Φτάνοντας στα μισά του "Through The Looking Glass", νιώθω πραγματική ανατριχίλα κάθε φορά πρέπει να αντιμετωπίσω το πιο σπουδαίο τραγούδι αυτού του δίσκου.
Το "Strange Fruit" , δεν είναι ένα απλό τραγούδι.
Είναι ένα απ'τα σημαντικότερα αριστουργήματα που γράφτηκαν τον περασμένο αιώνα.
Ένας Jazz-protest ύμνος, που ο Abel Meeropol έγραψε αρχικά σαν ποίημα και στη συνέχεια μελοποίησε ο ίδιος, κάνοντας τον ιδιοκτήτη του θρυλικού Cafe Society , Barney Josephson να πάθει την πλάκα της ζωής του όταν το πρωτοάκουσε απ'τον ίδιο τον Meeropol, με την συνοδεία της συζύγου του και της τραγουδίστριας Laura Duncan.
Ο Josephson ήταν αυτός που έκανε γνωστό το τραγούδι στη Billie Holiday, προσπαθώντας ταυτόχρονα να την πείσει να το ερμηνεύσει, αφού το "Strange Fruit" ταίριαζε απόλυτα στο στυλ του νεοϋορκέζικου club, που διαφημιζόταν ως το "The Right Place For The Wrong People" της εποχής, με σύνθημα το "φερόμαστε σε όλους μας τους πελάτες το ίδιο", υπονοώντας καθαρά την απουσία ρατσιστικών φαινομένων που παρατηρούνταν σε παρόμοια στέκια της εποχής όπως το Cotton Club.
Έτσι κι έγινε.
Η Lady Day, πρωτοτραγούδησε το "Strange Fruit" στο Cafe Society το 1939, ενώ την ίδια χρονιά, αναγκάστηκε να μεταπηδήσει προσωρινά απ'την Columbia στην Commodore , προκειμένου να να το ηχογραφήσει, αφού στην Columbia υπήρχαν αρκετές ενστάσεις και ο σχετικός φόβος για τις συνέπειες που μπορεί να είχε η εταιρεία, εξαιτίας του φανερά αντιρατσιστικού χαρακτήρα των στίχων.
Λέγεται ότι κάθε φορά που η Holiday ερμήνευε το "Strange Fruit" στο Cafe Society, τα φώτα χαμήλωναν, τα γκαρσόνια σταμάταγαν αυτόματα να σερβίρουν, επικρατούσε απόλυτη σιωπή και ποτέ ...μα ποτέ μετά το τέλος του τραγουδιού, δεν υπήρξε κάποιο encore.
Αυτό ήταν πάντα το ΤΕΛΟΣ.(ακριβώς για να μείνει στους ακροατές, η γεύση κι ο προβληματισμός του συγκεκριμένου τραγουδιού κι όχι κάτι άλλο...)
Το "Strange Fruit", είναι απ'τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου και είμαι σίγουρος πως θα το κουβαλάω μέσα μου(όπως και ολόκληρο το "Through The Looking Glass")μέχρι να εγκαταλείψω τα εγκόσμια.
Επίσης, παρ'όλο που έχω υπερασπιστεί σθεναρά στο παρελθόν την στάση μου, ότι δηλ. "εγώ μοιράζομαι μόνο hangovers", το συγκεκριμένο τραγούδι, μου δημιουργεί μια σειρά από αγχωτικά deadlines , που έχουν να κάνουν με την μεταδοτικότητα, την συνακρόαση και την κοινοκτημοσύνη ήχου,εικόνας και μυρωδιάς.
Πιστεύω να προλάβω...
Όσον αφορά τη διασκευή, πραγματικά δεν έχω λόγια και δεν θα κάτσω τώρα να ξεβρακωθώ εντελώς , αναλύoντας τί ακριβώς παθαίνω κάθε φορά που ακούω τη Siouxsie.
Nομίζω πως πρόκειται για τη μακράν καλύτερη διασκευή της καριέρας της και για μία απ'τις 5-6 καλύτερες ερμηνείες της EVER .
Μια mission impossible, που καταλήγει σε θρίαμβο !
Καταλυτικό ρόλο στο feeling, η βιόλα της Jocelyn Pook.
Για μένα, αριστούργημα & αξία ανεκτίμητη !
Cover Version Rate : 10/10(και λίγα βάζω...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου