35 χρόνια με τα ίδια ακουστικά .
Αυτά δεν είναι ακουστικά . Είναι το μοναδικό ίσως "φωτοστέφανο" που καυχιέμαι ότι έχω φορέσει στη ζωή μου και μάλιστα Kenwood ...
Αξεσουάρ ζωής , αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου , φυσική προέκταση του κρανίου μου και σύντροφος παντοτινά πιστός.
Mου τα πρωτοφόρεσαν στο κεφάλι , μόλις πρόλαβα καλά-καλά να σταθώ όρθιος και ελπίζω αυτοί που κάποτε θα μου τα βγάλουν , να τους φερθούν όμορφα, να τα ιδρώσουν και να τα τιμήσουν δεόντως ....
Θυμάμαι ότι το πρώτο τραγούδι που άκουγα μετά μανίας ,ύστερα απ'την καταλυτική επίδραση του μπαμπά , ήταν το "ob-la-di, ob-la-da" , αγνοώντας φυσικά , συγκρότημα και album.
Εκστασιασμένος επαναλάμβανα τις ακροάσεις , ξανά και ξανά , με το χαμόγελο κάθε φορά να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου και με μια περίεργη αίσθηση ικανοποίησης , κάποιας σχεδόν γενετήσιας ανάγκης , η οποία αργότερα, πήρε διαστάσεις κανονικής εξάρτησης.
"Θα το κουφάνετε το παιδί στο τέλος..." , συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου στη μάνα μου, βλέποντάς με , ν'απολαμβάνω τα δυνατά ντεσιμπέλ για ώρες ατελείωτες , κάθε μέρα...
Τελικά , είχε δίκιο.
Με "κούφαναν" και ησύχασαν....
Παρακολούθησα χτες , αποσπάσματα από ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ , για το Ν. Καζαντζάκη .
Είναι συγλονιστικό να βλέπεις αυτόν τον ξερακιανό να δίνει συνέντευξη στα γαλλικά !
Ο άνθρωπος αυτός , θα είναι για πάντα η προσωποποίηση του αληθινού , του πυρίμαχου , του αδιάβροχου και η φράση που επέλεξε να είναι γραμμένη πάνω στον τάφο του , δηλ. "Δεν ελπίζω τίποτα , δε φοβούμαι τίποτα , είμαι λέφτερος" , είναι ακριβώς η απάντηση που θα έδινα , σε κάποιον που θα με ρώταγε , τί ακριβώς περιμένω να δω μεθαύριο στη Μαλακάσα.
Θα είναι η 4η φορά και μάλλον η τελευταία και γνωρίζω εκ των προτέρων , ότι με τους αποχαιρετισμούς δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά.
Ό,τι κι αν δω ή ακούσω την Παρασκευή το βράδυ , δεν μπορεί να γκρεμίσει με τίποτα , όλα όσαν έχουν χτιστεί μέσα μου εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Όχι από πείσμα ή εμμονή , αλλά από ιδιοσυγκρασία.
Ψυχραιμία λοιπόν και κατανόηση.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου