THE BEST ALBUMS OF 2013 : No1 Daft Punk - Random Access Memories

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No2 Yeah Yeah Yeahs - Mosquito

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No3 Fuck Buttons - Slow Focus

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No4 Phoenix - The Bankrupt! Diaries

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No5 Darkside - Psychic

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No6 Holy Ghost - Dynamics

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No7 Haim - Days Are Gone

THE BEST ALBUMS OF 2013 :No8 Elvis Costello & The Roots - Wise Up Ghost

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No9 Bill Callahan - Dream River

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No10 Boards Of Canada - Tomorrow's Harvest

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No11 Arctic Monkeys - AM

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No12 David Bowie - The Next Day

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No13 Depeche Mode - Delta Machine

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No14 My Bloody Valentine -mbv

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 15 Jonathan Rice - Good Graces

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 16 The Field - Cupid's Head

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 17 Tim Hecker - Virgins

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 18 The Men - New Moon

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 19 Justin Timberlake - The 20/20 Experience

THE BEST ALBUMS OF 2013 : No 20 The National - Trouble Will Find Me

The Music Of Life (let the countdown begin and the bells ring...)

Σε λιγότερο από 24 ώρες , ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση με τα καλύτερα album της χρονιάς που φεύγει. Ο Depecher, έφτασε σ'έναν απ'τους πιο επιβλητικούς, βουδιστικούς ναούς παγκοσμίως κι εντυπωσιασμένος απ'τον χρυσό , την ομορφιά και το "μέγεθος" , χτυπάει τις καμπάνες ,που σημαίνουν την έναρξη του φετινού countdown.
 Όπως κάθε χρόνο , έτσι και φέτος, θα ψηφίσω εντελώς παρορμητικά , συναισθηματικά και με μοναδικό γνώμονα τα δικά μου γούστα και προτιμήσεις , που δεν σταματούν να μ'εντυπωσιάζουν και κάποιες φορές να με τρομάζουν. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα αλλά ούτε κι απογοητεύτηκα με τους δίσκους του 2013. Πολλές "παλιές καραβάνες" επανεμφανίστηκαν με αξιοπρέπεια , ο hardcore ηλεκτρισμός ,εκτός από τους προφανείς λόγους ύπαρξής του, απέκτησε ενίοτε νόημα και μελωδία ,το ακαταλαβίστικα κουραστικό avant-garde mania κάποιων, μου φάνηκε αρκετά πιο προσιτό,κοντινό και ουμανιστικό, ενώ κάποιες σχεδόν χρεοκοπημένες "ορχήστρες" , βρήκαν συμπαραστάτες σε ορκισμένους τραγουδοποιούς ή σε themes από ακυκλοφόρητα soundtracks ,και η αλήθεια έλαμψε σε πολλές των περιπτώσεων.
 Η αλήθεια και η μουσική , έχουν πολλά κοινά και είναι σχεδόν συνυφασμένες με την ίδια τη ζωή , αφού ζωή χωρίς έστω κάποια ψήγματα αλήθειας δεν υπάρχει , ενώ ποτέ και κανένας δεν έκανε σπουδαία μουσική χωρίς να είναι αληθινός , όσο επώδυνο κι αν αποδεικνύεται τελικά κάτι τέτοιο.
Ο Cerrone  , η δικιά μου , εντελώς νέα προσωπική εμμονή , περιγράφει πιο κάτω τη "μουσική της ζωής" , δανειζόμενος (τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ...) λίγο απ'την γοητεία του φοβερού παραγωγού Τom Moulton και της  απίστευτης έμπνευσης που είχε στην διασκευή , του La Vie En Rose με την Grace Jones , που είχε προηγηθεί ένα  χρόνο νωρίτερα .
Εξάλλου,ένα  "χρυσό άγγιγμα" του Βούδα , είναι πάντα ευπρόσδεκτο...
Stay tuned.

Acapulco Nights - G.J. Lunghi

Δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσει  το παραδοσιακό countdown με τα καλύτερα albums της χρονιάς και τα υδραυλικά του σπιτιού μου με παιδεύουν σε τέτοιο  βαθμό , που με κάνουν ακόμα και να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της μετακόμισης.
Αυτό βέβαια μάλλον είναι κάτι που θα μείνει μόνο στη σκέψη , αφού συνδέομαι πολύ συναισθηματικά με το συγκεκριμένο "shelter" και δεν σκοπεύω να το εγκαταλείψω  τόσο εύκολα  , τουλάχιστον όσο η φτηνή σκεπή του παραμένει στη θέση της.
Εξάλλου , η μυρωδιά της άνοιξης από 'δω μέσα , είναι κάτι το ανεπανάληπτο, δεν ανταλλάσσεται  με καμία  αυτόνομη θέρμανση ή την θεωρητική "ασφάλεια" κάποιου κοινού διαμερίσματος και γι'αυτό είμαι αποφασισμένος να κάνω υπομονή , όπως κάθε χρόνο για 5 ακόμα μήνες.
Σκεφτόμουν χτες , πως κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω ένα αφιέρωμα σε "ατάκες" κρυμμένες σε τραγούδια , που μου προκαλούν ρίγη συγκίνησης και ανατριχίλα .
Ακούω μανιωδώς τις τελευταίες μέρες το Italo Disco , "Acapulco Nights" των G.J. Lunghi , και το ρεφρέν "I never can say goodbye , 'cause you are my music  - I never can say goodbye 'cause you are my feelings" θα ήταν σίγουρα μέσα στο Top 10 αυτής της κατηγορίας .
Απλό σαν ψωμοτύρι , χιλιοειπωμένο ,ταλαιπωρημένο, σχεδόν παιδικό , αλλά τόσο υστερικά δυνατό ρε γαμώτο.
Είναι απορίας άξιον , πως μία τόσο cliche  φράση , μπορεί αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα , να ισοπεδώσει πολλά βαθυστόχαστα επιχειρήματα και να ερμηνεύσει τόσο εύκολα, πολλά φαινόμενα  που έχουμε την τάση να προσπαθούμε να τα εξηγούμε πάντα , με τους λάθος τρόπους .
Ο "παράδεισος" , δεν φτιάχτηκε γι'αυτούς που απλά μπορούν να φτάσουν εκεί και να τον απολαύσουν, αλλά κυρίως γι'αυτούς που έχουν τ'αρχίδια να τον εγκαταλείψουν,γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι με αυτή τους την απόφαση ,ξαναγυρίζουν πίσω στην "κόλαση"...
 Η προφορά μιας γλώσσας , πάντα θα υπολείπεται των tatτoos , γιατί θα κάνει πάντα την μικρότερη εντύπωση, με σαφώς μεγαλύτερη προσπάθεια.
 Άδικο , το γνωρίζω , αλλά πέρα για πέρα αληθινό.
 Stay tuned για το Top 20 του 2013...
Εφτά χρόνια φαγούρας δεν είναι και λίγα.
Ο Μaster Gone4sure ,ένας απ'τους 3 ανθρώπους που μου κατέστρεψαν κυριολεκτικά την ζωή ,  έχει ήδη δώσει το σύνθημα.

Getting Away With It...

Σήμερα  τα ξημερώματα , "έφυγε" ο Μike.
Παιδικός φίλος του μπαμπά και προσωπικότητα μοναδική , που θύμιζε σε πολλές περιπτώσεις τον "Λούη" , απ'τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά" του Μουρσελά.
Με ήξερε από μικρό παιδάκι .
Δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του , του άρεσε το αλκοόλ , οι γυναίκες, τα PC και το Rock.
Tεμπέλης εκ πεποιθήσεως , "γαϊδούρι" όπως πολλοί συνήθιζαν να τον αποκαλούν , αθυρόστομος και ουσιαστικά άθεος !
Ήθελε μια ζωή ,να επικοινωνεί με το "Getting Away With It " των James και το "Let Me Roll It " των Wings.(κομματάκι δύσκολο ...ρε γαμώτο..)
May the big white buddha , be with you...(σ'ευχαριστώ για τα dvd & cd που μου έκαιγες για πάρτη μου  , αν και τα είχα όλα ... Δεν έχει καμία σημασία...Η πρόθεση μετράει και οι ωραίες κουβέντες που κάναμε όποτε βρισκόμασταν...)
Το "Might As Well Be On Mars" , που το άκουγα κάθε μέρα μια συγκεκριμένη ώρα ,το καλοκαίρι που πέρασε ,στο αφιερώνω...

Hi-Gloss- You'll Never Know

H αλήθεια και η ειλικρίνεια , ήταν και θα παραμείνουν δύο έννοιες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους κι αυτό δεν αλλάζει.
Το πιο συγκλονιστικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ή να εμπνεύσει ένας άνθρωπος , φυσικά και δεν είναι η αγάπη , ο έρωτας ή κάποια συνώνυμα τους , που συνήθως χρησιμοποιούνται μέσα στην φοβική αστική μιζέρια που έχουμε αναγάγει σε alter ego της λανθάνουσας παραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε.
Το πιο δυνατό  συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένα ανθρώπινο ον , είναι αυτό της  εμπιστοσύνης .
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί σε δυσκολία κατάκτησης , ή σε ευκολία αναίρεσης με την αιώνια πίστη που συνοδεύει αυτό το "ένστικτο", που ουσιαστικά δεν είναι τίποτ'άλλο , από μια αλγεβρική σύνοψη παραστάσεων .(τελικά τα μαθηματικά , δεν είναι η πιο κυνική επιστήμη στον κόσμο...)
Μία κατά βάση ζωώδης , αλλά εκλογικευμένη απόληξη συμπερασμάτων, μοναδική για τον καθένα.
Ένας απολογισμός από μνήμες , γινόμενα , αθροίσματα και αφαιρέσεις που τελικά καταλήγουν ύστερα από συνεχόμενες επαληθεύσεις , στον ίδιο παρανομαστή.
Η εμπιστοσύνη είναι τεράστιο feeling.
Σπάνιο , μοναδικό , που μόνο κερδίζεται και δεν χάνεται ποτέ, συνδυάζοντας την ψυχρή λογική , το κρύο αίμα και τον απόλυτο παρορμητισμό.
Καλό ξεχειμώνιασμα .....(και τα μυαλά στις λίστες με τα καλύτερα του 2013...)



  

Roby & Claudia - Stay

Το Italo-Disco ντουέτο των Roby & Claudia , θα είναι σίγουρα το Νο 1 single , στο προσωπικό μου chart , για το καλοκαίρι του 2013.
Είναι χωρίς αμφιβολία ένα απ'τα πιο φλώρικα  καψουροτράγουδα , που έχω ακούσει EVER , σε σημείο να κάνει το "Especially For You" (ναι το γνωστό...με J.Donovan & K.Minogue) ν'ακούγεται σαν το απαύγασμα της Pop κουλτούρας των 80's .
Hardcore-romance με περικεφαλαία !
Eννοείται πως τέτοια τραγούδια , μοιράζονται με φειδώ,εντελώς προσεκτικά και μόνο με ανθρώπους που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι η οποιαδήποτε σχέση μαζί τους , σε 1 ή 2 το πολύ 24άωρα , θα λάβει οριστικό τέλος , συνήθως σε κάποιο αεροδρόμιο ή στο λόμπι κάποιου ξενοδοχείου , περιμένοντας το ταξί για το αεροδρόμιο.(ο αερολιμένας όπως αντιλαμβάνεστε , πρωταγωνιστεί...αλλιώς "γυρίστε" το στο "Αν είσαι ένα αστέρι" του Βέρτη και μη μου τα πρήζετε...)
Αξιομνημόνευτες καταστάσεις δηλαδή , με αρχή , μέση και τέλος .
Φυσιολογικά , τρομακτικά έντονα (ακριβώς επειδή έχουν τη διάρκεια πυροτεχνήματος) και άκρως συναισθηματικά φορτισμένα , όσο ρομαντικά- fake κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο.
Η πραγματικότητα , δεν είναι άλλη , απ'αυτή που βίωνε ο Καρυωτάκης στην "Πρέβεζα" , με σωματικό πόνο.
 Αυτό και τίποτ'άλλο.
 Όλες οι άλλες περιγραφές της εν λόγου "κυρίας" με αφήνουν παγερά αδιάφορο , διότι εκτός από "μη μετρήσιμες" , είναι εξωφρενικά αόριστες .(πέρα απ'αυτό που μπορεί ν'ανεχτεί η λογική ενός ισοπεδωτικού ανθρώπου...)
 Εύχομαι καλό καλοκαίρι , με μία τελευταία θερμή παράκληση: Nα πείτε πολύ ευγενικά σ'όλους αυτούς που σας κοιτάνε με μισό μάτι, επειδή τυγχάνει να είστε κατάμαυροι από τα τέλη Μαίου και "τολμάτε" ν'απολαμβάνετε τη θάλασσα και τον ήλιο , να πάνε να γαμηθούνε !
Καλή η σπηλιά του Πλάτωνα , αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που αντέχουν να μπαινοβαγαίνουν...
Φιλώ σας και τα λέμε από Σεπτέμβη...

The Whole Thing Started With Rock'n'Roll And Now It's Out Of Control

Έφυγε και ο Ray Manzarek. To "όργανο" του σπουδαιότερου αμερικάνικου group όλων των εποχών ! Aπό το δεύτερο προσωπικό του album ,(στο οποίο μεταξύ άλλων συμμετείχε και η άγνωστη τότε Patti Smith) και είχε σαν τίτλο "The Whole Thing Started With Rock'n'Roll And Now It's Out Of Control" του 1974 , θυμήθηκα ξανά μερικές από τις καλύτερες στιγμές της solo καριέρας του.

My name is Giovani Giorgio , but everybody calls me Giorgio...

Το "φαινόμενο" Moroder , έχει αναλυθεί πολλές φορές στο παρελθόν και κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται περισσότερο.....
Ο τύπος είναι ο Godfather της ηλεκτρονικής μουσικής και οι Daft Punk , έκαναν ίσως την πιο έξυπνη κίνηση της καριέρας τους , καλώντας τον απλά να μπει στο στούντιο μαζί τους και να τους αφηγηθεί μερικά πράγματα για τη ζωή του και τη μουσική.
Μάλλον ο δίσκος της χρονιάς ή καλύτερα το γεγονός της χρονιάς .

Υ.Γ: Οι Depeche , ήταν αξιοπρεπέστατοι και πραγματικά πέρα των προσδοκιών μου και παρά το γεγονός ότι υπήρχαν χιλιάδες "πρωτάρηδες" στη Μαλακάσα , μου έμειναν μόνο θετικές εντυπώσεις. Ήταν η 4η και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου , τελευταία φορά. Αλλά αυτό , είναι το λιγότερο....

Give Me Tonight - Shannon

Mε τα ίδια ακουστικά...

35 χρόνια με τα ίδια ακουστικά .
Αυτά δεν είναι ακουστικά . Είναι το μοναδικό ίσως "φωτοστέφανο" που καυχιέμαι ότι έχω φορέσει στη ζωή μου και μάλιστα Kenwood ...
Αξεσουάρ ζωής , αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς  μου , φυσική προέκταση του κρανίου μου και σύντροφος παντοτινά πιστός.
Mου τα πρωτοφόρεσαν στο κεφάλι , μόλις πρόλαβα καλά-καλά να σταθώ όρθιος και ελπίζω αυτοί που κάποτε θα μου τα βγάλουν , να τους φερθούν όμορφα, να τα ιδρώσουν και να τα τιμήσουν δεόντως ....
Θυμάμαι ότι το πρώτο τραγούδι που άκουγα μετά μανίας ,ύστερα απ'την καταλυτική επίδραση του μπαμπά , ήταν το "ob-la-di, ob-la-da" , αγνοώντας φυσικά , συγκρότημα και album.
Εκστασιασμένος επαναλάμβανα τις ακροάσεις , ξανά και ξανά , με το χαμόγελο κάθε φορά να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου και με μια περίεργη αίσθηση ικανοποίησης , κάποιας σχεδόν γενετήσιας ανάγκης , η οποία αργότερα, πήρε διαστάσεις κανονικής εξάρτησης.
"Θα το κουφάνετε το παιδί στο τέλος..." , συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου στη μάνα μου, βλέποντάς με ,  ν'απολαμβάνω τα δυνατά ντεσιμπέλ για ώρες ατελείωτες , κάθε μέρα...
Τελικά , είχε δίκιο.
Με "κούφαναν" και ησύχασαν....
Παρακολούθησα χτες , αποσπάσματα από ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ , για το Ν. Καζαντζάκη .
Είναι συγλονιστικό να βλέπεις αυτόν τον ξερακιανό να δίνει συνέντευξη στα γαλλικά !
Ο άνθρωπος αυτός , θα είναι για πάντα η προσωποποίηση του αληθινού , του πυρίμαχου , του αδιάβροχου  και η φράση που επέλεξε να είναι γραμμένη πάνω στον τάφο του , δηλ. "Δεν ελπίζω τίποτα , δε φοβούμαι τίποτα , είμαι λέφτερος" , είναι ακριβώς η απάντηση που θα έδινα  , σε κάποιον που θα με ρώταγε , τί ακριβώς περιμένω να δω μεθαύριο στη Μαλακάσα.
Θα είναι η 4η φορά  και μάλλον η τελευταία και γνωρίζω εκ των προτέρων , ότι με τους αποχαιρετισμούς δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά.
Ό,τι κι αν δω ή ακούσω την Παρασκευή το βράδυ  , δεν μπορεί να γκρεμίσει  με τίποτα , όλα όσαν έχουν χτιστεί μέσα μου εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Όχι από πείσμα ή εμμονή , αλλά από ιδιοσυγκρασία.
Ψυχραιμία λοιπόν και κατανόηση.....

Δεν είναι αργία , είναι ανεργία....

T'αστέρια ποτέ δεν κοιμούνται.
Νεκρά ή ζωντανά.
Ζαχαρωτοί επίδεσμοι , αυχενικές τύψεις, στομαχικά άλγη και κυτταρίτιδες σε εγκεφαλικούς φλοιούς με υποψία μετάστασης σε α-ζωτικά όργανα που έχουν ήδη σκουριάσει απ'τις πολλές βροχές και την κάκιστη συντήρηση.
Ο κόσμος, πάντα θα είναι λιγότερο μικρός απ'όσο νομίζουμε  και πολύ πιο μεγάλος απ'όσο μας συμφέρει .
Η γενιά μου , δεν άλλαξε ποτέ της τίποτα, εκτός από μάρκα προφυλακτικών και αυτοκινήτων.
Γι'αυτό και την θεωρώ χειρότερη , ακόμα κι απ'αυτήν του 1-1-4 ή αν προτιμάτε "γενιά του Πολυταχνείου", όχι τόσο από πλευράς έλλειψης επαναστατικότητας ή ριζοσπαστικότητας , αλλά πολύ απλά , επειδή ένας σημερινός 35άρης , θα πεθάνει σίγουρα πολύ πιο δυστυχισμένος απ'την πρώην γκόμενα του Γ. Κιμούλη .
Η αλήθεια συρικνώνεται σε αστεία επίπεδα και όλοι έχουν μάθει πλέον πώς "στήνεται" ένα αξιοπρεπές πιάτο, βιτρίνας Τουρκολίμανου.
Όλοι έγιναν ξαφνικά masterchef της ίδιας τους της μιζέριας , ανακυκλώνοντας ασήμαντες ατάκες και φλερτάροντας με σιλικονάτες ασημαντότητες.
Κατεψυγμένα μυαλά με μπαλσάμικο του κώλου και γλώσσα αδιάκριτη , σχεδόν ενοχλητική.
Τ'αυτιά μονίμως βουλωμένα .
Χτες κατέθεσα επιτυχώς τα απαραίτητα δικαιολογητικά , για την ανανέωση του διαβατηρίου μου και θυμήθηκα την αντίστοιχη στιγμή του 2008.
Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου , νιώθωντας παράλληλα πως τα 100 ευρώ που πήρα σαν δώρο απ'τη μαμά για τα γενέθλιά μου , έπιασαν τουλάχιστον τόπο ....στα παράβολα....

Tου Ασώτου

Του Ασώτου σήμερα και κατά τη γνώμη μου, για να καταλήξεις ένα αξιοπρεπές ρεμάλι της κοινωνίας , θα πρέπει πρωτίστως να έχεις περάσει με άριστα τις εξετάσεις, του "καλού παιδιού" , του "φλώρου", του "σπασίκλα" και του εκνευριστικά politicaly correct .
Το 99,9 % των ανθρώπων στο Δυτικό κόσμο , έχουν υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια ως μέρος ενός "κοινωνικά αποδεκτού" lifestyle , το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή , πρώτα περνάνε απ' τη φάση του "ατίθασου-κωλόπαιδου" (βλέπε εφηβεία & φοιτητικά χρόνια) και μετά γίνονται οι "σωστοί" οικογενειάρχες με ορθές πολιτικές απόψεις ,ανορθόγραφη λογική, πολυμορφικά αυτοκίνητα, ομόλογα , μετοχές  και ενεργειακά τζάκια.
Σε πολλές περιπτώσεις , καταλήγουν αρχηγοί κρατών ,σοβαροί επιστήμονες , golden boys ή απλά psycho-συμπλεγματικές προσωπικότητες.
Η ασωτεία , δεν έχει ουδεμία σχέση με κάποια μορφή επαναστατικότητας ή αντιδραστικότητας.
Ο Forest Gump για παράδειγμα , μπορεί να μην υπήρξε ποτέ του άσωτος , αλλά ήταν όντως επαναστάτης γιατί έκανε πολλές προσωπικές υπερβάσεις.
Ο Ζάχος Χατζηφωτίου(καλή του ώρα..) από την άλλη , δεν υπήρξε ποτέ του επαναστάτης , αλλά έζησε εν μέρη  ως άσωτος, άσχετα με το γεγονός ότι το οικονομικό του υπόβαθρο του επέτρεψε να μην υποστεί ποτέ του κάποια δήλωση μετανοίας ή μια ντροπιαστική επιστροφή με την ουρά στα σκέλια στην πατρική αγκαλιά...
Θέλουν δε θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι , τίποτα στη ζωή δεν είναι free και εννοώ χωρίς το ανάλογο αντίτιμο ή κόστος και δεν το συνδέω απαραίτητα με κάποια οικονομική συναλλαγή σε χαρτονομίσματα , χρυσό ή βαρέλια πετρελαίου.
Το "γραμμάτιο" που απορρέει από την πιο απλή , καθημερινή συνήθεια ρουτίνας , μέχρι τις πιο βαρύνουσες επιλογές μας , είναι εκεί , περιμένει ατσαλάκωτο και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να εξοφληθεί στο ακέραιο και  αδιαπραγμάτευτα.
Η ευτυχία απ'τον συμβατικό ψυχαναγκασμό και η απόλυτη ελευθερία απ'τη μοναξιά και τη μιζέρια , απέχουν πολλές φορές ελάχιστα.
Η μποέμικη ζωή δεν νομίζω ότι είναι συνώνυμο του "ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ.." .
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχει το περίφημο "point of no return" για μερικά πράγματα και δεν αναφέρομαι σε ανθρώπινα  συναισθήματα , αλλά κυρίως σε εικόνες που μένουν για πάντα αποτυπωμένες στη μνήμη και σε υλικές-σαρκικές απολαύσεις και εγκεφαλικά φετίχ που δημιουργούν σοβαρές εξαρτήσεις.
Ο άσωτος υιός , επέστρεψε στην πατρική θαλπωρή διότι πολύ απλά, ξέμεινε από "καύσιμα" .Δεν νομίζω ότι βασανίστηκε ιδιαίτερα από τύψεις ή ενοχές .
Σε κάθε άλλη περίπτωση , θα συνέχιζε ακάθεκτος τα γλέντια μέχρι τελικής πτώσεως και θα είχε μείνει στις θρησκευτικές μας παραβολές , ως ο  "μέγας φιλάνθρωπος" ή κάτι τέτοιο , που βοηθούσε τους φτωχούς και έδινε τροφή και στέγη στις άπορες μητέρες ...(με το αζημίωτο φυσικά)

Eighth Wonder - I'm Not Scared

O  Jamie κι η εντελώς "άβγαλτη" αλλά πανέμορφη αδερφή του, Patsy (ναι...αυτή του Lethal Weapon 2) ήταν οι Eighth Wonder.
To "Ι'm Not Scared " , σύνθεση των Tennant/Lowe ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους, απ'το ένα και μοναδικό album τους που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο , με τίτλο "Fearless", το 1988.
Η "αβάσταχτη ελαφρότητα" της Pet-Pop αβίαστης τεχνικής και ο γοητευτικά αφελής , σχεδόν παιδικός τρόπος με τον οποίο τραγουδάει η Patsy , συγκροτούν τους δύο βασικούς πυλώνες του single.
Ήθελα εδώ και πολλούς μήνες να post-άρω το συγκεκριμένο τραγούδι , όχι τόσο σαν event ή ανακάλυψη , αλλά περισσότερο σαν statement.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα στο αυτοκίνητο , πριν από καμιά δεκαριά μήνες , με τα πίσω καθίσματα τίγκα σε μικρά γλαστράκια από βασιλικό,ρίγανη,δεντρολίβανο και θυμάρι.
Αν και απ'τα συγκεκριμένα μυρωδικά δεν έχει μείνει τίποτα πλέον (ξεράθηκαν όλα απ'τις μεγάλες ζέστες του καλοκαιριού και το μη τακτικό πότισμα που επέβαλαν οι γονείς μου εν τη απουσία μου...) , θα ξαναδοκιμάσω γιατί μου άρεσε πολύ.
Η ρουτίνα δεν είναι απαραίτητα κακή ,όταν  μετουσιώνεται σε αξιαγάπητο έθιμο, με πολύ feeling και με τα κατάλληλα twists να σιγοντάρουν από κοντά.
Ο φόβος είναι συναίσθημα απαράδεκτο , αν και κάποιες φορές σε κρατάει ζωντανό και τα σπαστά αγγλικά έχουν τεράστιο ενδιαφέρον γιατί αν και κουραστικά σε προκαλούν να οξύνεις περισσότερο κάποιες απ'τις αισθήσεις που μέχρι πριν αγνοούσες.
Κάτι σαν τα γαλλικά που ακούγονται προς το τέλος   του "I'm Not Scared" και που εν πολλοίς  θυμίζουν τα τελευταία σπασμωδικά χτυπήματα της ουράς ενός φιδιού που πνέει τα λοίσθια , αλλά αρνείται πεισματικά  να το παραδεχτεί.
J'ai pas peur !