Πολύ ελληνικό , έχει γίνει τελευταία το blog .
Παραδοσιακά, θα έπρεπε μετά τις συνεχόμενες πιάνο-πενιές της Μ.Εβδομάδας, να ξαναπαίξω ελληνικό τραγούδι, τουλάχιστον από το 2013 και μετά.
Μέχρι και το Μ.Σάββατο, η χρεοκοπημένη αυτή χώρα με τους απαίδευτους νεοέλληνες των Cayenne , τους ψευτόμαγκες του Romeo, των γιαλαντζί αγανακτισμένων και των Cabrio ηλεκτροεγκεφαλογραφημάτων, εξακολουθούσε να διαθέτει δύο τεράστιες , γνήσιες και πάνω απ'όλα αντρικές, λαϊκές φωνές εν ζωή.
Τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Μανώλη Μητσιά. ΄
Δυστυχώς, για τον πολιτισμό και το ελληνικό τραγούδι (υπάρχει ακόμα αυτό ????), από την Κυριακή του Πάσχα και μετά, υπάρχει μόνο ο ΠΑΟΚ-τσης.
Ο Ολυμπιακός, μπορεί βιολογικά να πέθανε, αλλά τραγούδια όπως το παρακάτω , θα μας θυμίζουν για πάντα, πως ήταν κάποτε ένα πανέμορφο ακρογιάλι και πως καταφέραμε να του γαμήσουμε ότι είχε και δεν είχε, μετατρεποντάς το σε πλαστικό, φτηνιάρικο Watermania με νεροτσουλήθρες , ξαπλώστρες, ομπρέλες και θλιβερό service.
Όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι, ο Άγιος Φεβρουάριος , δεν πρόκειται ποτέ να καταντήσει ελληνικός δεκαπενταύγουστος !
Έχω ξαναπεί, πως μια φλύαρη ασχήμια, δεν θα καταφέρει ποτέ, όσα τεχνάσματα κι αν χρησιμοποιήσει,να επιβληθεί ουσιαστικά ,μιας περήφανης ομορφιάς, θέλουν δε θέλουν κάποια στραβοχυμένα συμπλεγματικά ανθρωποειδή που εξακολουθούν κι επιβιώνουν ακόμη κατά νομάδες στο Ellada, με παρασιτικό συνήθως τρόπο.
Το 1,60 μωρό μου, όσο ψηλό τακούνι κι αν φορέσει, δεν γίνεται 1,80 και το παριζάκι(sorry κύριε Υφαντή...) όσο κι αν τ'αφήσεις να ωριμάσει , ποτέ δεν θα γίνει προσούτο. Μάλλον θα βρωμίσει και θα μαζευτούν ποντίκια...
Γι'αυτό να είστε σίγουροι !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου