Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να χαρακτηριστεί ως "τυχαίο γεγονός" , αλλά το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησαν οι Brothers Gibb, για το τελευταίο επίσημο album τους ,που κυκλοφόρησε το 1997 , με τίτλο "Still Waters" , κι έφτασε μέχρι το Νο 2 του βρετανικού chart και μέχρι το Νο 11 του top 200 του Billboard , κατέκτησε με πανηγυρικό τρόπο την πρωτιά , στο δικό μου , πολύ προσωπικό playlist του καλοκαιριού που πέρασε.
Αααααααχχχχ.......
Αρώματα που αναδύονται εντελώς γυμνά ,όπως τα γέννησε η μάνα τους .....rough , προκλητικά ανεπιτήδευτα και καμιά φορά τόσο ατσούμπαλα κι άγαρμπα , που σε κάνουν πραγματικά να έχεις την ψευδαίσθηση , ότι "η στιγμή ...περνάει ...αλλά ΔΕΝ χάνεται".
Πολύχρωμες , καυτερές chili πιπεριές και σκελίδες σκόρδου με τη φλούδα , που περιμένουν να χτυπηθούν ανελέητα μέσα σ'ένα αυτοσχέδιο γουδί , dry ....χωρίς ελαιόλαδο....άντε το πολύ πολύ , να πέσει και κάνα δάκρυ μέσα , έτσι για να σπάσει λίγο την αψάδα και να συνεισφέρει λίγο υγρασία.
Το αγάπησα ακαριαία το "Closer Than Close" .
Είναι το πιο ντελικάτο,κι αναπάντεχο μαστίγωμα που έχω δεχτεί ποτέ , όχι επειδή ξαφνικά ανακάλυψα ότι ο Maurice μπορούσε να τραγουδήσει ή ότι "τ'αδέρφια" , ακόμα και με αρθριτικά, έκαναν εξαιρετική μουσική .
Το τελετουργικό προσέγγισης μιας λατρείας ,με βραχυπρόθεσμη ημερομηνία λήξεως , οι όρκοι αιώνιας πίστης και αφοσίωσης που δευτερόλεπτα αργότερα , μετατρέπονται σε αληθοφανείς υπεκφυγές κι οι πνιχτές μετά λυγμών , κυνικές εξομολογήσεις που δίνουν παράταση σε κάτι που είναι καταδικασμένο να μην ευδοκιμήσει , αλλά ταυτόχρονα και να ΜΗΝ πεθάνει ποτέ !
Καλό χειμώνα....
