Καλό Χειμώνα στους μουσικόφιλους...bloggers και μη.
Απέμειναν μόνο 3 μήνες μέχρι να ξεκινήσουμε και πάλι την αντίστροφη μέτρηση για τα καλύτερα l.p της χρονιάς , [να στάξουμε ίσως και λιγάκι χολή για τα χειρότερα κτλ. and so the story goes....on and on and on...]
Γενικά δεν είμαι και στα καλύτερά μου , γι'αυτό αποφάσισα ν'ασχοληθώ στο πρώτο post του Φθινοπώρου με κάτι που μ'έκανε να γελάσω , και να περάσω καλά για δυόμισι περίπου ώρες.
Το "Inglourious Basterds" είναι μια κλασσική Tarantino-ταινία.
Βίαιη, black-χιουμοριστική , ρυθμική , σπιντάτη , με διαλόγους σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη , που ανέστησε νεκρούς [βλέπε Travolta , Willis etc.] , δημιούργησε την δική του Misirlo-μόδα , ερωτοτρόπησε άφοβα με την σινέ-μούσα του Uma , και έκανε ζουμ στα δικά του προσωπικά φετίχ , διαζωρίζοντας την θέση του , απ'την δήθεν, πλέμπα της cine-κουλτούρας.
Όταν κάποιος καταφέρνει ακόμα και τον Brad Pitt , να μοιάζει καλός κωμικός , νομίζω πως του αξίζουν τουλάχιστον πολλά συγχαρητήρια.
Για το soundtrack , ούτε λόγος ! Strongly recommended για πολλούς λόγους.
Billy Preston με Alamo μαζί ?
Puttin' out the fire με Μorricone ?
Ποιος θα τολμούσε έστω να διανοηθεί κάτι τέτοιο ?
Πιο κάτω , παίζει το υπέροχο ορχηστρικό "Τhe green leaves of summer " όχι όμως όπως ακούγεται στην ταινία του Quentin , αλλά όπως ακουγόταν στο κλασσικό "Τhe Alamo" .
Kαλή ακρόαση σε όσους θα πάνε στους MGMT απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου