pink Floyd - THE WALL [1979]

Format: vinyl x 2
Cause : ex-gf donation ...[unconditional]







Το "The Wall" , με ό,τι αυτό συνεπάγεται , ομολογώ πως δεν υπήρξε ποτέ ένας απ'τους 5-6 πιο αγαπημένους μου δίσκους των Pink Floyd .
Στην συνείδησή μου , θα έχουν πάντα προτεραιότητα , με αξιολογική σειρά, τα εξής :
1. Obscured by Clouds [1977]
2.The Dark Side of the Moon [1973]
3. Wish You Were Here [1975]
4. Atom Heart Mother [1970]
5.The Division Bell [1994]
6. Meddle [1971]
Μετά απ'όλα αυτά λοιπόν , υπάρχει κάπου στριμωγμένο στο μυαλό μου , μαζί με τα "The Final Cut " και το βαρύ κι ασήκωτο "Animals" , "ο τοίχος " .
Οι Pink Floyd , ανήκουν κατά τη γνώμη μου στα συγκροτήματα , που "πήγαν την μουσική μπροστά " , και δεν είναι υπερβολή να δεχτούμε , ότι σε κάποιες περιπτώσεις , μαζί με τους WHO και τους Zeppelin , έδωσαν πολύτιμες πνοές ζωής , σ'ένα Rock , που σε συγκεκριμένες περιόδους , τις είχε πολύ μεγαλύτερη ανάγκη , απ'όσο έδειχνε .
Η πολιτικοποίηση όλων αυτών των μουσικών αριστουργημάτων , είναι μια άλλη ιστορία , που δεν μου αρέσει να πολυσυζητάω .
Σχεδόν , με χαλάει ....
Αυτό που με φτιάχνει , είναι ο ήχος του ελικοπτέρου , και η τελειομανία του Waters , που αγγίζει τα όρια της παράνοιας .....[εντάξει , όχι στο μέγεθος της σχιζοφρένειας του Barrett..]
Αλλά από την άλλη , ξέρετε κάποιον politically correct , πλήρως ισορροπημένο άνθρωπο , που να μεγαλούργησε στο χώρο της μουσικής ?
Εγώ ξέρω πολλούς τέτοιους ....
Dylan , Jagger , MacCartney , Bono , Madonna , κι η λίστα δεν έχει τελειωμό ......
Προσωπικά , θα είμαι πάντα από την πλευρά του Keith Moon , του Nilsson ,της Kate Bush , του Ray Davies , του Van Morrison , της Siouxsie , της Dusty κι η λίστα δεν έχει επίσης .....τελειωμό .
Σχετικά είναι όλα ....
Μερικά , είναι και γούστα ....
Aς μην τα ισοπεδώνουμε όλα ....[χαχαχαα....δεν με πιστεύω σήμερα ! ! ! ]
Αν κι ένας οδοστρωτήρας , μπορεί να φανεί χρήσιμος , σε πολλές περιπτώσεις .
Όπως εξάλλου , κι ένας επιβλητικός , αδιαπέραστος , "τοίχος" .
Γιατί ακόμα κι η ισοπέδωση , έχει δυαδική υπόσταση , όσο κι αν ακούγεται περίεργο !
Κι "ο τοίχος" , δυο πλεύρες δεν έχει ?
Αυτοί που επιζητούν το γκρέμισμα όλων των τοιχών αδιακρίτως , δεν έχουν τελικά , ίχνος ρομαντισμού μέσα τους .....
Στην πραγματικότητα , πρόκειται περί ανάλγητων βανδάλων , που τους αρέσει να ζουν σε σπίτια χωρίς κουρτίνες .....
Μισούν θανάσιμα τα παραβάν , τα διαχωριστικά plexiglass στα μπαλκόνια , πληρώνουν πάντα με εκνευριστική καθυστέρηση , τα κοινόχρηστα της νεόκτιστης πολυκατοικίας τους , κι όταν τελικά έρθουν αντιμέτωποι με το άπλετο φως της πρώτης Ανοιξιάτικης λιακάδας , που επιθυμούσαν διακαώς , φοράνε πανικοβλημένοι , βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή , τα σκουρόχρωμα γυαλιά ηλίου τους .
Αφήστε και κάνα τοιχάκι όρθιο ρε παιδιά .....
Έστω και ξύλινο !
Κάνει σκιά , κι έρχεται καύσωνας .

Sound of the week : Johann Pachelbel - Canon in D Major

O Johann Pachelbel [1653-1706] , θεωρείται , και είναι , ένας απ'τους σπουδαιότερους εκπρόσωπους του baroque , ή αλλιώς της προ-κλασσικής μουσικής , που κυριάρχησε στην Ευρώπη , από τον δέκατο έβδομο , έως τα μισά περίπου, του δέκατου όγδοου αιώνα .
Συνθέτες όπως οι Bach , Vivaldi και ο πιο αγαπημένος μου όλων , Ηenry Purcell , υπήρξαν οι στυλοβάτες μιας όχι και τόσο αναίμακτης μετάβασης , από την Αναγέννηση , σ'αυτό που σήμερα χαρακτηρίζεται ως , καθαρή κλασσική μουσική .
Ναι ....
Κλασσική μουσική , δεν είναι μόνο οι Βeatles .....
Στο Canon in D Major , που είναι και το πιο αναγνωρίσιμο θα έλεγα , κομμάτι του Pachelbel , βάσισαν οι Αphrodite's Child το τραγούδι που ηχογράφησαν για λογαριασμό της Mercury , στο Παρίσι το 1968 , το οποίο αποτέλεσε την μεγαλύτερή τους επιτυχία στην Ευρώπη , και έγινε σήμα κατατεθέν του πιο γνωστού Μάη μέχρι και σήμερα["Rain and Tears"]....Tου Μάη του '68 !
Επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα , ο τεράστιος Brian Eno , στο album του με τίτλο "Discreet Music" παρουσιάζει με ambient-"εχεμύθεια" , το Canon in D Major , στο δικό του ,"Fullness of Wind ".
To άθλιο αυτό blog , κι ο τρισάθλιος Depecher , τηρώντας τις παραδόσεις που μας θέλουν να ποστάρουμε , αυστηρά και μόνο κλασσική μουσική την Μ.Εβδομάδα , ευχόμαστε σε όλους καλό Πάσχα , και καλή Ανάσταση .
Την Μ. Παρασκευή , λέω να το ρίξω λιγάκι έξω , όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω τα τελευταία χρόνια .
Θ'ακούσω όσες περισσότερες φορές μπορώ, το "State Of Independence" ,ως είθισται,ενώ υπάρχει και η περίπτωση , ειδικά φέτος , να ξαναθυμηθώ πώς είναι να ιδρώνεις , παίζοντας συνεχόμενα "μονά"-μπάσκετ ,με κάποιον που κάνει "κρυφές προπονήσεις " .....[φτου σου ρεμάλι ! ! ]
Όμορφη μέρα !
Μυρίζει ηρεμία .....παρά την ψευτιά του Απρίλη .