Baby Huey - Hard Times

Aκούγοντας το νέο πόνημα των Kanye West & Jay-z , "Watch The Throne", μου πέρασε φευγαλέα απ'το μυαλό η εικόνα του υπέρβαρου-ηρωϊνομανή James Ramey, που πρόλαβε να ζήσει μόνο 26 χρόνια, αλλά δυστυχώς χωρίς να χαρεί καν την κυκλοφορία ενός έστω album, αφού το ένα και μοναδικό l.p του, κυκλοφόρησε ύστερα απ' το σχετικό πατρονάρισμα του Curtis Mayfield, που βρήκε ευκαιρία να προωθήσει αρκετές δικές του συνθέσεις και φυσικά να επιμεληθεί ανενόχλητος και την παραγωγή, λίγους μήνες μετά το θάνατό του.
Έτσι λοιπόν, το 1971 τοποθετήθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το ένα και μοναδικό l.p του James Ramey με τίτλο "The Living Legend", το οποίο πούλησε ελάχιστα και πέρασε εντελώς στα ψιλά....
Αρκετά χρόνια αργότερα, κι αφού πολλά γνωστά ονόματα του hip-hop(Ice Cube, A Tribe Called Quest) χρησιμοποίησαν,διασκεύασαν ή δανείστηκαν δείγματα της μουσικής του Ramey, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του John Legend, κατάφεραν να κάνουν γνωστό σ'ένα κοινό που δεν χαρακτηρίζεται απαραιτήτως για τα σκηροπυρηνικά funk-soul γούστα του, ένα εντελώς underground δείγμα της συγκεκριμένης μουσικής, που τυγχάνει να συνοδεύεται με την μοναδική εικόνα ενός babyface νέγρου, διακοσίων κιλών !
Πραγματικά δεν ξέρω τί ακριβώς μπορεί να πέρναγε απ'το μυαλό του Ramey, αν ζούσε σήμερα και άκουγε την χρυσοποίκιλτη, χολυγουντιανή υπερπαραγωγή του "No Church In The Wild" για παράδειγμα...
Υποθέτω ότι θα έδειχνε ενδιαφέρον για τον Frank Ocean, ενώ θα του έπαιρνε αρκετές ώρες, μέχρι να εξοικειωθεί με την γοητεία ενός ασύμμετρου beat και τις Σαμουραϊκές πινελιές του RZA....
Πιθανώς, στην πορεία της ακρόασης να ρώταγε για την Beyonce και γιατί δεν φιλτράρανε καλύτερα τον "Otis"....
Πάντως, νιώθω τεράστιο κέρδος ανακαλύπτοντας δίσκους σαν το "The Living Legend" και πραγματικά μεγάλες μορφές, κυριολεκτικά απ'το πουθενά , σαν τον Baby Huey....
To θρόνο και να θέλεις, δεν τον χάνεις.

Buona notte Rome ...Bonjour Kiev

H Ρώμη, που για πολλούς δεν θα χάσει ποτέ το στέμμα της "αιώνιας πόλης", μου φάνηκε πως αγκομαχεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια ένα μύθο που για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν με γοήτευσε ιδιαίτερα, αφού από τη φύση μου προτιμώ τα πιο "μαζεμένα" πράγματα, και η Ιταλία έχει πολλά τέτοια...

Πρωϊνό εσπρέσσο στην Piazza del Popolo, λίγα μέτρα πιο κάτω απ'την Piazza de Spagna που αρνιόταν πεισματικά να ξυπνήσει Κυριακάτικα(είναι γνωστό ότι οι βεντέτες μισούν το πρωϊνό ξύπνημα) με συνοδευτικό το "Theme Οf Rome", το ορχηστρικό, ομιχλώδες πιράνχα, των Danger Mouse & Daniele Luppi,

ν' ακούγεται σαν μωρό που μόλις γεννήθηκε με καισαρική τομή, απ'τα σπλάχνα του Moriconne.

Βρώμικο και τρισάθλιο μετρό, επιστροφή στο αεροδρόμιο-τερατούργημα και επιβίβαση στο airbus της απαράδεκτης Alitalia με προορισμό το Κίεβο.

Μια πόλη, που βαδίζει πιστά στα χνάρια της Μόσχας και σε 2-3 χρόνια θα μιλάμε πλέον για μια ρέπλικα της Ρώσικης πρωτεύουσας, ίσως στο πιο rustic.

Φαρδιά πεζοδρόμια, πεντακάθαροι δρόμοι, όμορφη αγορά με φτηνή βότκα, φρέσκο χαβιάρι και τον πιο νόστιμο καπνιστό σολωμό που έχω δοκιμάσει ever !

Borsch, pelmeni και μαφία, πανάκριβα αυτοκίνητα και φτηνά σουπερ-μάρκετ για την πλειοψηφία των Ουκρανών που περπατάνε πολύ, γιατί το Κίεβο προσφέρεται για περπάτημα και χάζι στους δρόμους, στις βιτρίνες και στους ανθρώπους που έχουν εντελώς διαφορετική "κοψιά" απ'αυτήν που έχουμε συνηθίσει στη Μεσόγειο.

Μία απ'τις μεγαλύτερες κατάρες που υπάρχουν σ'αυτή τη ζωή, είναι να μην αντέχεις τη θέα του όμορφου, πέρα απ'τα συνηθισμένα στάνταρ σου και να προσπαθείς να το υποβιβάσεις.

Αφού ψάχτηκα αρκετά, διαπίστωσα ευτυχώς ότι δεν κουβαλάω τέτοια απαίσια μιζέρια μέσα μου και καθησύχασα τον εαυτό μου, βρίσκοντας άλλοθι για άφεση αμαρτιών, για πολλές απ'τις μαλακίες που έχω κάνει...

Άκουσα για τελευταία φορά το Concertο N0 2 για πιάνο,του Rachmaninov , και ξύπνησα ζαλισμένος στην Αθήνα....