Running through my head secretely , the shouts of the boys in the factory.
I ring you on the telephone silently ,
like blood , like wine , in the darkroom scene.....
A letter , once composed ,
seven years long , and as long as a tree .
Reading , on the wall .
Emissions , efficiency.....
Efficiency .....efficiency...
"Η Susie , συναντά τον άνδρα των ονείρων της , ένα Σαββατόβραδο , πάνω σε μιαγέφυρα...." "Disco-Lento" , σημαίνει απ'ότι έμαθα , "slow - disco" , κι ο συγκεκριμένος όρος , επινοήθηκε στα πολύ early 90's , αμέσως μετά δηλαδή την πτώση της αυτοκρατορίας, της Italo-disco , εξαγνίζοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο , τα synthesizers και τα drum machines , που κάτω απ'τη νέα αυτή "ταμπέλα" , θα είχαν και πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο , αλλά σε πιο down-tempo mood . "Lento Doloroso" δηλ. αργά , βασανιστικά , με το συναίσθημα να χτυπάει κόκκινο , όπως πάντα , και με κάτι τυπάκια σαν τον Theo και τον Αdam , που δεν βγάζουν τα χέρια απ'τις τσέπες , ακόμα κι αν τους τάξεις τον ουρανό με τ'άστρα ! Μονόχρωμο , emotional , αναβλητικό , εθιστικό . Το "Shattered Dreams" των Johnny Hates Jazz , και το "Two Divided By Zero " των Pet ShopBoys , σε νέα illustration έκδοση . Πολύς κόσμος περιμένει το album των HURTS ! Για να δούμε , τί θα δούμε ....
Η αλήθεια είναι πως μου βγήκε λιγάκι η Παναγία , μέχρι να καταφέρω τελικά να βρω την photo της φτηνής ελληνικής έκδοσης [όπως πάντα...] της EMI , και χρειάστηκε να φτάσω μέχρι το "eltongraphy.com" .[πάλι καλά , γιατί είχα αρχίσει να απογοητεύομαι...]
Δεν γινόταν όμως διαφορετικά . Έπρεπε στο post , να φαίνονται οι δύο διαφορετικές εκδόσεις του ίδιου l.p , και πλάκα στην πλάκα , η ελληνική , πρέπει να'ναι αρκετά rare ! [εύγε μπαμπά!]
Για τον δίσκο δεν έχω να πω και πολλά .
Οι Elton-Bernie , στα ντουζένια τους , με μουσικούς που δίνουν ρέστα [εκείνη την εποχή η μπάντα που συνόδευε τον Elton ήταν κάτι ανάλογο της E-street band του Μεγάλου Αφεντικού ! ! ] και εν τέλει , υποβάλλω τα σέβη μου σε τραγούδια σαν το παρακάτω.
Μετά το multi-platinum "Shock Value" του 2007 , o μεγαλύτερος hit-maker , παραγωγός , και κάτοχος του "οστούν" της νυχτερίδας , επιστρέφει , όπως ακριβώς αρμόζει , σε έναν "άρχοντα" του pop/r'n'b των oo's .
Ανασταίνει και πάλι , την κατά τα άλλα φρικτή και άχρηστη , Furtado , που αν έχει την παραμικρή τσίπα πάνω της , θα πρέπει να του κάνει ένα άγαλμα , ανάλογο μ'αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει η κατ'αντιστοιχία άχρηστη και τιποτένια ηθοποιός , Penelope Cruz στον Ted Demme , για την παρουσία της στο "Blow".
Αλλά επειδή αυτού του τύπου , λατίνο-κοκαλιάρες , εκτός από εκνευριστικά ατάλαντες , αποδεικνύονται τις περισσότερες φορές , και προκλητικά ξετσίπωτες , αρκούμαι προς το παρόν στο να απολαύσω την χορταστική παραγωγή του Timbaland , στο "Morning After Dark" , και ν'αφήσω τις κακεντρέχειες κατά μέρος .
Ομολογώ επίσης , πως όποτε η Furtado καθοδηγείται απ'τον Τimbaland , μ'αρέσει τόσο πολύ ,σε σημείο να τρομάζω κι εγώ ο ίδιος με τα ενίοτε έκφυλα , κι αλλοπρόσαλλα γούστα μου.
Καθαρόαιμη σχέση αγάπης-μίσους .
Μυρωδιά φτηνού αποσμητικού , αλκοόλ , και το ξημέρωμα στα Φηρά , με θέα την Θηρασιά .
Format: cd x 2 Cause: by accident [my "fault" again...] Το δεύτερο l.p της τρελοπαρέας απ'την Αθήνα της Georgia , που επέβαλε ουσιαστικά ένα kitsch , post-punk underground τρόπο έκφρασης , ή καλύτερα , το πιο colourful new wave που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της μουσικής ! Ένα είναι σίγουρο : Oι B-52's , made their point , γράφωντας ιστορία με το Wild Planet , κάνοντας όλο τον κόσμο να τους πάρει , πραγματικά στα....σοβαρά ! Κάτι τέτοιους δίσκους , δεν μ'ενοχλεί καθόλου που τους έχω ....Χ 2 ! Δεν ξέρεις καμιά φορά τί γίνεται....
Mετά το "For your Pleasure" , ο Eno , μπαϊλντισμένος με τον Ferry , και την ασταμάτητη φαγωμάρα τους , αποφάσισε να τραβήξει τον δρόμο του , μην αντέχοντας πλέον την ρετσινιά του "sound manipulator" και προσβλητικές δηλώσεις του τραγουδιστή των Roxies ,τύπου ... "εγώ μ'αυτόν δεν ξανανεβαίνω στην σκηνή..."
Έτσι , το 1974 κυκλοφορεί το πρώτο solo album του , με τίτλο "Here Come The Warm Jets", στο οποίο συμμετείχαν οι Mackay και Manzanera , ενώ καταλυτικό ρόλο , όπως και σε επόμενες δουλειές του Eno , παίζουν τα riffs του κιθαρίστα των King Crimson , Robert Fripp.
Eπειδή ποτέ μου δεν συμπάθησα ιδιαίτερα το πομπώδες glam των YES ή των Emerson , Lake & Palmer , θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο , το απόλυτο avante garde αντίδοτο !
Πολλοί κριτικάρουν αρνητικά , ακόμα και σήμερα , τις φωνητικές ικανότητες του Eno , και πατώντας εκεί , προσπαθούν να μειώσουν , αυτό που στα δικά μου αυτιά , ηχεί σαν ένα αληθινό αριστούργημα , που κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει χρονικά , [έχουν ήδη περάσει 36 χρόνια από τότε , και δεν λέει να κάνει fade out ! !] ή να το κατατάξει σε κάποιο είδος.
Αυτό που ξεχνούν , είναι πως ο ίδιος ο Brian Eno , αυτοπροσδιορίζεται ως "non musician" , και τελικά καταφέρνει αυτό που ελάχιστοι musicians έχουν πετύχει τα τελευταία 60 χρόνια στην μουσική pop-rock . Δηλαδή , να πάει την μουσική , όχι ένα , αλλά πολλά βήματα μπροστά...
Το "Dead Finks Don't Talk " λοιπόν , που είναι και το θέμα μας για σήμερα , είναι ένα τραγούδι που προσωπικά με διαλύει ! Ειδικά στο verse του "oh perfect masters ...." , νιώθω τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα ,πύρινα ποτάμια λάβας να παρελαύνουν σαν σμήνη από άκακες πεταλούδες , πάνω από απέραντες καταπράσινες πεδιάδες , αφήνοντας αντί για στάχτη και μπούρμπερη , ακόμα πιο πυκνή βλάστηση , [δεν παίρνω LSD , τ'ορκίζομαι...] και τουλάχιστον "Ten feet tall " για να χρησιμοποιήσω και λίγο τους αγαπημένους XTC...
Το συγκεκριμένο τραγούδι , δεν είναι απλώς το "song of the week"....
Ήταν το προσωπικό μου αποκούμπι τον τελευταίο μήνα , το meeting point , του πιο "ξερού" , άνυδρου οργασμού , και των ακατάσχετων , ξαφνικών , λυγμο-σπασμών ....
Δεν το'χα φανταστεί πως υπήρχε κάτι τέτοιο , ώσπου το έζησα....
Format: vinyl x 2 Cause: "By accident..."[i bought them both...] Το "Victim Of Love" είναι μάλλον ο χειρότερος δίσκος του Sir Elton , που σε μια άσχημη καμπή , της "αιρετικής", καριέρας του , και αποκομμένος από το "έτερόν του ήμισυ" [Bernie Taupin] , συμμετέχει σε μία "ο θεός να την κάνει Disco" κατάσταση , στην οποία πρέπει να σημειωθεί , ότι ο ίδιος , δεν έχει προσφέρει ούτε μισή νότα ! Ερμηνεύει άρπα-κόλλα , σαν να μην του καίγεται καρφάκι , αστεία τραγούδια σαν τα "Thunder In The Night " , "Victim Of Love" ,"Street Boogie" , "Born Bad" προσφέροντας παράλληλα απλόχερα , μαζί με την διατυμπάνιση της Bi-σεξουαλικότητάς του , την χειρότερη ίσως διασκευή EVER , που θα μπορούσε ποτέ ο Chuck Berry να φανταστεί , για το "Johnny B. Goode". Κάθε Τετάρτη , θ'ανεβάζω κι από ένα album , που υπάρχει σαν "διπλό" στην συλλογή μου. Η σειρά που θ'ανεβαίνουν τα album , δεν είναι αξιολογική , κι όποιος ενδιαφέρεται για ανταλλαγή [εκτός των Beatles ...], δεν έχει παρά να κάνει την προσφορά του , ή απλώς να γράψει ένα ενδιαφέρον σχόλιο-πληροφορία , που έχει να κάνει με το συγκεκριμένο l.p.
Σε όλους ....και ιδίως στα αγαπημένα μου music junkies , που θα "το πάνε μέχρι τέλους..." ...
Ξέρουν αυτοί....
Επειδή με αφορμή το post μου για τους Scissor Sisters ,[Νο 2 - Decade ] πολλοί με πήραν στο ψιλό , ορίστε η απόδειξη , άπιστοι Θωμάδες , πως η μπακιρένια ζυγαριά , όντως υπάρχει....[δυστυχώς οι αράχνες , μισούν τα φλας , και δεν συμβιβάζονταν με όσες ψόφιες μύγες κι αν τους πρόσφερα....]
Τί κακό κι αυτό με'μενα ρε παιδί μου....
Όταν μιλάω πραγματικά σοβαρά , νομίζουν ότι κάνω πλάκα , κι όταν το ρίχνω εντελώς στην ειρωνεία και τον χαβαλέ , με κοιτούν λες και ξεστομίζω τα πιο βαρύγδουπα πράγματα του κόσμου....[θα πεθάνω μ'αυτό το μαράζι....]
Αλλά όπως μου έχει πει σε "νεκρό χρόνο" το amore του κολλητού μου , "όλα τα περίεργα σε 'σένα συμβαίνουν...."
Ευτυχώς.....λέω εγώ , γιατί αλλιώς θα βαριόμουν του θανατά...
Λοιπόν , το άθλιο αυτό blog , αποκτά την πρώτη μόνιμή του στήλη , αφού κάθε Παρασκευή , θα ανεβαίνει το "Τραγούδι της εβδομάδας " , που θα είναι ουσιαστικά και το τραγούδι που άκουσα περισσότερο ή με απασχόλησε περισσότερο απ'όλα , κάθε εβδομάδα που τελειώνει επίσημα , μουσικά , [βλέπε Billboard...] κάθε Παρασκευή.
Μου φάνηκε ότι θα 'ναι σαν να προσπαθώ να "βγάλω απ'τη μύγα ξύγκι" ανεβάζοντας το album of the week , για δύο λόγους:
1. H μουσική , χρόνο με τον χρόνο , πάει κατά διαόλου , και λίγα είναι πλέον τα αξιόλογα καινούργια l.p .
2.To συνεχές ψάξιμο σε μεταχειρισμένα βινύλια και cd , είναι άκρως επιμορφωτικό [καταστροφή το λέω εγώ...] και απείρως γοητευτικότερο , απ'τον εκνευριστικό περιορισμό σε αποκλειστικά νέες κυκλοφορίες . [χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συνεχίζω να παρακολουθώ τα καινούργια..]
Επίσης , κάθε Τετάρτη , θ'ανεβάζω κι από ένα l.p , που υπάρχει δύο φορές στην συλλογή μου...[είτε σαν βινύλιο είτε σαν cd ....ή ένα κι ένα ....ακούσια ή εκούσια...]
Μιλάμε για το απόλυτο ξεβράκωμα !
Μέχρι το καλοκαίρι , ελπίζω να έχω τελειώσει.....
Ξεκινάω , το πρώτο "song of the week" με το "Mystery Of Love " της Donna Summer ,
και την καθηλωτική παραγωγή του Μίδα-Quincy Jones .
Από το l.p του 1982 με τίτλο "Donna Summer" .
Στα φωνητικά , την συνοδεύει , υπέροχα, ο James Ingram.
Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και το αριστούργημα "State Of Independence"
