Ήταν δεν ήταν 5 τ'απόγευμα και η έναρξη της παραδοσιακής ,πρώτης εσπερινής νεροποντής της ημέρας ήταν θέμα ολίγων λεπτών .
Παρ'όλο που γνωρίζω πλέον αρκετά καλά τα χούγια του καιρού στο "πάλαι ποτέ" ψαροχώρι-καταφύγιο,Δυτικών στρατιωτών και ρεμαλιών , εξακολουθώ ν'αρνούμαι πεισματικά να κρατάω απασχολημένο το αριστερό μου χέρι , κουβαλώντας συνεχώς μαζί μου την προκλητικά- πορτοκαλί ομπρέλα με το brand-name του ξενοδοχείου , φάτσα -κάρτα !
Οι λόγοι είναι δύο : Πρώτον γιατί βαριέμαι και δεύτερον γιατί δε μ'αρέσει να γνωρίζει κάποιος πριν καν μου μιλήσει , που μένω και τί κάνω... Όχι από ανασφάλεια , ντροπή ή φόβο .Καμία σχέση ....
Απλώς , νιώθω ήδη το βάρος των αρκετών "διαπιστεύσεων" στο τσαντάκι που έχω σχεδόν επί μονίμου βάσεως δεμένο , χαλαρά στη μέση μου , που ακόμα μία από δαύτες , δημιουργεί στον ψυχισμό μου , ένα αίσθημα κούρασης και ταλαιπωρίας που στην παρούσα φάση , είναι το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που αποζητάω.
Άσε που δε με χαλάει καθόλου να γυρίζω βρεγμένος στο ξενοδοχείο .
Η βροχή εδώ είναι ζεστή και σου δίνει την αίσθηση ότι ξεπλένει τα πάντα .
Με το που αποφασίζω να κάτσω σ'ένα απ'τα φτηνά μπαμπού σαλονάκια με τις ξεβαμμένες κόκκινες μαξιλάρες , έρχεται κι η γκαρσόνα να πάρει παραγγελία.
Οι γκαρσόνες εδώ δεν είναι μαλακισμένες . Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα , είναι απ'τις μαλακισμένες που μ'αρέσουν.
Της λέω να μου φτιάξει έναν παγωμένο καφέ και μου διευκρινίζει ότι , "καφές υπάρχει μόνο ζεστός" .
Την ρωτάω μήπως παίζει κάνα πράσινο τσάι και ξεσπάει απότομα σε γέλια , λέγοντάς μου πως "τσάι δεν υπάρχει , αλλά μπορώ να πάω να φέρω απ'το απέναντι Bar " .
Εν τέλει , παραγγέλνω μία Singha αν και δεν το συνηθίζω να πίνω από τόσο νωρίς...
Σε λίγο έρχεται η "P" με τη μπύρα μου ανά χείρας .
Με σερβίρει , πληροφορώντας με ταυτόχρονα ότι η "A" δεν είναι στο μαγαζί ....
Της απαντάω πως δεν ήρθα για την "A" , αλλά μπήκα μέσα κυρίως για να μην βραχώ.
Από το ύφος της και την απόλυτη μουγκαμάρα που κυριάρχησε τα επόμενα δευτερόλεπτα στην ατμόσφαιρα , κατάλαβα ότι μάλλον δεν πίστευε λέξη απ'όσα της έλεγα .
Μου γύρισε επιδεικτικά την πλάτη και αφού άνοιξε στο φουλ , όλους τους ανεμιστήρες του μαγαζιού , πήγε πάλι πίσω απ'τη μπάρα και δυνάμωσε τη μουσική , που άρχισε σιγά-σιγά να καβαλάει τους ήχους απ'τις άτσαλες στεκιές των κοριτσιών που έπαιζαν μπιλιάρδο, λίγο πιο δίπλα.
Η βροχή είχε ξεκινήσει και δυνάμωνε ολοένα.
Καμιά εικοσαριά παπάκια, παρκαρισμένα το ένα δίπλα στ'άλλο, έξω απ'το Boomerang , θα έπαιρναν το απογευματινό τους μπάνιο και οι αδιάβροχοι μουσαμάδες στη μόστρα του Bar , εκτελούσαν χρέη τέντας και αντιαναιμικού ταυτόχρονα.
Σε λίγο , έκανε την εμφάνισή της κι η "A".
Δίχως περιττές κινήσεις , ήρθε κατευθείαν κι έκατσε δίπλα μου , μούσκεμα απ'τη βροχή ,με βαμπιριασμένα, κατακόκκινα μάτια, τζιν σορτσάκι ,σαγιονάρες και μαλλί κάγκελο .
Μου είπε πως ήταν σχεδόν άϋπνη όλο το βράδυ και πως είχε πιει τόσο πολύ που το μόνο που ήθελε , ήταν να κοιμηθεί και να ξυπνήσει τα Χριστούγεννα .
Έξω έριχνε καρέκλες, κι εγώ ένιωθα περισσότερο σαν μέλος του πληρώματος του Bounty, παρά σαν περιπλανώμενος farang,όταν προς μεγάλη μου έκπληξη, άρχισε απ'τα ηχεία του μαγαζιού ν'ακούγεται το παρακάτω τραγούδι...
Θα πρέπει να ήταν ένας απ'τους πιο συγκλονιστικούς "συντονισμούς" που έχω νιώσει ever, αναζητώντας τον δικό μου Captain Bligh με το αυταρχικό προφίλ και το σαδιστικό χαμόγελο.
"UP TO YOU" , forever ! Καλό χειμώνα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου