Όταν ο δικός μου , "Personal Jesus" των 90's , Τrent Reznor , βγήκε προχτές το βράδυ στην σκηνή , κοντοκουρεμένος ,υγιέστατος, αρκετά γυμνασμένος ,και προπάντων clean , δεν μπορούσα κατ'αρχήν να διακρίνω , αν αυτό που έβλεπα , συνέβαινε στ'αλήθεια , ή ήταν ένα απ'τα πολλά παιχνίδια του οπτικού μου νεύρου , που με συντροφεύουν εδώ και 15 περίπου χρόνια , από την πρώτη στιγμή δηλαδή που ήρθα σε επαφή με το "The Downward Spiral" .
Ήταν θυμάμαι Σάββατο , κι είχα γυρίσει απ'το Μετρόπολις με καμιά 20αριά cd .....
Το "Mr.Self Destruct" με άφησε κυριολεκτικά "κρόκο" και στο "Heresy" είχα ήδη παραδώσει ψυχή και σώμα ! Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι ....έστω παρόμοιο....Δεν υπήρχε έως τότε ,καταγεγραμμένο κάτι στην πρόσφατη μνήμη του εγκεφάλου μου , που να πλησίαζε αυτόν τον καταιγιστικό electro-industrial ήχο , που ο Trent είχε απ'ότι φαίνεται πολλά χρόνια μέσα του , κι απλώς έπρεπε να τον εξωτερικεύσει με κάποιον τρόπο.
Ό,τι ακολούθησε από'κείνο το Σαββατο και μετά , εγώ το ονομάζω φυσική εξέλιξη των πραγμάτων , με αποκορύφωμα το βράδυ της 20ής Ιουλίου στο θέατρο Βράχων , όπου όλα ξαφνικά άρχισαν από μόνα τους να εξηγούνται , άσχετα αν στα πιο σημαντικά πράγματα που έχουν συμβεί στην ζωή μου , ποτέ δεν έψαξα συνειδητά να βρω εξηγήσεις.[είναι αβάσταχτα βαρετό και μάταιο...]
Τον Τrent δεν τον αγάπησα απλώς....Τον λάτρεψα κυριολεκτικά ! Κι όχι για ένα και δύο πράγματα...αλλά για πολλά ...
Κατ'αρχάς ήταν ο άνθρωπος που αφότου επαναπροσδιόρισε έννοιες όπως ο πόνος ,κι ο θυμός , απενοχοποίησε το αίσθημα του ωμού μίσους , και μετέτρεψε τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα σε επιτακτικές ανάγκες που πρέπει να ικανοποιούνται σε καθημερινή βάση.
Ποτέ δεν μίλησε ανοιχτά γι'αγάπη , αλλά ούτε και γι'αυτό που γλυκανάλατα αποκαλούμε "θλίψη".Για ποια αγάπη απ'όλες άλλωστε να μιλήσει ?Tην Χριστιανική μήπως ?Ποια θλίψη και ποια μελαγχολία ? Έννοιες σαν κι αυτές τις σνόμπαρε συστηματικά και καθολικά....ή μάλλον για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους , τους είπε ένα τεράστιο "ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗθΕΙΤΕ" , στέλνοντάς τες να κάνουν παρέα στις μούμιες του Elvis και του Disney.... σε λειβάδια γεμάτα carousel και πολύχρωμα ζαχαρωτά ....Και πολύ καλά έκανε !
Αντίθετα , προτίμησε ν'ασχοληθεί με πιο γήινα , απτά και βρώμικα πράγματα , όπως π.χ τα γουρούνια....[oι πρώτοι που το έκαναν πριν 40 χρόνια ήταν οι Beatles] , τις ανεξερεύνητες αποχρώσεις του γκρι , την καφέ σκόνη που αφήνει στο πέρασμά της η σκουριά ,την λάσπη και την απέραντη "empire of dirt" , διαλαλώντας σε κάθε ευκαιρία πως " ο θεός σας πέθανε....ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ....αν υπάρχει κόλαση , θα σας δω εκεί...." , χωρίς ποτέ του όμως να γίνει γραφικός ή να χαρακτηριστεί too much...[βλέπε Μanson.]
Τραγούδησε για αυθεντικά ζωώδη ένστικτα , σε ανθρώπους , που μέχρι πρότινος δεν είχαν καταλάβει ότι τελικά , αυτές οι αρχέγονες παρορμήσεις , η βιαιότητα και οι δολοφονικές τάσεις , δεν είναι παρά ένα απ'τα πολλά κομμάτια , που συγκροτούν το παζλ ,της εξ'ορισμού βάναυσης ανθρώπινης φύσης.
Υπερασπίστηκε το "θέλω να σε γαμήσω σα ζώο "τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο....και παραδέχτηκε ότι "θέλει αυτό που ποτέ δεν θα μπορεί να έχει"....
Στα 90's , υπήρξε το στοιβαρό αντίδοτο , στην θλιβερή εικόνα ενός αξιολύπητου Cobain , που μόνο το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού δεν πρόλαβε [...ευτυχώς ! !] να φορέσει , δίνοντας εναλλακτικές , εκεί που το grunge αγκομαχούσε και κούραζε.
Σαν θύμα , δεν αυτοπαρουσιάστηκε ποτέ ! Ούτε καταδέχτηκε να υιοθετήσει την "πιασάρικη" συνταγή του "εσταυρωμένου"-αντιδραστικού , μεσσία , που από τη μία κινδυνολογεί εκ'του ασφαλούς , αφορίζοντας με αοριστολογίες , τους πάντες και τα πάντα, και από την άλλη , κλαίει κι οδύρεται για την πουτάνα την ζωή και την άδικη κοινωνία.
Ποτέ του δεν κλαψούρισε....
Αντ'αυτού ,ούρλιαξε "BURN".
Όλα αυτά ,και όχι μόνο , ήταν και προχτές το βράδυ ο Trent.
Εξαιρετικά μετρημένος πάνω στην σκηνή , σοβαρός , επαγγελματίας , εκρηκτικός ,ισοπεδωτικός, ισορροπημένος, και fragile ταυτόχρονα ... ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ σε όλες του τις ερμηνείες ...οne by one! [σε αντίθεση με τον frontman των Jane's Addiction που ήταν πραγματικά θλιβερός....και θα μπορούσε τουλάχιστον να περισώσει λιγάκι απ'την αξιοπρέπειά του , αν περιόριζε λιγάκι τις αναίτιες βωμολοχίες , και δεν μπέρδευε τόσο πολύ , το ούζο , τον Παρθενώνα, τους Ναζί και το γλειφομούνι...]
Αποζημιώθηκα προχτές και με το παραπάνω , για ολα τα συναυλιακά στραβά που έχουν συμβεί μέχρι τώρα , και θα αντάλλαζα ευχαρίστως καμιά 10αριά συναυλίες , για ΜΙΑ ακόμα των N I N .
Συγκινήθηκα , κι ευχαριστήθηκα ! Ικανοποιήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν....όπως εξάλλου κι όλοι όσοι βρέθηκαν προχτές το βράδυ στον Βύρωνα.....Tο άκουγες στα σχόλια όλων , μετά το "Hurt"...To ένιωθες στον ιδρώτα του διπλανού σου....
Α Lifetime Memory....και δίχως άλλο , Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ .
"...grey would be the colour , if i had a heart..."
Υ.Γ: Γιάννη , είχες[και πάλι!] δίκιο για N I N + D.Bowie .[βλέπε "Ι'm Αfraid of Americans"το οποίο παρεμπιμπτόντως το έπαιξαν ] αλλά το μυαλό καμιά φορά ρετάρει.Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.Πάντως με εντυπωσίασες γι'ακόμα μια φορά.Εγώ είμαι σίγουρος , πως σε μια αντίστοιχη Aerosmith-ική συζήτηση , δεν θα'ξερα τίποτα.Αντε και με το καλό ο διάδοχος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου