Tην Camille δεν υπήρχε περίπτωση να την γνωρίζω , αν δεν διάβαζα το post του Master-Gone4sure....[βούτυρο στο ψωμί του κάτι τέτοια...] σχετικά με το "Gospel with no Lord"
Την επομένη βέβαια , και πηγαίνοντας σε υποκατάστημα γνωστής πολυεθνικής αλυσίδας , προκειμένου να αγοράσω το cd , ένιωσα λιγάκι παρακατιανός , όταν ο υπάλληλος προς μεγάλη μου έκπληξη , όχι μόνο γνώριζε περί τίνος πρόκειται , αλλά μου είπε " ..μα τί πάθατε όλοι μ'αυτήν ? είσαι ο τρίτος που μου το ζητάει σήμερα ...Πού το άκουσες ?"
Σ'ένα κέντρο εκπαίδευσης νεαρών Νίντζα , ήθελα του πω , σ'ένα blog ενός φίλου τελικά του απάντησα , και έφυγα νιώθωντας λίγο λιγότερο ...δακτυλοδεικτούμενος....
Αν το album της Camille απαιτούσε ντε και καλά έναν εναλλακτικό τίτλο , αυτός που θα ταίριαζε γάντι κατά την γνώμη μου είναι κάτι σαν το "The Truth about Cats and Dogs" ...[θυμηθείτε την ταινία...]
Nοσταλγικό πιάνο , πνιχτά γελάκια,γατιά , σκυλιά ,υστερία , ουρλιαχτά , και μια γλυκιά φωνή σαν πετιμέζι....που πολλές φορές ακούγεται σαν να το'σκασε απ'το Broadway ...ειδικά σε κάποια κομάτια σαν το "Cats and Dogs", που πολύ θα ήθελε η Μarianne Faithfull να υπήρχαν στο "δικό της ", ασπρόμαυρο , "Strange Weather"....
Depeher's picks of the album : Μοney Note , Cats & Dogs , Gospel With No Lord
1 σχόλιο:
Πολυαγαπημένη αλλά τα προηγούμενά της είναι απείρως καλύτερα!
Δημοσίευση σχολίου