Νever Again ....

Η Essaouira , ήταν ένα απ'τα πρώτα επίσημα στέκια των hippies , στα late 60's , early 70's ....
Αγαπημένο μέρος του Hendrix , των Stones και πολλών άλλων...
Μου άρεσε το κάστρο , στην άκρη της πόλης ....
Πολλές πολεμίστρες βρε αδερφέ !
Και πολλά κανόνια .....
Και κύματα , να σκάνε από παντού....
Γενικά , όπου σκάνε κύματα , μ'αρέσει ....
Κι η γεμιστή σαρδέλα , στις τοπικές ψαροταβέρνες , είναι strongly recommended....[και σας μιλάει ένας κατ'εξοχήν κρεατοφάγος...στα όρια του κανιβαλισμού...]
Πειραϊκό βίωμα ....μάλλον...[σκίσαμε και τους βαζέλες ...again and again....]
Σήμερα , έλαβα κι επισήμως , το μοναδικό l.p των Human League που δεν υπήρχε στην συλλογή μου....[Tonic you're the BEST !]
Μάλλον είναι σημαδιακό....
Τέλος εποχής....
Έναρξη μιας άλλης ?
Προβληματισμοί του κώλου ....
Αυτό λέω εγώ...
Ιθαγενείς-Ζουλού , να μην γίνουμε , κι όλα τ' άλλα συγχωρούνται ....
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος .
Δεν θα χορέψω ποτέ , σε "κύκλο"....
ΠΟΤΕ !
Ξέρετε.....όπως χορεύουν στου "παιδιού μας την χαρά , σφάξαν έναν κόκορα..."
Τί να κάνω ?
Αφού δεν μου πάει ρε γαμώτο...
Να βγω έξω απ'τα νερά μου ?
Ποιος ο λόγος ?
Το "Never Again" , τα λέει ΟΛΑ !
" never break a heart ...again..."
Από αύριο , ξεκινάμε την ψηφοφορία με τα καλύτερα , decade/'09 .....
Άντε , γιατί μαύρισε η ψυχή μου αυτές τις μέρες....
Όλο , failures , και sorrows....
"human beings , learn to miss , the things they leave behind....
another romance broken....
it's time to go...."

Sorrow No 1 : Depeche Mode - Sound Of The Universe

Είναι πλέον ξεκάθαρο, πως το group , είναι κουρασμένο .

Γερασμένο.

Δεν έχει κάτι άλλο να δώσει....

Ξεζουμισμένο ....

Πως να το πω αλλιώς ?

Ο Gore , επαναλαμβάνεται τραγικά , και καταντά κουραστικός.[στιγμές σαν το "Jezebel" θέλω να τις ξεχάσω...]

To μέταλο της φωνής του Dave , έχει πάει περίπατο...[και δεν αναφέρομαι στην συνθετικές του ικανότητες , γιατί θα γίνω κακός...βλέπε "Hole To Feed"..]

Το "Sounds Of The Universe" ελπίζω να είναι το τελευταίο τους....

Σε κάποια πράγματα , δεν σου πάει να πεις Goodbye...έτσι ξερά...νέτα , σκέτα...

Όσο κι αν η λογική , και τα δεδομένα των καταστάσεων , σε κάνουν κατά βάθος να γνωρίζεις την πραγματικότητα.
Εξάλλου , όλα κάποτε τελειώνουν ....[έχω πάθει ψύχωση εδώ και 2 μήνες με την συγκεκριμένη φράση...]

Τελειώνουν όμως στ'αλήθεια ?

Ohhhhh Yeahhh....

Παρ'όλα αυτά , Au Revoir...

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Τα "In Chains" και "Peace" ...που να πάρει και να με σηκώσει !

Failure No 1 : Nelly Furtado - Mi Plan

To "Μi Plan" είναι το ισπανόφωνο εξάμβλωμα της χρονιάς , και με την πρώτη κιόλας ακρόαση , σκέφτηκα , πως αν η Ελλάδα , και ειδικότερα , όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ , θα πρέπει να κάνουν ένα τεράστιο άγαλμα του Ν.Γκάλη σε κάθε πόλη , έτσι κι η Ν.Furtado , θα πρέπει ν'ανάβει κάθε μέρα μια τεράστια λαμπάδα , ίσαμε το μπόι του Timbaland.

Πολύ κακός δίσκος , το "Mi Plan" , που ξεγύμνωσε τις αδυναμίες της Furtado , και απέδειξε με περίτρανο τρόπο , πως αν δεν υποστηρίζεται από μια βαρβάτη παραγωγή , είναι εντελώς για κλάματα...

Κάτι , σαν την Madonna ας πούμε...

Sorrow No 2 : Editors -In This Light And On This Evening

Οι Editors , ξεπατικώνουν , μέσα απ'τους άκομψους μαϊμουδισμούς του Tom Smith , τους Joy Division.

Γίνονται τώρα αυτά ?

Απογοήτευση , για την τεράστια ρηχότητα , του 3ου κατά σειρά l.p , του κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενου group, απ'το Birmingham , που μας είχε συνηθίσει σε πράγματα, που γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι .

Το "In This Light And On This Evening" , είναι μια ιμιτασιόν κατάσταση , που θολώνει , αντί να φωτίζει , και γεννά ερωτηματικά ,τόσο για τις προθέσεις ,όσο και για το μέλλον των Editors.

Αν δηλαδή , τους ενδιαφέρει απλά και μόνο , να μιμούνται κάτι που πριν από 30 χρόνια , ήταν όντως επαναστατικό , έχει καλώς ....

Αν τους ενδιαφέρει όμως , να ξανακάνουν τον κόσμο να ανατριχιάσει , με singles , όπως το "BLOOD" , τότε θα πρέπει να κάνουν , αρκετό πετάλι στην ανηφόρα....

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Το "Papillion" , xωρίς , το εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο "it kicks like a sleep twich..."

Failure No 2 : Placebo - Battle For The Sun

Kαι ...ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό , για τον Brian Molko και την καρικατούρα , [όπως πλέον έχουν καταντήσει...] των Placebo.
Έχω την εντύπωση , ότι σε λίγα χρόνια από τώρα , η μοναδική χώρα ,όπου θα υπάρχει ανταπόκριση του κοινού , στις συναυλίες τους , θα είναι η Ελλάδα. [κι έχω πει πολλές φορές το γιατί...]
Οι Placebo , είναι απ'τα κάκιστα παραδείγματα , μουσικής εξέλιξης , και προόδου ενός συγκροτήματος , σε διάστημα μιας δεκαετίας ,[και λίγο παραπάνω...] αφού κάθε χρόνο , πηγαίνουν κυριολεκτικά , απ'το κακό , στο χειρότερο .
Μην αγοράσετε το "Battle For The Sun " , ούτε καν στις εκπτώσεις του Γενάρη !

Sorrow No 3 : Pet Shop Boys - Yes

Θυμάμαι σαν τώρα , όταν έβαλα στο cd player του αυτοκινήτου το "YES" , που μόλις είχα αγοράσει .

Μετά την πρώτη ακρόαση του εναρκτήριου "Love etc" είπα μέσα μου:"βρε μπας και...? "

Δυστυχώς .....όμως ...όχι .

Χαρακτηριστική περίπτωση l.p με ένα μόνο τραγούδι , να σώζεται απ'την υπόλοιπη , φλύαρη , ανούσια , και βαρετή εικόνα-φάντασμα , ενός ντουέτου , που κάποτε ήταν SUPER , μεγαλουργούσε , και που ξαφνικά , τους κάβλωσε να κάνουν ένα comeback , συνοδευόμενο και με το ανάλογο Tour , για τους γνωστούς-άγνωστους ...λόγους.

Κρίμα.

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Το "Love etc" . Aυτό και μόνο αυτό , χωρίς φόβο και με πολύ πάθος....

Failure No 3 : MUSE - THE RESISTANCE

Για τους Muse , δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω και πολλά πράγματα .
Απ'το "Showbiz" και μετά , και με εξαίρεση το συμπαθητικό "Black Holes & Revelations" , μου είναι από παγερά αδιάφοροι , έως σφόδρα αντιπαθητικοί !
Ο τρόπος που κάνουν μουσική , μου φαίνεται εντελώς μεσαιωνικού τύπου , και τα τραγούδια τους , απευθύνονται σε αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους , με τους οποίους δεν αντέχω στο ίδιο δωμάτιο , για πάνω από 10 λεπτά ....[το έχω διαπιστώσει...]
Το "The Resistance" , λοιπόν , επαλήθευσε με τον καλύτερο τρόπο , τα "από μακριά κι αγαπημένοι" vibes , που εξ'αρχής νιώθω στο πετσί μου , όταν με κάποιον δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας , και χαίρομαι ιδιαίτερα , που η διαίσθησή μου , δεν με ξεγέλασε , για ακόμη μια φορά.
Μακριά...

Sorrow No 4 : Morrissey - Years Of Refusal

Πραγματικό Sorrow ! !

Aπ'το εξώφυλλο , μέχρι το επιπόλαιο "When I Last Spoke To Carol" ....

Aπ'το αχρείαστο ,"Something Is Squeezing My Skull" [τί να'ναι αυτό άραγε ??] μέχρι το κουραστικό "I'm O.k By Myself " .

O Morrissey χρειάζεται ένα break .

Kι εμείς , ένα break απ'αυτόν.

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Τα "Throwing My Arms Around Paris" και "That's How People Grow Old" , σίγουρα...

Αυτά , είναι ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ...

Failure No 4 : Junior Boys - Begone Dull Care

To τρίτο l.p του indie-electro ντουέτου , απ'τον Καναδά , [έχει μεσολαβήσει στο ενδιάμεσο κι ένα E.P με τίτλο The Dead Horse] ήταν απογοητευτικό .
Όταν έχεις καταγεγραμμένα στην πρόσφατη μνήμη του εγκεφάλου σου , τα "Last Exit" και "So This Is Goodbye" που έχουν προηγηθεί , μένεις το λιγότερο ανικανοποίητος απ'τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που ακούς εδώ μέσα ...
Μέτρια , έως ανύπαρκτα τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ...
Για ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ δεν γίνεται όλη αυτή η φασαρία ?
Ε...ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ εδώ πέρα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ .
Μπορεί να υπάρχουν όλα τ'άλλα , όπως π.χ ένας αξιοπρεπής , educated , ηλεκτρονικός ήχος , μπορεί να υπάρχει συνέπεια στο είδος που υπηρετούν από το 2004 ,[αν δεν κάνω λάθος...] αλλά από ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ....γιοκ !

Sorrow No 5 : MIKA - The Boy Who Knew Too Much

To "Life In Cartoon Motion" ήταν απολαυστικό !!

Το δεύτερο l.p του παιδιού απ'το Λίβανο , μου φάνηκε , μονότονο και ψυχαναγκαστικό .

Ο Μika , δεν έχει χάσει την φρεσκάδα του , ούτε την παιχνιδιάρικη διάθεση , να παίζει με samples , πολύχρωμα γλυφιτζούρια και να δημιουργεί πραγματικά , Powerpop singles σαν το "WE ARE GOLDEN" .

Αυτό που απουσιάζει χαρακτηριστικά απ'το "The Boy Who Knew Too Much " είναι το στοιχείο της έκπληξης .

Το απρόσμενο !

Όταν ένας καλλιτέχνης , από την φύση του απρόβλεπτος , φτιάχνει κάτι τόσο προβλέψιμο , με απογοητεύει .

Περίμενα απ'αυτόν μια εντυπωσιακή στροφή , σε κάτι το εντελώς διαφορετικό , κι ακόμα το περιμένω.

Πιστεύω πως στο μέλλον θα το κάνει .

Ο Μika δεν πρέπει να μπει σε καλούπι ...Δεν του ταιριάζει...

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Το "We Are Golden" σίγουρα..

Failure No 5 : White Lies - To Lose My Life

To "Τo Lose My Life" , δεν είναι ένας εντελώς , κακός δίσκος .
Απλά έχει χιλιοειπωθεί ,και με πολύ καλύτερους τρόπους στο παρελθόν , σε σημείο να έχει πια ξεχειλώσει ...
Oι White Lies , απ'τα αγαπημένα παιδιά του NME για φέτος , δεν έκαναν τίποτ'άλλο , από μια "σιγουράντζα"-ανακύκλωση , ενός ήχου που θυμίζει κάτι μεταξύ , Echo & The Bunnymen και New Model Army...
Σε μια συνέντευξή τους στο BBC London , δήλωσαν πως η μεγαλύτερή τους επιρροή , ήταν οι Talking Heads .[!!!??]
Πιστέψτε με , αυτό δεν φαίνεται πουθενά !
Όσο μεγάλη φαντασία κι αν διαθέτει κάποιος .

Failure No 6 : Florence & The Machine - Lungs

Πολύ κακό για το τίποτα.
Η Florence Leontine Mary Welch , και η κολλεκτίβα των μουσικών , που την πλαισιώνουν , δημιουργούν την απόλυτη ΦΟΥΣΚΑ της χρονιάς !
Αδικαιολόγητα πομπώδες στυλ , πόζα Μαρίας Αντουανέτας , και στόμφος μέχρι εκεί που δεν παίρνει για την μόλις 23 ετών Florence , που όταν καταλάβει πως κάνει ακριβώς τ'αντίθετα , απ'αυτά που θα έπρεπε να κάνει , αν θέλει να πλησιάσει έστω , στο μικρό δαχτυλάκι της Kate Bush ,θα είναι πλέον πολύ αργά...
Αυτό το καταλαβαίνει εύκολα κανείς , ακούγοντας την εντελώς άστοχη ερμηνεία της , στο καθόλου άσχημο "Rabbit Heart" .
Μαύρο ...
Μαύρο , Δαγκωτό !

Sorrow No 6 : Arctic Monkeys - Humbug

O Αlex Turner είναι ταλεντάρα .

Το αν είναι μουσική ιδιοφυία όμως , θα το δείξει το μέλλον.

Ας περιμένουμε καμιά δεκαετία ακόμα , και βλέπουμε...

Μήπως τελικά του πάνε καλύτερα οι "Last Shadow Puppets" ?

Το τρίτο l.p των Arctic Monkeys πάντως , δεν μου άρεσε .

Και μ'εκνευρίζει αφάνταστα το γεγονός , πως ντε και καλά , ένα group , μ'ενα καλό l.p στο ενεργητικό του , κι ένα μέτριο , θεωρείται ήδη το απόλυτο must !

Το αδιαμφισβήτητο !

Μην τολμήσει κανείς και ακουμπήσει τους Arctic Monkeys γιατί....χάθηκε !

Μήπως τελικά , θα έπρεπε ν'αλλάξουν τ'όνομά τους , κι από Arctic Monkeys να μετονομαστούν σε The Untouchables ?

Kατάντια....

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Το "The Jeweller's Hands" σίγουρα ! [θα ξέχασε φαίνεται ο Alex να το συμπεριλάβει στο "The Years Of The Understatement" ή τουλάχιστον ....έτσι ακούγεται...]

Sorrow No 7 : Bruce Springsteen-Working On A Dream

Τον έχω αγαπήσει υπερβολικά .

Τόσο πολύ , που θέλω να τον βλέπω ψηλά !

Πολύ ψηλά !

Να θυμάμαι τις "Glory Days", και να δακρύζω...

Το "Working On A Dream" δεν στερείται σε καμία περίπτωση ειλικρίνειας ή καλών προθέσεων .[να πέσει ο ουρανός να με πλακώσει αν ποτέ γράψω κάτι τέτοιο για τον Boss...]

Αρκεί όμως μόνο , το καλοπροαίρετο ?

Αξιοπρεπέστατος , περήφανος , και αληθινός πέρα για πέρα ο Boss....as always !

Από συνθετικής άποψης όμως , νομίζω , πως ακόμα και τώρα , στα γεράματα , μπορεί πολύ καλύτερα....

Ο συγκεκριμένος δίσκος , είναι για τα δεδομένα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη , τουλάχιστον μέτριος....

Σώζεται κάτι από 'δω μέσα ?

Το "Wrestler" σίγουρα.... [ακούγεται και στους τίτλους τέλους, της ομώνυμης ταινίας..]

Failure No 7:Kanye West & Malik Yusef - Good Morning , Good Night

To "Good Morning , Good Night" είναι το πρώτο l.p που κυκλοφορεί ο Kanye West , μέσω του δικού του πλέον, ανεξάρτητου label , G.O.O.D , παρέα με τον Malik Yusef .
To αποτέλεσμα , είναι σκέτη απογοήτευση !
Καμία έμπνευση , καμία αρχή , μέση ή τέλος ....
Ένα τουρλουμπούκι , άγευστο , άοσμο , και άχρωμο.
Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Kanye West , θα εμπλεκόταν , σε κάτι τόσο ...μα τόσο ...κακό !
Ποτέ όμως ...μη λες ποτέ !
Για κλάματα....ή καλύτερα για τα μπάζα...

Sorrow No 8 : Lily Allen - It's Not Me .It's You

Περίμενα πολλά περισσότερα , απ'την αθυρόστομη μικρούλα Lily , ειδικά μετά το καταπληκτικό "Αlright Still" όπου , ρομαντισμός , τσαγανό , και μια σπάνια "αβάσταχτη -pop- ελαφρότητα " , μπλέχτηκαν με μαστοριά και προπάντων αυθορμητισμό και ΑΛΗΘΕΙΑ , δημιουργώντας ένα POP διαμαντάκι , που θα μου μείνει αξέχαστο , για πολλούς και διάφορους λόγους , σαν το "Littlest Things" ...[συγκινούμαι κάθε φορά...still ! o μαλάκας !]

Εδώ , μείναμε μόνο με την ελαφρότητα.

Παρ'όλα αυτά , κι επειδή νομίζω , πως η Lily θα κάνει κάποια στιγμή το μεγάλο μπαμ , τα επόμενα χρόνια , [το αξίζει άλλωστε...],κάνω υπομονή , και βγάζω τον σκασμό.

Σώζεται τίποτα από'δω μέσα ?

Τα "Fuck You" και "Τhe Fear" [το τελευταίο , τραβηγμένο απ'τα μαλλιά...]

Failure No 8 : Black Eyed Peas - THE E.N.D (energy never dies)

Οι εποχές του glamour , των προσεγμένων παραγωγών , και των έξυπνα καλοβαλμένων samples , έχουν μάλλον περάσει ανπιστρεπτί...παρέα με τα "Elephunk" και "Monkey Business".
Το "THE END" εκτός του ότι είναι επιεικώς , προχειροδουλειά , ξεπέτα του κερατά , και φτηνή dance παρωδία , προσαρμοσμένο στα νέα ήθη και έθιμα που επιβάλλει η μουσική βιομηχανία , έχει και ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα , κι αυτό είναι η χαρακτηριστική απουσία του χιούμορ και του σαρκασμού , που ήταν πάντα σήμα κατατεθέν , της oriental-hip-hop παρέας απ'το L.A.
Καμία πρωτοτυπία , τίποτα το αξιομνημόνευτο , και συνεπώς , μηδέν εις το πηλίκον.
Πάμε γι'άλλα...

Sorrow No 9: PJ Harvey & John Parish - A Woman Aman Walked By

Kαταπληκτική φωνή .

Καλλιτέχνης , με όλη την σημασία της λέξεως .

Και φυσικά , κανείς δεν είπε , πως η PJ Harvey , είναι υποχρεωμένη εφ'όρου ζωής , να παράγει αριστουργήματα .

Μέτρια album , έχουν υπάρξει κι άλλα στο παρελθόν .

Αυτό εδώ όμως , είναι κατά την γνώμη μου , ό,τι χειρότερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ η Polly.

Δυστυχώς .

Βαρύ , ασήκωτο , σχεδόν δυσβάσταχτο να το "υποστεί" κανείς , γιατί περί αυτού πρόκειται .

Σώζεται κάτι από'δω μέσα ?

Ίσως , το "The Crow Knows Where All The Little Children Go".

Failure No 9 : Starsailor - All The Plans

Ποτέ δεν μου άρεσαν , και φυσικά γιατί ν'αλλάξουν τα γούστα μου φέτος , με δεδομένο ότι το group παρέμεινε πιστό στις αρχές του.[αυτό πραγματικά τους το αναγνωρίζω , δίχως το παραμικρό ίχνος ειρωνείας]
Τα ίδια τραγουδάκια ,στο γνώριμο μανιοκαταθλιπτικό μοτίβο, το ίδιο κλαψιάρικο στυλάκι ,με γερές δόσεις μελαγχολίας , και το "All The Plans " πιστεύω ειλικρινά πως θα ευχαριστήσει κάθε fan του συγκροτήματος , και της τρεμάμενης, φωνής του James Walsh.
Τα ίδια Παντελάκη μου , τα ίδια Παντελή μου.
Καλό κουράγιο στους τολμηρούς .
Και να θυμάστε , την διεύθυνση του κοντινότερου εφημερεύοντος φαρμακείου της γειτονιάς σας.
Δεν ξέρεις ποτέ , πόσο χρήσιμα μπορεί να φανούν μερικά Lexotanil.

Sorrow No 10 : Marilyn Manson - The High End Of Low

H παρακμή , έχει δείξει τα σημάδια της , χρόνια τώρα...

Το "The High End Of Low " , μπορεί να μην είναι από 'κείνα τα album που " δεν ακούγονται με τίποτα" , αλλά σου δημιουργεί αυτό το απαίσιο συναίσθημα , συγκαταβατικής λύπης , ή συμβιβασμένης ήττας , με κάτι που πριν μερικά χρόνια , σ'έκανε να ξελαρυγγιάζεσαι , να ιδρώνεις , να χοροπηδάς πάνω κάτω σαν να έχεις καταπιεί τα μισά "κουμπιά" της οδού Αθηνάς , και να κάνεις το δωμάτιό σου "καλοκαιρινό".

Πάνε αυτά.

Σώζεται κάτι από 'δω μέσα ?

Τα "Into The Fire" και "Αrma-Goddamn-Motherfuckin-Geddon" ίσως να θυμήσουν στους έχοντες , πάνω απ'όλα καλή θέληση , κάτι απ'τα παλιά....

Failure No 10 : Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum

Oι συντάκτες του δημοφιλέστερου μουσικού περιοδικού του Μ.Νησιού , [Q] το ανακύρηξαν καλύτερο album της χρονιάς.

Προσωπικά , το βρήκα κάτι παραπάνω από κουραστικό , φλύαρο , ανούσιο και βαρετό , σε σημείο να σκέφτεσαι σοβαρά , για το κατά πόσο , μπορείς να αντέξεις μια δεύτερη ακρόαση.

Αν αυτό , θεωρείται "ψαγμένος" μουσικός πειραματισμός , τότε , λυπάμαι , αλλά προτιμώ χίλιες φορές , τα "πεζά" , "άψαχτα" τραγουδάκια , με κουπλέ , ρεφρέν , κτλ.

Οι KASABIAN πάντως , είναι σίγουρο , ότι δεν μου κάνουν.

Για καμία ώρα της ημέρας.

Και φυσικά , ούτε και της νύχτας.

Καληνύχτα....

The Best Soundtrack of The Decade 2000-2009

Ξεκινάμε την μουσική ανασκόπηση της δεκαετίας 2000-2009.

Μπορεί το καταπληκτικό "High Fidelity" να έκανε πολλούς από'μας , να δούμε τους εαυτούς μας , στο πρόσωπο του John Cusack , αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η συγκεκριμένη ταινία , και πολύ περισσότερο το soundtrack που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη , μπορεί να συγκριθεί στο ελάχιστο , με το έπος του 24Hour Party People.

Kαι ως ποδοσφαιρικά , φίλα προσκείμενος στην Liverpool , την αιώνια αντίπαλο της Manchester United , θα πρέπει να παραδεχτώ , πως η συγκίνηση και το δέος που νιώθει κανείς , παρακολουθώντας την ταινία [ξανά...και ξανά...] και ακούγοντας όλους αυτούς τους τεράστιους καλλιτέχνες , που έδωσαν ψυχή , σάρκα και οστά , στα περίφημα "Madchester years" , είναι κάτι το ανεπανάληπτο.

Η Factory records , o Tony Wilson , το ιστορικό "The Hacienda" , υπό τους ήχους των New Order , Happy Mondays , Joy Division , Buzzcocks , 808 State , Marshall Jefferson κ.α

Eκεί που η acid jazz συναντά το rave , κι ένα φτηνό πιάνο , που έχει χρόνια να κουρδιστεί , γίνεται ο πιο ταιριαστός σύντροφος της house , την στιγμή που ο drumer των Joy Division , συνοδεύει την υπόλοιπη μπάντα , απ'την μοναξιά και την παγωμάρα μιας ταράτσας .

Το συγκεκριμένο soundtrack κατά την ταπεινή μου γνώμη , συγκαταλλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα , όλων των εποχών , και σίγουρα θα κατείχε περίοπτη θέση , μεταξύ των 20 καλύτερων O.ST των τελευταίων 30 ετών.

Εδώ βρίσκονται οι πραγματικοί pioneers , ενός μοναδικού μουσικού κινήματος , στα χρονικά της παγκόσμιας Popular Music .

Αυτός είναι ο ήχος , για τον οποίο , όντως δικαιούνται να υπερηφανεύονται στο Manchester , μέχρι την συντέλεια του κόσμου . [αντε ...και οι Smiths..]

Και μετά ήρθε αυτή η καταραμένη ματαιοδοξία των Stone Roses , να τα διαλύσει όλα !

Ηallelujah ! Hallelujah !

A Taste of Things to Come..

To 'o9 , και μαζί μ'αυτό άλλη μια δεκαετία [!!] ....simply..bites the dust !

Όλα , κάποτε τελειώνουν .

Έτσι δεν είναι ?

Ή σχεδόν ...όλα....

Δέκα χρόνια είναι πολλά ....

Πάρα πολλά .

Όσα περίπου και τα 8 1/2.

Αλήθεια , έχει καταλάβει κανείς τί πραγματικά εννοούσε ο Fellini ?

Mάλλον ακριβώς το ίδιο , μ'αυτό που εννοούσε κι ο τρομακτικά cool ,Nino Rota μέσα απ'τις ορχηστρικές του αλχημείες .[ή οι 808 State...]

Το μουσικό countdown της χρονιάς , και παράλληλα της πρώτης δεκαετίας των '00s , θα ξεκινήσει επίσημα , με τις ευλογίες του MASTER Gone4 Sure , [aka Μaster Mei ] , την πρώτη Δεκεμβρίου , και θα ολοκληρωθεί στις 20.

Μέχρι τότε , θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα , για όσους έχουν την ατυχία να παρακολουθούν το άθλιο αυτό blog:

1.Η λίστα με τα 20 καλύτερα albums της δεκαετίας 2000-2009 , έγινε με καθαρά βιωματικά κριτήρια , προσπαθώντας , όσο αυτό είναι δυνατόν , να παραμείνω ανεπηρέαστος από λίστες έγκυρων μουσικών περιοδικών , και γραφιάδων. Εξάλλου that's not the point....όσον αφορά τη μουσική , και το'χω ξαναγράψει . Δεν μ'ενδιαφέρει καθόλου , αν το UNCUT ανακύρηξε καλύτερο album της δεκαετίας το "White Blood Cells" των White Stripes.

Εμένα δεν μου λέει τίποτα.

Δεν έχω καμία εικόνα της δεκαετίας που έζησα , συνδεδεμένη με τον συγκεκριμένο δίσκο , δεν νιώθω καμία ανατριχίλλα στο άκουσμα του "Hotel Yorba" , και κάπου εκεί τελειώνουν όλα.

2.Πριν ξεκινήσει η επίσημη αντίστροφη μέτρηση με τα καλύτερα , θα παρουσιαστούν και 20 ακόμα , albums του 2009 ,

10 Failures και 10 Sorrows.

Δηλαδή , 10 αποτυχίες[που δεν μ'ενόχλησαν και ιδιαίτερα που ήταν αποτυχίες...] και 10 "πίκρες" - απογοητεύσεις ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε , της χρονιάς που πέρασε .[γι'αυτά λυπήθηκα ....πραγματικά]

Μisfits , δηλαδή ,albums που δεν χώρεσαν στην λίστα με τα καλύτερα , για φέτος , δεν μπορώ να πω ότι υπήρξαν , και πραγματικά λυπάμαι γι'αυτό , γιατί δείχνει για άλλη μια φορά , πόσο φτηνότεροι , και φτωχότεροι μουσικά , γινόμαστε , κάθε χρονιά που περνάει.

Δεν μπορώ να πω δηλαδή , ότι με προβλημάτισε ιδιαίτερα , που άφησα την Regina Spector , τους Gossip , τους Decemberists ,τον Dylan ή τους κατά άλλα συμπαθέστατους Passion Pit , έξω απ'τα 20 καλύτερα.Μακάρι να συνέβαινε το αντίθετο. Ούτε λόγος γι'αυτό...

3.Θα παρουσιαστεί επίσης , και το καλύτερο soundtrack της δεκαετίας . [αυτό πιστεύω μπαίνει άνετα και μέσα στα 20 καλύτερα soundtracks της τριακονταετίας !]

Αυτά τα ολίγα .

Εντελώς διευκρινιστικά,και για να αποφεύγονται τυχόν παρεξηγήσεις , ανάμεσα σε music junkies...

Και να θυμάστε ότι η μουσική , είναι πάνω απ'όλα , η υπέρτατη απόλαυση .

Το audio που διαλέγουμε , για να επενδύσουμε τις οπτικές μας παραστάσεις .

Οι λίστες , απλά "σώζουν ζωές".....

Σαν το παρακάτω , "Madchester" instrumental.....