Au Revoir "CHAOS" !

Δεν βρίσκω ότι είναι κακό, ούτε δείγμα ναρκισσισμού, να ευλογούμε που και που τα γένια μας, όταν φυσικά υπάρχει λόγος που να αποδεικνύει "του λόγου το αληθές".
Στην περίπτωση λοιπόν του group απ'το Sudderland, (No 6 στο Τοp 20 των καλύτερων albums του 2008, σύμφωνα με την άποψη του άθλιου αυτού blog) ισχύει περίπου αυτό.
Ποιο ?
Το ότι οι Futureheads, με το τέταρτο στην σειρά album τους, έρχονται να ισοπεδώσουν και το τελευταίο λθαράκι που είχε μείνει στην θέση του, μετά την "έκρηξη του Twist" και τα φρενήρη σκαμπανεβάσματα του πιο αγνού και καλοπροαίρετου post-punk ήχου, που ακούστηκε ποτέ στα 00's.
Οι ταχύτητες, ιλλιγιώδεις όπως πάντα, οι βελόνες των κοντέρ στα κόκκινα και όσοι γουστάρουν ακόμα να ριψοκινδυνεύουν τα "σπίτια" και τις "καριέρες" τους, ζώντας ξεδιάντροπα τις "διπλές ζωές" τους, λίγο μετά τη δύση του ηλίου, θα ευχαριστηθεί η καρδούλα τους με το "Χάος".
Για τους άλλους, υπάρχουν πάντα οι Hold Steady....
Kαλό ....γκρέμισμα !

Hμέρες Φυσικοθεραπείας....

Μάλλον έχω κάτι, που οι επιστήμονες στον ευρύτερο τομέα της υγείας,δηλ. οι πιο αγράμματοι και κατά βάθος απαίδευτοι πτυχιούχοι του κόσμου, αρέσκονται στο να το χαρακτηρίζουν ως "αυχενικό" ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Το να περνάς έστω μια ώρα της ημέρας σου, μπρούμητα, στο ράντζο του κάθε επίδοξου φυσικοθεραπευτή-Προκρούστη, τρώγωντας στη σπονδυλική σου στήλη ό,τι laser και ηλεκτροφόρο καλώδιο παίζει εύκαιρο, μπορεί να μην είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο, αλλά έχει και την πλάκα του.

Ειδικά, όταν όλ'αυτά, γίνονται υπό τους ήχους τραγουδιών του Θέμη Αδαμαντίδη και της Μαντώς.

"Κρήτη Κέρκυρα και Νιο , μορφονιά με μορφονιό...." κτλ.κτλ...

Μιλάμε για σκηνικά απείρου κάλλους, στα όρια του πιο σουρεάλ, fiction σεναρίου, που αν μη τι άλλο, προκαλούν ασυγκράτητο γέλιο, μέχρι μυικού σπασμού, κάτι που όπως καταλαβαίνετε ακόμα και οι πιο άσχετοι με το μυοσκελετικό σύστημα και τις παθήσεις του, δεν ενδείκνυται στην περίπτωσή μου.

Αντίθετα, πιστεύω ακράδαντα, πως μια γενναία αποχή, από τους δήθεν ορκισμένους "εταιρικούς"μαλάκες που αναγκάζομαι να συναναστρέφομαι καθημερινά, και μια καθολική νηστεία από έννοιες όπως "budget", "target group", "στόχος", "feedback", "ΙΚΑ", "βίζιτα ή επίσκεψη", "τιμή","φαινόμενο rebound","προϊστάμενος","διευθύνων σύμβουλος" και "πωλήσεις", είναι αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο οργανισμός μου για να κάνει αυτό το γαμημένο το "recover", ως τα τέλη Αυγούστου, που θα ξαναρχίσει η "μόλυνση".(δηλ. η επαφή με όλες αυτές τις δηλητηριασμένες έννοιες...)

Τί μου φταίει ο Αδαμαντίδης ? ?

Μια χαρά ήταν ο άνθρωπος....

Εύχομαι λοιπόν προκαταβολικά, καλό καλοκαίρι σε όλους, και ειδικά σ'όλους αυτούς που διαβάζουν το blog, χωρίς να έχουν κάνει ποτέ, ούτε ένα σχόλιο.

Όσο για τους εταιρικούς ρουφιάνους-γλύφτες, έχω να δηλώσω πως ποτέ μου δεν έχω γράψει τόσο πολύ στα παπάρια μου, ανθρώπους, όσο αυτούς.

Ας είναι ευτυχισμένοι, μέσα στην βιοχλαπάτσα που κουβαλάνε και στην προσωπική τους ζωή.

Εκείνοι επέλεξαν να είναι γλοιώδεις, μέχρι αηδίας.

Δεκάρα δεν δίνω, κι αν δεν πληρωνόμουν για να τους ανέχομαι, δεν θα είχα μαζί τους ούτε "καλημέρα".

Ούτε καν, μια αθώα ανταλλαγή βλεμμάτων.

Καλό καλοκαίρι λοιπόν,και καλές "διακοπές" ή καλές "συνέχειες"....

Εσείς ξέρετε καλύτερα....

Όλοι μας κατά βάθος, ξέρουμε.

Ο καθένας για τον εαυτό του.

"...πες μου σ'αγαπώ, για να βγω με μια βάρκα θαλασσιά, άστρο να σου βρω και σταυρό, απ'τα δώδεκα νησιά..."

Σιγά μην παίξω αυτό.....

Εξάλλου δεν βρήκα ποτέ, τίποτα το γοητευτικό, στα δωδεκάνησα....

Ξεκινάω απ'το "τέλος", ως συνήθως.

Το καλύτερο "καλοκαιρινό" τραγούδι EVER !

Aπ'την πιο μεγάλη μου αδυναμία.

Μ'όσους έχουμε πιει μερικά ποτάκια, ξέρουν....

Quello Che Conta

Kαλό μήνα, που λέμε και στη δουλειά....
Ο δίσκος του Mike Patton, "Μondo Cane", με τις διασκευές σε κλασσικά ιταλικά τραγούδια της δεκαετίας του '50 και του '6ο, είναι για μένα με διαφορά, ό,τι καλύτερο άκουσα μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 και όχι μόνο.
Με την υποστήριξη της "Filarmonica Arturo toscanini" ορχήστρας, που μετράει περίπου 65 μουσικούς, ο Mike Patton, ερμηνεύει συγκλονιστικά, μερικά από τα τραγούδια, που πριν από καμιά πενηνταριά χρονάκια, αποτελούσαν την ελίτ της ιταλικής pop.
Το track listing, είναι καταπληκτικό, όπως και η φωνή του πρώην "άπιστου", "μπανιστιρτζή", που κάνει ένα πραγματικό crossover στην καριέρα του, δείχνοντας σ'όλους τους κολλημένους, πως η καλή μουσική δεν έχει, και δεν πρέπει να έχει όρια και διαχωριστικά.
Γιατί αν κάποιος πριν 10-15 χρόνια, μας έλεγε πως ο Patton θα τραγουδούσε κοστουμαρισμένος το "Senza Fine", το "20Km Al Giorno"ή το "Il Cielo in Una Stanza" σ'έναν χώρο, σαν το δικό μας Μέγαρο Μουσικής, μάλλον θα τον χαρακτηρίζαμε τρελό !
Το "Mondo Cane" είναι ένα album που κατά την προσωπική μου άποψη, παίρνει 11, με άριστα το 10 !
Το ακούω συνέχεια και ακούραστα, κάθε μέρα, εδώ και ένα μήνα περίπου, κι η κάψα δεν λέει να φύγει με τίποτα !
Μέχρι και σε site με τις μεταφράσεις των τραγουδιών στ'άγγλικά, αναγκάστηκα να καταφύγω, γιατί εκτός από ελάχιστες λέξεις, δεν σκαμπάζω και πολλά Ιταλικά.
Το συναίσθημα όμως είναι τέτοιο, που δεν μ'αφήνει ν'αγιάσω με τίποτα !
Το τραγούδι που διάλεξα να παίξει πιο κάτω, πρωτακούστηκε στην ταινία του 1962, με τίτλο "La Cuccagna" , σε σκηνοθεσία Luciano Salce, με την μουσική να υπογράφει ο τεράστιος Ennio Morricone.
Γνήσιο, ιταλικό δράμα της εποχής, με πρωταγωνιστές την Donatella Turri και τον Luigi Tenco, που ήταν και ο πρώτος που τραγούδησε το "Quello Che Conta", που σημαίνει "Αυτό Που Μετράει".
"...la lunga vacanza si chiude per sempre, pure qualcosa di noi restera..." δηλ. "τώρα που οι μεγάλες διακοπές τελειώνουν για πάντα , κάτι από 'μας θα μείνει..."
Το soundrack του δικού μου καλοκαιριού, φέτος, θα'ναι κάπως έτσι, ή πιο σωστά θα ήθελα να'ναι κάπως έτσι.
Το αφιερώνω ολόψυχα στους hardcore fans του Patton,των Faith No More και Peeping Tom, με την διαβεβαίωση, πως θέλω δεν θέλω , "κάτι πάντα μένει....".(ευτυχώς)