To καλύτερο concept album της χρονιάς, το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς, και μία απ'τις πιο φιλόδοξες κι εντυπωσιακές προσπάθειες της τελευταίας δεκαετίας, όσον αφορά δίσκους που είναι δομημένοι ως διαδοχικές θεματικές συνέχειες, χωρίς να υπάρχει "pause" ανάμεσα στα tracks.
H Cindi Mayweather, σ'ένα freedom mission, για τους κάτοικους της Metropolis, με άφθονα afro beats, απογειωτική soul,καταπληκτικά φωνητικά και ορχηστρικές οάσεις, σ'αφήνουν κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό, αφού ποτέ δεν ξέρεις τί θ'ακολουθήσει....μετά.
Ταλεντάρα,φωνάρα, η "άλλη ντίβα" όπως την χαρακτήρισε η Vogue, και το "Archandroid" είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις πιο ψηλά, απ'ό,τι(σχεδόν...γιατί υπάρχει και το Νο 1)πήρε το αυτάκι μου, για φέτος.
Aν ήταν άντρας, θα ήταν μάλλον ο Bowie στις χίλιες και μία νύχτες,κι αν ήταν gourmet πιάτο , θα ήταν κάτι που μάλλον θα σ'έφερνε σε αμηχανία, και θα'παιρνε αρκετή ώρα μέχρι ν'αποφασίσεις να το αγγίξεις, όπως συνήθως συμβαίνει κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι, με κάτι πολύ καλύτερο απ'αυτό στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι.
Σχεδόν τέλειο !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου