Δυστυχώς, η σπουδαιότερη μαύρη γυναικεία φωνή των τελευταίων 30 χρόνων, "έφυγε" χτες σε ηλικία 48 ετών.
Θυμάμαι ότι το album της, "Whitney" , είχε μπει στο σπίτι την ίδια μέρα με το "Actually" των Pet Shop Boys . Για την ακρίβεια , βγήκαν και τα δύο απ'την ίδια nylon σακούλα που έδινε τότε, το discobole της Γλυφάδας κι έπαιζαν σχεδόν σε καθημερινή βάση, το ένα μετά το άλλο, κάθε φορά που ο μπαμπάς αποφάσιζε ν'ακούσει μουσική. Ηappy Days...
Τρία χρόνια μετά, έκανα δώρο στη μαμά το "I'm Your Baby Tonight" κι έκτοτε , ακολούθησαν χιλιάδες βινύλια και cd, που απλά έκανα δώρο στον εαυτό μου.
Η ζωή της Whitney, οι συτηματικά λανθασμένες προσωπικές της επιλογές, η καταστροφική της σχέση με τον Bobby,οι καταχρήσεις κι η εξάρτησή της απ'την κοκαϊνη , είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους.
Αυτό που τελικά μένει σαν μια γλυκόπικρη γεύση, κάνοντας έναν πρόχειρο μετά θάνατον απολογισμό της καριέρας της, είναι ότι τελικά μια mezzo-soprano της δικής της εμβέλειας, έκανε ελάχιστα πράγματα σε σχέση με τις πραγματικές της δυνατότητες, αδικώντας κατάφορα τον εαυτό της και υποβιβάζοντας την καλλιτεχνική της αξία.
Η αυτοκαταστροφή, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο αδίκημα που μπορεί να διαπράξει κάποιος, χωρίς να χρειαστεί να βλάψει τον διπλανό του κι η Whitney αποδείχτηκε πραγματικός εξπέρ στο συγκεκριμένο σπορ.
Παρ'όλα αυτά,θα παραμείνει για πάντα στη συνείδησή μου σαν ένα θεϊκό πλάσμα,μία πραγματική Star από μασίφ, που θα λάμπει για πάντα,ακόμα και στις πιο τραγικές της στιγμές.
Didn't she almost have it all ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου