Γιάννης Πετρίδης - Senza Fine....

Βιώνουμε πλέον μέρες Χούντας !
Είμαι σίγουρος γι'αυτό .
Η οργή που ένιωσα χτες, μαθαίνοντας το "κόψιμο" της μοναδικής μουσικής (και όχι μόνο ...) όασης στη γαμημένη αυτή χώρα, που κατοικείται και διοικείται παραδοσιακά, απ'τους πιο κακοπροαίρετους και συνάμα ηλίθιους,κουτοπόνηρους και βαθιά απολίτιστους ανθρώπους του πλανήτη, ήταν μια αντίδραση της στιγμής.
Κανονικά, δεν θα έπρεπε να εκνευριστώ, αφού την νεοελληνική φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης των απόγονων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, την έχω εμπεδώσει προ πολλού.
"Όλα στο ίσωμα" !
Εξάλλου, ποιοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες αυτή τη στιγμή ?
Αυτοί που γνωρίζουν την Ναταλία Γερμανού και τον Θέμη Γεωργαντά ή αυτοί που ξέρουν τον Γιάννη Πετρίδη ?
Στ'αρχίδια τους κι ο Πετρίδης κι οι μουσικές του !
Κινέζικα τους ακούγονται ούτως ή άλλως.
Αυτό που βλέπω εγώ, και μακάρι να βγω ψεύτης , είναι πως όλα αυτά είναι μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου, έτσι ώστε να μην μείνει κυριολεκτικά τίποτα όρθιο, και να φιμωθούν κι οι τελευταίες "διαφορετικές" φωνές , όπου αυτές υπάρχουν....
Ο Πετρίδης, με εξαίρεση τις Παναθηναϊκες του πεποιθήσεις, ποτέ του δεν βάφτηκε με το χρώμα κάποιου κόματος , γιατί πολύ απλά, ούτε τον ενδιέφερε, ούτε και το είχε ανάγκη .
Το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν η μουσική .
Αυτό και μόνο αυτό !
Ένα γνήσιο "Nature Boy" ! Αυτό ήταν, και θα είναι για πάντα ο Γιάννης, ό,τι κι αν κάνουν όλα αυτά τα παχύδερμα ανθρωποειδή που "αποφασίζουν και διατάζουν" .
Ο Γιάννης, ευτυχώς, είναι απ'τους ανθρώπους που κανείς δεν μπορεί να τον "τελειώσει", να τον "παύσει" ή να τον "σταματήσει" .
Είναι ..."χωρίς τέλος".
Είναι Senza Fine.

Sleeve of the week : 10CC - How Dare You! [1976]

Ένα απ'τα πιο χαριτωμένα εξώφυλλα των 70's, είναι αυτό του τέταρτου album των 10cc, "How Dare You!".

Επίσης, βρίσκω τρομερά διασκεδαστικό το "IWanna Rule The World", γιατί συνδυάζει την χιουμοριστική αγριάδα του Arthur Brown, το disco-σκέρτσο των Bee Gees και την οπερετική αφήγηση των Queen δίχως "ν'ανοίξει μύτη" !

Double Dare ! The Human League - Dare [1982]

Format: cd x 1 , vinyl x 1

Cause : on purpose ....[but of course]

To παρακάτω κείμενο, επιμελήθηκε ο πλέον ειδικός,[πιστέψτε με,δεν υπάρχει πιο κατάλληλος...] "τολμών", Master-Gone4Sure.[gone4sure.wordpress.com]

Όταν ανακάλυψαν το πτώμα του θρυλικού rock δημοσιογράφου Lester Bangs στη Nέα Υόρκη, η βελόνα του πλατό του γύριζε, ποιος ξέρει για πόσες ώρες στα τελευταία "άδεια" αυλάκια της δεύτερης πλευράς του "Dare".

O Lester Bangs ξεκίνησε το 1969 με μια αρνητική κριτική στο "Kick Out The Jams" των MC5 για το Rolling Stone και τελείωσε το 1982 με το "Dare" των Human League .

O Lester Bangs θεωρείται δίκαια ένας μυθώδης τύπος, που "τόλμησε" να μην ζήσει όσα το "Dare" του καταδείκνυε με τη φρεσκάδα του.

Αν υπάρχει ένα album που μου γνώρισε τον κόσμο στη μορφή που θα τον ζούσα αργότερα ,αυτό είναι το "Dare" . Kάτι σαν παράθυρο στη εφηβεία και έξοδος στην πραγματική ζωή, περιλάμβανε με έναν δαιμονικό τρόπο, όλα εκείνα που έμελλε να ζήσω αργότερα.

Τριπαρισμένα ταξίδια στον κόσμο με θετικές ενέσεις pop κουλτούρας (η πρώτη λακωνική μπότα του "The Things That Dreams Are Made of"), καλέσματα για έξοδο από το καβούκι μου ("Open Your Heart"), σειρήνες που με "κατέβαζαν" στο δρόμο για να γίνω -ένα με κάθε τρόπο- με το πλήθος("Sound Of The Crowd"), στιλιζαρισμένες γκοθιές που συνόδευαν τις δραματικές μελαγχολίες μου("Darkness"), χορευτικά αριστουργήματα με στίχους που έδιναν τον απόλυτα δικό μου ορισμό του "ρομαντικού" ("Do Or Die"), αινιγματική αβανγκαρντίλα που μου θύμιζε τα μέρη όπου δεν ανήκω ("Ι Αm The Law"), μπερδεμένους έρωτες με μπανιστήρια ("Love Action") και success stories στις οποίες μπλέκονται τα φύλα με τους φίλους και τα φιλιά("Don't You Want Me")...

Tο "Dare" βρεθηκε εκεί να με κοιτάζει από γεωμετρικά παράθυρα που έμοιαζαν εξώφυλλα μοντέρνων επαναστατικών περιοδικών και να μου δείχνει το δρόμο.

Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ο τρόπος που έχει φωτογραφηθεί μέσα στο αυστηρό πλαίσιο ο Phil Oakey δεν είναι τυχαίος . Δεύτερο σοκ μετά το αρχικό της ακρόασης .

Η λογική πίσω από το στήσιμο της φωτογραφίας είναι να "μπερδευτεί" το μάτι και να αντιμετωπίσει το ρίμελ στα μάτια του εικονιζόμενου ως φυσικό, είτε πρόκειται για το πρόσωπο του Oakey, είτε για το πρόσωπο της Susanne Sulley, είτε για τη φάτσα της Joanne Catherall. Αντικαταστήστε με οποιοδήποτε από τα πρόσωπα του gatefold αναπτύγματος, αυτό του Oakey και δεν θ'αλλάξει τίποτα από την αρχική αίσθηση . Τhat's the point .

To "Dare" συνεχίζει να με συγκλονίζει με την πρωτόλεια, σκελετική τεχνολογία του και με τα τραγούδια με τα δύο ρεφρέν,να με βγάζει από τη φάση ωριμότητάς μου(ευτυχώς) κάθε φορά που το ακούω, να με κάνει να ανακαλώ τις γκέτες της φίλης μου της Έλλης, που είχε φτάσει από το Λονδίνο ντυμένη μέσα τους και να έρχεται στο σχολείο σαν να φοράει μάλλινες ζαρτιέρες πάνω από το τζιν της.

Το "Dare" με έκανε να ορίσω τι σημαίνει glamour, αρμονία, ταχυπαλμία, αδρεναλίνη και στιλ.

Είχα ανάγκη να ορίσω το στιλ . Συνειδητοποίησα αυτή την ανάγκη ακούγοντας το "Dare" και ταυτόχρονα την κάλυψα.

Αυτό μου συνέβει ελάχιστες φορές αργότερα. Ευτυχώς .

Σήμερα, ακόμα, όταν θέλω να κάνω λόγια τα "άδηλα μέσα μου" απλά φοράω τα ακουστικά και τραγουδάω μαζί με τον Oakey "Those cocky little fires you started in the night..." Μετά ως δια μαγείας όλα γίνονται σαν τις γκέτες της Έλλης.

Song of the week : Sambassadeur - Stranded [2010]

Το l.p της Charlotte Gainsbourg "IRM" είναι απ'τα καλύτερα πράγματα του πρώτου εξαμήνου του 2010.
Οι Σουηδοί Sambassadeur , πήραν το όνομά τους , από ένα τραγούδι του πατέρα της , που είχε τίτλο "Les Sambassadeurs" , και το εξώφυλλο του τρίτου τους album , "European" , θυμίζει διακοπές , όχι έτσι.... γενικά στην Ελλάδα , αλλά συγκεκριμένα στο Αιγαίο .
Αρχικά είχα προγραμματίσει για τραγούδι της εβδομάδας το "Just One Victory" , του παρεξηγημένου Todd Rundgren , αλλά δεν το βρήκα όπως ήθελα στο youtube , και μάλλον καλύτερα έτσι. [πάντως όσοι δεν έχετε ακούσει ολόκληρο το "A Wizard , a True Story " του '73 , χάνετε πολλά ....]
Κάθε εμπόδιο για καλό δε λένε ?
Η αλήθεια είναι πως ούτε το "Stranded" , βρήκα στην studio version , αλλά τουλάχιστον εδώ , το live , δεν χάνει τόσο πολύ , όσο τα τραγούδια του Todd .
Η σουηδική pop , δεν λέει να το βάλει κάτω με τίποτα !

Double Dare ! Donovan - In Concert [1968]

Format : Vinyl x 2
Cause : by accident ...[a nice one ]


Αυτό είναι το προτελευταίο "double-dare" .
To τελευταίο που γράφω , γιατί το επόμενο , καλώς εχόντων των πραγμάτων , θα το αναλάβει ο ειδικός . [γιατί θέλει τον τρόπο του...]
Όλη αυτή η ιστορία με τα "διπλά" albums , παρ'ότι πολλές φορές , ένιωσα να με κουράζει , αποδείχτηκε μια πρώτης τάξεως αφορμή , ν'ανεβάζω στο blog , τραγούδια εντελώς άσχετα μεταξύ τους , και να ξαναθυμηθώ πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες , για τον τόπο , τον χρόνο και κυρίως τον τρόπο , που έγιναν μέρος της σύγχρονης μουσικής pop-rock ιστορίας .
Και ενώ συμφωνώ απόλυτα με την άποψη , πως όλα τα πράγματα πρέπει κάποτε να τελειώνουν , κι αν είναι δυνατόν όχι στην παρακμή τους , τους τελευταίους μήνες μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω στο πετσί μου , την ωμή σκληρότητα , που κρύβει μέσα του , το παραπάνω γνωμικό .
Γιατί πρέπει να έχεις πολύ κρύο αίμα , για να εφαρμόσεις στην πράξη , το "ας τελειώνουμε τώρα που είμαστε γαμάτα , γιατί βλέπω την μπίχλα και τον βάλτο , να μας χτυπάνε την πόρτα , άυριο -μεθαύριο ...".
Γι'αυτό και βγάζω το καπέλο , σ'αυτούς που έχουν τ'άντερα , και το κάνουν .
Με εξαίρεση λοιπόν , την στήλη του Double-Dare , που θα τελειώσει , όπως θέλω να πιστεύω στα πολύ high της , και στον χρόνο που θέλω , δεν νομίζω πως κατάφερα και πολλές φορές στην ζωή μου , να τηρήσω προγράμματα , και ν'αντιληφθώ τα deadlines χρονοδιαγραμμάτων .
Ημερομηνία λήξεως , έχουν τα γιαούρτια ,[η μαμά μου ισχυρίζεται πως δεν παθαίνεις τίποτα , αν τα φας 1-2 μέρες μετά...] κι όπως έλεγε κι ο απίστευτος τυπάς , Στηβ Γιατζόγλου , "η παράσταση δεν τελειώνει , αν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή " .
Κι επειδή δεν βρήκα το "Isle Of Islay" όπως ακριβώς ακούγεται στο "In Concert" , το οποίο μάλιστα προλογίζει ο μπαμπάς του Donovan , πιο κάτω παίζει μια live εκτέλεση , του 1970 , που μοιάζει πολύ .
Σχεδόν , ίδιο είναι ....

Mood Of the week : Robert Plant - Moonlight in Samosa[1982]

Στην studio version , που δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω στο youtube , drums παίζει ο Phil Collins , όπως και σε 5 ακόμα , απ'τα συνολικά 8 τραγούδια του δίσκου. [στα υπόλοιπα , ανέλαβε ο Cozy Powell]
"Μάτια που δεν βλέπονται...κτλ....κτλ..." .
Τί τεράστιο ψέμα ! ! !

Double Dare ! Janis Joplin - In Concert [1972]

Format : Vinyl x 2 [1 double vinyl & 1 single]

Cause : a friends' gift ....



Η Janis , πρόλαβε να χαρεί μόλις 27 καλοκαίρια στο σύντομο πέρασμά της , σ'αυτή τη ζωή .

Aπό το επίσημο ασχημόπαπο του σχολείου της , μεταμορφώθηκε στο απόλυτο blues/rock ίνδαλμα μιας ολόκληρης εποχής , άλλαξε 3 συγκροτήματα , ολοκλήρωσε κυριολεκτικά με "την ψυχή στο στόμα" 4 l.p , 2 live [το "In Concert" και το "Live at Winterland '68" που κυκλοφόρησε 28 ολόκληρα χρόνια μετά τον θανατό της ]και έγινε ο παγκόσμιος αναμεταδότης , όλης αυτής της περίεργης κατάστασης που λέμε "Rock" , ακόμη και σε ανθρώπους που ποτέ τους δεν είχαν καμία ουσιαστική ανάμειξη με το συγκεκριμένο σπορ.

Προσωπικά , θα την έχω για πάντα στο μυαλό μου , σαν το μεγαλύτερο ίσως θύμα , μιας ιστορίας που ο πρωταγωνιστής της , είχε προδιαγεγραμμένη , αρχή , μέση , και κατάληξη .[ και προς θεού , όχι τέλος....]

Κάτι περίπου σαν τον John Lennon , μόνο που γι'αυτόν έπρεπε να καταβληθεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια στο κομμάτι της "κατάληξης" , γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος , είχε και λίγο μυαλό παραπάνω , έτσι ώστε ν'αποφεύγει προφανείς , στημένες , κακοτοπιές , όπως αυτή της ηρωίνης.

Και ίσως να μην είναι καθόλου σύμπτωση , το γεγονός , ότι ένα απ'τα τελευταία πράγματα που ηχογράφησε η Janis , ήταν ένα τραγούδι-χαιρετισμός στον Lennon , για τα γενεθλιά του , ["Happy Trails"] που ήταν στις 9 Oκτωβρίου , δηλαδή 8 ημέρες μετά το τραγικό της τέλος , στο Landmark Motor Hotel του L.A [ο Lennon , παρέλαβε την κασέτα λίγες ημέρες αργότερα...]

Μερικά πράγματα για τον δίσκο :
1. Half , Big Brother & the Holding Company ,half , Full Tilt Boogie.
2.Ακουστικά , παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το Cheap Thrills , μόνο που το Cheap Thrills , δεν ήταν πραγματικό live . [με εξαίρεση το "Ball and Chain" ]. Ήταν μάλλον studio-live , γι'αυτό ακούγονται ποτήρια να σπάνε , και διάφορα άλλα τέτοια , πρωτάκουστα για studio album παρατράγουδα , που μάλλον δεν ενοχλούσαν και ιδιαίτερα απ'ότι φαίνεται το χίπικο -high πνεύμα , του group .
3.Ένα απ'τα πιο soulful live albums EVER ,με εξαιρετική ποιότητα ήχου , και πάνω απ'όλα φυσική χροιά.

Μέχρι σήμερα , έχουμε δει και ακούσει , αρκετές φιλόδοξες-wannabe-σωσίες , πολλών ιερών τεράτων της μουσικής , που ηθελημένα ή μη , αυτοπαρουσιάζονται ως οι απόλυτα , ταλαντούχες , καινοτόμες πρωτοτυπίες , στις οποίες όλοι εμείς , θα πρέπει ντε και καλά , να υποβάλλουμε τα σέβη μας .
Μέχρι και την φτηνή , βλάχικη ρέπλικα , της φωνητικά ,απλησίαστης Dusty , αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πριν 3 περίπου χρόνια .[ονόματα δεν λέμε , αλλά νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε. Εξάλλου από "D" ξεκινάει και το όνομα της λεγάμενης χωριατοπούλας .....]

Την Janis , καμία εως τώρα , δεν έχει τολμήσει να μιμηθεί .

Ποιος ξέρει ....μπορεί να ζήσουμε , να το δούμε κι αυτό ! [και προπάντων να γελάσουμε....]

Πιο κάτω παίζει η καλύτερη [μαζί μ'αυτήν του Billy Stewart] διασκευή , που έχει γίνει ποτέ , στην πιο αναγνωρίσιμη ίσως , σύνθεση του Εβραίου .

Το καλοκαίρι , μπήκε πλέον και ημερολογιακά .....