Tο κόλλημα που έχω με το "State Of Independence", ειδικά στη διασκευή που έκανε η Donna Summer, ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία της original εκτέλεσης, των Anderson/Papathanasiou, είναι γνωστό σε όλους όσους παρακολουθούν το άθλιο αυτό blog.
Eιδικά κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο, με πιάνει μια μανία μ'αυτό το τραγούδι, για λόγους που κι εγώ ο ίδιος αδυνατώ να αντιληφθώ.
Τελοσπάντων, δέχομαι στωϊκά το κάλεσμα της φύσης(γιατί έχω τελικά πεισθεί, πως περί αυτού πρόκειται...) και συνεχίζω.
Στο θέμα μας:
H χορωδία που συνόδευε τη Donna Summer, σ'αυτό το αριστούργημα, υπό το άγρυπνο πάντα βλέμμα και τις αναλυτικές οδηγίες του τελειομανή Quincy, δεν ήταν μια απλή χορωδία....
Ο σπουδαιότερος μαύρος καλλιτέχνης όλων των εποχών, δηλ. ο Stevie Wonder, o Μichael Jackson, η φοβερή και τρομερή Dionne Warwick, ο Lionel Richie,η Brenda Russell, o εξαιρετικός vocal-ίστας James Ingram, o Kenny Loggins, o Christopher Cross κι ο Michael McDonald, ήταν εκεί, πριν συμβεί το "We Are The World" που ακολούθησε αργότερα, με την προσθήκη ακόμα περισσότερων μεγάλων καλλιτεχνών.
Ομολογώ πως δεν είχα γνώση επί του θέματος, και το ανακάλυψα σχεδόν τυχαία σε μια συλλογή της D.Summer, διαβάζοντας τα credits.
Το εντυπωσιακό, όπως μπορείτε να δείτε και στο βίντεο που παίζει πιο κάτω, είναι η απλότητα που διέπει τον τρόπο που ο Quincy καθοδηγεί τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αυτές ΦΙΡΜΕΣ, αλλά και η αντίδραση των συγκεκριμένων καλλιτεχνών στις όποιες παρατηρήσεις του, που θυμίζουν περισσότερο παιδιά που μαζεύτηκαν σε κάποια εκκλησία να κάνουν πρόβα στα gospel της Κυριακής, παρά ντίβες που πουλάνε εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Δείτε το βίντεο, και θα καταλάβετε τί εννοώ....
Εν κατακλείδι:
Nαι ! Αυτή είναι η σπουδαιότερη χορωδία όλων των εποχών !
Αυτή η χορωδία έδωσε ουσιαστικά την ιδέα για τη "μάζωξη" του "We Are The World", με τη διαφορά ότι το "State Of Independence" είναι ένα πολύ πιο δύσκολο τραγούδι, με πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις, και στα φωνητικά δεν ξεχωρίζει κανένας.
Απλώς νιώθεις, ότι αυτό που ακούς να σιγοντάρει τη D.Summer, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο και μάλλον έξω απ'τα ανθρώπινα....
"Shablamidi shablamida , shablamidi shablamida..." ξανά και ξανά...
Δύο σχεδόν αστείες λέξεις, που επαναλαμβάνονται μεταλλάσοντας έναν εκνευριστικό γλωσσοδέτη, σ'ένα απογειωτικό ύμνο κάθαρσης.
Γι'αυτό είναι τόσο σπουδαία η δουλειά του Quincy Jones, και γι'αυτό η χορωδία του "State Of Independence", είναι μακράν η καλύτερη όλων των εποχών !
Καλό Πάσχα σε όλους.
Την Μ.Παρασκευή, παραδοσιακά, στο blog θα υπάρχει κλασσική μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου