Pale Green Ghosts - John Grant & The BBC Philharmonic Orchestra

Είχα πραγματικά πολλούς μήνες, ν'ακούσω κάτι τόσο συναρπαστικά ενορχηστρωμένο , άρτια εκτελεσμένο, πρωτότυπα εμπνευσμένο και τρομακτικά αληθινό !
Και φυσικά δεν αποτελεί είδηση το γεγονός ότι ο John Grant ξέρει να κάνει καλή μουσική  ή ότι ο Rachmaninoff ήταν ιδιοφυία .

Αλλά το να χρησιμοποιήσει κάποιος, ένα πιανιστικό masterpiece , όπως το πρελούδιο του Ρώσου , προσαρμόζοντας πάνω του ένα απλά καλό κομμάτι , όπως το "Pale Green Ghosts" , μόνο εύκολο δεν είναι .

Πόσο μάλλον , όταν τελικά υπάρχει αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα , όπου η κλασσική μουσική μπερδεύεται τόσο αρμονικά με το electro ,την pop και το rock και 8 γεμάτα λεπτά απόλαυσης , ξεδιπλώνονται αβίαστα με την βοήθεια πάντα του τεράστιου μυαλού και του ταλέντου του Grant ,που εδώ λειτουργεί  περισσότερο σαν μαέστρος , παρά ως performer.


Αυτό είναι και το τελευταίο post για το 2014 και χαίρομαι ιδιαίτερα που συνδυάζεται με κάτι που με πώρωσε τόσο ....

Καλή χρονιά σε όλους , με υγεία (πάνω απ'όλα) και καλές μουσικές !

Τα ξαναλέμε του χρόνου ...

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 1 Chet Faker - Built On Glass

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 2 Alcest - Shelter

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 3 Perfume Genius - Too Bright

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 4 Tensnake - Glow

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 5 Lykke Li - I Never Learn

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 6 Sharon Van Etten - Are We There

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 7 Freddie Gibbs & Madlib - Pinata

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 8 Caribou - Our Love

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 9 Future Islands - Singles

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 10 War On Drugs - Lost In The Dream

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 11 Temples - Sun Structures

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 12 The Roots - ...And Then You Shoot Your Cousin

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 13 Sia - 1000 Forms Of Fear

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 14 FKA Twigs - Lp 1

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 15 Real Estate - Atlas

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 16 Beck - Morning Phase

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 17 Steven Malkmus & The Jicks - Wig Out At Jagbags

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 18 Manic Street Preachers - Futurology

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 19 Jack White - Lazaretto

THE BEST ALBUMS OF 2014 : No 20 Pharrell Williams - Girl

Hey Little Girl - Icehouse

When everything goes wrong
Sometimes it makes no sense
There once was a time
I should have known better then
Although you may try
It won't come your way again

Hey, little girl
Where will you hide
Who can you run to now
Hey, little girl
Where will you go
Who can you turn to now

So why should I care
If somebody let you down
That's nothing new
I know just what that can mean
Well, the way that they talk
The talk is all over town
And its no surprise
Little girls hurt sometimes

Hey, little girl

When everything goes wrong 
Sometimes it makes no sense
Hey, little girl
Should have known better

Fotonovela - Ivan

Πέντε μήνες πριν ξαναλλάξει η ώρα.....

The Riddle - Nik Kershaw

Τώρα κανονικά , λέμε καλό χειμώνα....(?)
Εξ'άλλου , Φθινόπωρο γιοκ , αφού απ'ότι φαίνεται μας  "τελείωσε", αντιγράφοντας  τις νέες εμπνεύσεις του πάλαι ποτέ frontman των Blur.
Το κλίμα στο Ellada , θέλουν δε θέλουν μερικοί , έχει αλλάξει προς το τροπικό κι αντί να το εκμεταλλευτεί αυτό ο πρωθυπουργός της χώρας , κάθεται κι ασχολείται μονίμως με μαλακίες , τρέχοντας στην ΔΕΘ και αναθέτοντας συστηματικά , σε κακάσχημους και βαθιά ατάλαντους ανθρώπους ,την εκπροσώπησή μας στο εξωτερικό.
Το καλοκαίρι που πέρασε  , έπαιξα με μουσικά "σιγουράκια" (χρησιμοποιώντας  στοιχηματικό όρο..) και κατά κάποιο τρόπο δικαιώθηκα, αφού ήθελα κάτι να με αποφορτίσει επειγόντως, να με  τονώσει ψυχολογικά και να πάρει από πάνω μου όσο το δυνατόν περισσότερη υγρασία , που σε πολλές των περιπτώσεων , ήταν κάτι παραπάνω από επώδυνη.
Επανεκτίμησα, επικές εισαγωγές κομματιών , όπως αυτή του "Nights On Broadway" των Βee Gees , που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα εξακολουθεί να προκαλεί τις ίδιες  ανατριχίλες στη σπονδυλική μου στήλη, ενώ δεν πέρασε Αυγουστιάτικο απόγευμα που ν'απουσιάζε απ'το playlist μου, το "Here I Am Baby(come & take me)" των UB40 ....(γεράσαμε ρεεεεεεεε)
Εν τέλει , μου φαίνεται ότι βρήκα κάτι σαν το μόνιμο καταφύγιό μου, στο "The Riddle" του Νick Kershaw .
O Nik Kershaw , σίγουρα δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση καλλιτέχνη (και σ'αυτό, δεν  συμβάλλει η δεδηλωμένη λατρεία του Elton John στο πρόσωπό του...) και το The Riddle , σίγουρα δεν είναι απλά ,άλλο ένα pop τραγουδάκι των 80's .
Μπορεί ν'ακούγεται  αρχικά ανάλαφρο, σαν σκωτσέζικο κιλτ , που κουνιέται από'δω κι από 'κει με το παραμικρό αεράκι , αλλά εσωκλείει μέσα στην αρμονική  αινιγματικότητά του , τεράστια δύναμη , ισορροπία και κάλλος.
Νοηματικά , θα έλεγα εντελώς αυθαίρετα , ότι μοιάζει με την Brit-σουρεαλιστική απάντηση, στην υπερεκτιμημένη "ειρωνία", του λατινικού "Mas Que Nada"  .(αόριστα και τα δύο..)
Όσοι επιχείρησαν να βγάλουν άκρη , απλά μεταφράζοντας τους στίχους , πήραν τ'αρχ...μου ...
Το συγκεκριμένο τραγούδι , δεν απευθύνεται στους μουσικούς τεχνοκράτες ή σ'αυτούς που ντε και καλά νιώθουν επιτακτικά την ανάγκη, να μεταφράζουν τη μουσική και τους στίχους  σε κάποιο επιβεβλημένο "νόημα" ή συμπέρασμα.
Τί σχέση έχει το "δια ταύτα" με την απόλαυση , ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω...και μάλλον δεν θα το αντιληφθώ ποτέ.
"Wise men ...fold.."
Δείξτε επιείκεια για το video παρακαλώ, γιατί μας βγήκε λιγάκι "κουνημένο"...

Pink Cigarette - Mr. Bungle

Hush me, touch me
Perfume, the wind and the leaves
Hush me, touch me
The burns, the holes in the sheets 

I'm hoping the smoke
Hides the shame I've got on my face
Cognac and broken glass
All these years I've been your ashtray 

Not today 

I found a pink cigarette
On the bed the day that you left
And how can I forget that your lips were there
Your kiss goes everywhere, touches everything But me 

Hush me, touch me
Champagne, your hair in the breeze
Hush me, touch me

Lipstick, a slap on my cheek 

Your eyes cried at last
Told me everything I was afraid to ask
Now I'm dressed in white
And you've burned me for the last time 

This ain't the last time

I found a pink cigarette
On the bed the day that you left
And how can I forget that your lips were there
Your kiss goes everywhere, touches everything But me 

You'll find a note and you'll see my silhouette... 

There's just 5 hours left until you find me dead
There's just 4 hours left until you find me dead
There's just 3 hours left until you find me dead
There's just 2 hours left until you find me dead
There's 1 more hour and then you will find me dead
There's just.....................

Καλό καλοκαίρι σε όλους και όλες....

"Ordem e Progresso"

Το λογότυπο "Ordem e Progresso" που δεσπόζει εν τω μέσω αστεριών , στη σημαία της Βραζιλίας , αντιπροσωπεύει με σκληρό τρόπο , τη μετεξέλιξη ή καλύτερα την κατάληξη ,μιας ουτοπικής προσέγγισης της "θετικής φιλοσοφίας" του Γάλλου Αuguste Comte .(L'amour pour principe et l'ordre pour base; le progres pour but")

Από την άλλη , ο Άγγλος αρχαιολόγος και εξερευνητής Percy Fawcett , που άφησε τελικά τα κοκαλάκια του στην χώρα που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να εξάγει όσο καμία άλλη , κώλους και ποδοσφαιριστές , είχε γράψει σε κάποια απ'τις αναφορές του , ότι "κάθε άνθρωπος θα πρέπει να επισκεφτεί τουλάχιστον μία φορά το Rio De Janeiro πριν πεθάνει" .

"Η αγάπη σαν αρχή , η τάξη σαν βάση και η πρόοδος σαν στόχος" , μοιάζουν αντιφατικά στοιχεία  που δεν συνάδουν απόλυτα με τα καρναβαλικά  χρώματα , τη Samba , την Caipirinha , το ποδοβόλεϊ στην Copa Cabana και τις φαβέλες  , αλλά η Βραζιλία ποτέ δεν υπήρξε  μια μονοσήμαντη-βαρετή  έννοια , όπως π.χ η Ελβετία,  η Κένυα , η Νορβηγία ή η Ολλανδία.

Το επιβλητικό άγαλμα του Χριστού  που φαίνεται ν'αγκαλιάζει τους πάντες , το χάος του Sao Paolo , οι παρελάσεις στην Fortaleza , το φιλόξενο Natal και το moto "no resistances" κάθε φορά που νιώθεις κάτι απειλητικά κακό να πλησιάζει  , είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που δεν πρόκειται να ξεχάσει κάποιος "gringo" , που επισκέπτεται για πρώτη φορά τη χώρα του Πελέ και του Sergio Mendes.

"Τα Χρόνια της Αθωότητας" κι οι "Κακόφημοι Δρόμοι" μαζί , σ'ένα ξυπόλυτο κράμα , έγχρωμης βιντεοκασέτας, που ξεπερνάει το αμερικάνικο 80's hardcore και συναγωνίζεται τη ρομάντζα του σουρεαλιστικού , ασπρόμαυρου Fellini.

To μουντιάλ, είναι απλά μόνο η αφορμή και σίγουρα, το απόλυτα λάθος timing , για να έχει κάποιος άποψη.

Δεν περιγράφω άλλο.....

Adolescent Sex

"When i was a child ,
i spake as a child , i understood as a child , i thought as a child :

...but when i became a man , i put away childish things. For now we see through a glass darkly; but then face to face : Now i know in part ; but then shall i know even as also i am known ."
(taken from the first Epistle of Paul to the Corinthians)




 

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό : Νο 1 - Μια Αγάπη Για το Καλοκαίρι(1964)

Μουσική : Γιάννης Σπανός
Στίχοι : Γιώργος Παπαστεφάνου
Προσωπική σύνδεση : Σαντορίνη - Phuket

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό : Nο 2 - Σ'ένα εξπρές (1977)

Μουσική : Γιάννης Σπανός
Στίχοι : Κυριάκος Ντούμος
Προσωπική Σύνδεση :Το "ποτές" ...

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό : Νο 3 - Αν μ' αγαπάς (1982)

Μουσική : Γιάννης Σπανός
Στίχοι :  Τάκης Καρνάτσος
Προσωπική Σύνδεση :Χατζηκυριάκειο-Πειραϊκή-Κύθνος 1987..

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό : Νο 4 - Μια Φορά Θυμάμαι (1966)

Μουσική : Γιάννης Σπανός
Στίχοι : Γιώργος Παπαστεφάνου
Προσωπική σύνδεση : Φθινόπωρο 2009..

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό : Νο 5 -Οδός Αριστοτέλους(1974)

Μουσική : Γιάννης Σπανός
Στίχοι : Λευτέρης Παπαδόπουλος
Προσωπική σύνδεση : Λυκαβηττός , Πάρος 1992

Sweet Surrender-Tim Buckley

"Xαιρετίσματα απ'΄το L.A " !

To "Sweet Surrender" , ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιών που αν κάποιος πραγματικά μπορεί να νιώσει πριν τα 30 , τότε μάλλον έχει ζήσει τη ζωή του Frank Sinatra σε συσκευασία Justin Bieber ή κάτι άλλο μεταφυσικό κι ανεξήγητο έχει συμβεί , έτσι ώστε να μπορεί να γεύεται ,ν'ακούει και να αισθάνεται προ-βιωματικά .(aka φαινόμενο)

H αληθινή αγάπη , τα flamingos κι η ανατριχιαστικά- εξομολογητική  ερμηνεία του Tim Buckley , κυριολεκτικά διαλύουν οτιδήποτε  ασήμαντο, ευτελές ή ανούσιο υπάρχει εκεί έξω , αλλά και "μέσα".

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι , νιώθω σαν να έχω καταπιεί χλωρίνη και το "The End" των Doors , ν' αποκτά στο μυαλό μου ,τις αταξίδευτες διαστάσεις του μικρού καραβιού που ψέλναμε ομαδικά στο πούλμαν της Γ' Δημοτικού , λίγο πριν φτάσουμε στο απαίσιο μουσείο Μπενάκη .

Την Μ. Εβδομάδα , στο άθλιο αυτό blog , θ'ακουστούν τα 5 πιο αγαπημένα τραγούδια, του τεράστιου Έλληνα συνθέτη , Γιάννη Σπανού.(ένα κάθε μέρα , και με αξιολογική σειρά)

Stay tuned.

Another One Bites The Dust

Έστω και καθυστερημένα , νιώθω την ανάγκη ν'αφιερώσω ένα post , στον Philip Seymour Hoffman .

Δυστυχώς , (το'χει η μοίρα φαίνεται, με τους μεγάλους καλλιτέχνες ..) δεν κατάφερε να είναι ακριβής με τις χημικές αναλογίες κοκαϊνης-ηρωίνης-βενζοδιαζεπίνης -αμφεταμίνης , αφήνοντας έτσι τον Edward Norton , ν'απολαμβάνει τη γλυκιά  μοναξιά του καλύτερου εν ζωή ηθοποιού της γενιάς των...

Καμιά φορά , αναρωτιέμαι , γιατί ρε γαμώτο να πεθαίνουν πάντα τύποι σαν τον Hoffman και να εξακολουθούν να ζουν και να "βασιλεύουν" , starlets σαν την Gwyneth Paltrow για παράδειγμα .

Γιατί Cobain και ποτέ Celine Dion ???

O Hoffman , ήταν πραγματικά αυτό που λέμε, μεγάλη κλάση ηθοποιού !

Χωρίς να θέλω να φανώ ιερόσυλος , θα τον τοποθετούσα στην ίδια κατηγορία με ιερά τέρατα της 7ης τέχνης , όπως Peter 'O Tool , Marlon Brandon , Laurence Olivier , Malcom Mcdowell και Oliver Reed.

Tην ίδια μεγάλη στόφα είχε κι αυτός και πολλά αγιάτρευτα "πάθη" κι εξαρτήσεις ...

Same-same , but different που λέει και μια ψυχή...








 

Mad Desire - Den Harrow

O χειμώνας που τελειώνει , με βρίσκει ίσως στην καλύτερη σωματική και νοητική κατάσταση των τελευταίων 4 ετών ,αλλά αυτό δεν λέει και πολλά , αφού η απόκτηση αντισωμάτων που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ο οργανισμός μου θα μπει στη διαδικασία  να παράγει , δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να υπερηφανεύομαι , καθώς  οφείλεται καθαρά σε ένα είδος φυσικής,οργανικής  επιλογής που προωθεί την αυτοσυντήρηση και κατ'επέκταση την ανάγκη για επιβίωση.

Υπάρχει δηλαδή σε όλους , λιγότερο ή περισσότερο , αλλά αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία .

Όσο περνάνε τα χρόνια , τόσο εδραιώνεται στο μυαλό μου το συμπέρασμα ότι , οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει  ,ήταν αυτοί που "πλασάρονταν" ως medium-rare -φιλέτα , χωρίς περιττά ξύγκια, πάθη και αδυναμίες .

Και φυσικά , αυτό  δεν σημαίνει επ ουδενί  στροφή προς τους "αυτοκαταστροφικούς", τους παχύσαρκους ,τους αλκοολικούς ή τα "πρεζόνια" , αλλά μου φαίνεται αδιανόητο , ένα πουκάμισο που παραμένει φορεμένο για πάνω από μία  ημέρα , να διατηρεί την εικόνα του "ατσαλάκωτου" που μόλις βγήκε απ'την πρέσα , γιατί πολύ απλά τότε δεν είναι πουκάμισο ή αυτός που το φοράει έχει πάψει ν'αναπνέει.(και στις δύο περιπτώσεις δηλαδή , κάτι δεν πάει καθόλου καλά ...)

Εξ'άλλου , ακόμα κι οι πανοπλίες , κάποτε τσαλακώνονται ...

Η κατανόηση , θα παραμείνει στους αιώνες , σαν μία απ'τις μεγαλύτερες "αρετές" που μπορεί ένας άνθρωπος να κατακτήσει , αλλά η αλήθεια θα σώζει για πάντα ζωές , λειτουργώντας ταυτόχρονα σαν το απόλυτo αφροδισιακό , γι'αυτούς που φοβούνται λιγότερο κι έχουν γίνει ένα , με τη σκόνη και  το βρεγμένο χώμα .


Υποδέχομαι λοιπόν άλλη μία  εαρινή ισημερία,  με "σώας τας φρένας", blur εικόνες  , δυνατά tribulations  και με το italo-disco project "Den Harrow" που προσωπικά λατρεύω .

Stay tuned ....to the beat  !