Mετά το "For your Pleasure" , ο Eno , μπαϊλντισμένος με τον Ferry , και την ασταμάτητη φαγωμάρα τους , αποφάσισε να τραβήξει τον δρόμο του , μην αντέχοντας πλέον την ρετσινιά του "sound manipulator" και προσβλητικές δηλώσεις του τραγουδιστή των Roxies ,τύπου ... "εγώ μ'αυτόν δεν ξανανεβαίνω στην σκηνή..."
Έτσι , το 1974 κυκλοφορεί το πρώτο solo album του , με τίτλο "Here Come The Warm Jets", στο οποίο συμμετείχαν οι Mackay και Manzanera , ενώ καταλυτικό ρόλο , όπως και σε επόμενες δουλειές του Eno , παίζουν τα riffs του κιθαρίστα των King Crimson , Robert Fripp.
Eπειδή ποτέ μου δεν συμπάθησα ιδιαίτερα το πομπώδες glam των YES ή των Emerson , Lake & Palmer , θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο , το απόλυτο avante garde αντίδοτο !
Πολλοί κριτικάρουν αρνητικά , ακόμα και σήμερα , τις φωνητικές ικανότητες του Eno , και πατώντας εκεί , προσπαθούν να μειώσουν , αυτό που στα δικά μου αυτιά , ηχεί σαν ένα αληθινό αριστούργημα , που κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει χρονικά , [έχουν ήδη περάσει 36 χρόνια από τότε , και δεν λέει να κάνει fade out ! !] ή να το κατατάξει σε κάποιο είδος.
Αυτό που ξεχνούν , είναι πως ο ίδιος ο Brian Eno , αυτοπροσδιορίζεται ως "non musician" , και τελικά καταφέρνει αυτό που ελάχιστοι musicians έχουν πετύχει τα τελευταία 60 χρόνια στην μουσική pop-rock . Δηλαδή , να πάει την μουσική , όχι ένα , αλλά πολλά βήματα μπροστά...
Το "Dead Finks Don't Talk " λοιπόν , που είναι και το θέμα μας για σήμερα , είναι ένα τραγούδι που προσωπικά με διαλύει ! Ειδικά στο verse του "oh perfect masters ...." , νιώθω τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα ,πύρινα ποτάμια λάβας να παρελαύνουν σαν σμήνη από άκακες πεταλούδες , πάνω από απέραντες καταπράσινες πεδιάδες , αφήνοντας αντί για στάχτη και μπούρμπερη , ακόμα πιο πυκνή βλάστηση , [δεν παίρνω LSD , τ'ορκίζομαι...] και τουλάχιστον "Ten feet tall " για να χρησιμοποιήσω και λίγο τους αγαπημένους XTC...
Το συγκεκριμένο τραγούδι , δεν είναι απλώς το "song of the week"....
Ήταν το προσωπικό μου αποκούμπι τον τελευταίο μήνα , το meeting point , του πιο "ξερού" , άνυδρου οργασμού , και των ακατάσχετων , ξαφνικών , λυγμο-σπασμών ....
Δεν το'χα φανταστεί πως υπήρχε κάτι τέτοιο , ώσπου το έζησα....
Μοναδικό συναίσθημα...
Το πιο "δυνατό" so far....
"More fool me , bless my soul..."
"More fool me , bless my soul..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου